گزارش جام‌جم از عملکرد خانه سینما در رسیدگی به مشکلات صنفی کارگردان‌ها

از زمان بازگشایی خانه سینما وعده‌های زیادی به سینماگران برای انجام کارهای مختلف داده شده که البته برخی از آنها عملی شده، اما کماکان اعتراضاتی در این میان وجود دارد.

اعتراض نسبت به عدم توزیع عادلانه امکانات، نبود نظام جامع بیمه اهالی سینما، نداشتن امکانات درمانی بخصوص برای آن دسته از سینماگرانی که دچار بیماری‌های سخت شده‌اند و... که البته نوک پیکان تمام این اعتراضات به نبود امنیت شغلی برمی‌گردد.براساس پژوهش‌های انجام شده 60 تا 75 درصد از کسانی که در حرفه‌های مختلف سینمایی مشغول به کارند عضو صنوف مربوط نیستند و بیکاری بزرگ‌ترین فاکتور عدم امنیت شغلی است.

همچنین تامین امنیت شغلی سینماگران جزو اولین برنامه‌ها و اهداف مدیریت جدید سینمایی بود که همچنان هم در سکوت در پی تحقق آن هستند، اما به قول معروف فقط دیکته نانوشته غلط ندارد.

چند مدیر فرهنگی سراغ داریم که توانسته‌اند دوران مدیریت خود را بی‌غلط به پایان برسانند؟ همیشه غلط وجود دارد، همیشه هستند کسانی که درست را غلط کنند، همیشه هستند کسانی که احساس می‌کنند حقشان نادیده گرفته شده و همیشه هستند کسانی که از رفتار مدیریت ناراحتند.

خیلی از کارگردان‌ها بیکارند

غلامرضا آزادی، کارگردان و تهیه‌کننده سینما با اشاره به مشارکت سایر صنوف در تصمیم‌گیری‌های خانه سینما بیان کرد: خانه سینما مرکز تجمع هنرمندانی است که در شرایط کنونی کارشان مشکل‌تر از هر صنف دیگری در این کشور است.

مدیریت چنین نهاد صنفی تجربه و درایت بالایی می‌خواهد و نیاز به مشارکت و همدلی سایر صنوف دارد. این در حالی است که در انتخابات و هیات‌مدیره خانه سینما تمام صنوف (از جمله تهیه‌کنندگان) حضور ندارند.

کارگردان «قبیله من» تصریح کرد: متاسفانه وضعیت سینمای کشورمان به‌دلیل خیلی از مسائل دستخوش مشکلاتی شده که جز به جز عملکردش در چشم مطبوعات و مردم است. در حال حاضر خیلی از کارگردان‌ها بیکار هستند و از آن‌طرف یک‌سری هستند که پشت‌سر هم فیلم می‌سازند! نمی‌دانم کجا باید به این وضعیت رسیدگی کند!

خانه سینما یک خانه صنفی واقعی نیست

کاظم راست‌گفتار، کارگردان سینما در این باره اظهار کرد: ما هیچ‌وقت انتظاری از خانه سینما نداشتیم و همین که خانه سینما کاری به کار ما نداشته باشد، ما کاری به کار آن نداریم.

کارگردان «چک»، «زنان ونوسی، مردان مریخی» و... خانه سینما را یک خانه صنفی واقعی خطاب نکرد و یادآور شد: خانه سینما یک خانه صنفی واقعی نیست و چنانچه یک خانه صنفی واقعی بود می‌شد به حمایت از صنوفش دلخوش کرد. نهاد صنفی واقعی مرکزی است که از دل صنوف برمی‌آید و تمام صنوف فارغ از هر جناح و دیدگاهی می‌توانند حقوق صنفی‌شان را در قالب یک‌سری مقررات بیان کنند و مورد حمایت قرار گیرند.

او ادامه داد: حدود 30 سال پیش جلوی وزارت ارشاد قهوه‌خانه کوچکی بود که بعد از مدتی مدیرش شد مدیرکل صنف قهوه‌خانه‌های تهران. از آن تاریخ به بعد این آقا نه‌تنها قهوه‌خانه‌های سنتی این شهر را سروسامان داد که به همان قهوه‌خانه کوچک جلوی ارشاد هم به‌قدری رسیدگی کرد که الان در زیبایی دست‌کمی از ساختمان وزارت ارشاد ندارد. این رسیدگی و اهمیت تا جایی بود که وقتی مجلس، قلیان کشیدن را در مراکز تفریحی ممنوع کرد، اینها رفتند آنجا قانون را معلق کردند و الان قهوه‌خانه‌داری از پرسودترین مشاغل است! می‌خواهم بگویم این صنف با حمایت از اعضایش با وجود عدم همخوانی این شغل با فرهنگ رایج ما به قدرتی رسید که الان قلیان کشیدن در این شهر جزو گران‌ترین تفریحات است! اگر یک صدم این همیاری و همکاری را ما در صنف سینما داشتیم الان خیلی از همکارانمان در شرایط نامناسب نبودند. متاسفانه در حال حاضر خیلی از هنرمندان و پیشکسوتان سینما در حوزه‌های مختلف (فیلمبرداری، صدابرداری و...) با مشکلات مالی و کاری عدیده‌ای مواجه هستند و هیچ‌کس جوابگوی آنها نیست. خانه سینما تنها مبدل به مکانی شده که پیکر بی‌جان هنرمندان را در حیاطش می‌گذارند، در موردش حرف می‌زنند و بعد به قطعه هنرمندان در بهشت زهرا می‌برند! اساسا در چنین خانه سینمایی که به شکلی کاملا فرمایشی تشکیل شده هیچ حمایت صنفی دیده نمی‌شود.

ساناز قنبری

جام‌جم