همه میزبانان فاتح

اولین نمونه از این دست به یورو 1964 برمی‌گردد که اسپانیای میزبان فینالیست شد و در بازی نهایی هم دو بر یک از سد شوروی سابق گذشت. سرشناس‌ترین بازیکن آن فینال لئو یاشین، دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال بود که نتوانست در حضور 79 هزار تماشاگر حاضر در سانتیاگو برنابئوی شهر مادرید مانع قهرمانی تیم میزبان شود.

چهار سال بعد در یورو 1968 نیز ایتالیای میزبان خود را تا فینال بالا کشید و آنجا با دو گل از سد یوگسلاوی سابق گذشت. البته آن فینال یک بار به دلیل تساوی 1-1 دو تیم در پایان وقت‌های قانونی و اضافی تکرار شد و ایتالیا در بازی تکرار بود که توانست با گل‌های ریوا و آناستازی قهرمانی را در ورزشگاه المپیک شهر رم جشن بگیرد. دینو زوف و کاپیتان فاکتی، دیگر چهره‌های سرشناس ایتالیا در آن یورو بودند.

سومین حضور میزبان در فینال‌های یورو هم در سال 1984 بود. این‌بار فرانسه با کاپیتان میشل پلاتینی در کشور خودش تا روز پایانی در تورنمنت باقی ماند و در نهایت با برتری دو بر صفر مقابل اسپانیا در حضور 48 هزار تماشاگر ورزشگاه پارک دوپرنس پاریس، قهرمانی در اروپا را جشن گرفت.

در تاریخ رقابت‌های جام‌جهانی نیز کفه ترازو در فینال‌ها به سمت تیم میزبان سنگین‌تر است. در مجموع 8 فینال از 20 فینال جام‌جهانی با حضور تیم‌های میزبان برگزار شده و در 6 مورد تیمی که در خانه خودش بازی می‌کرده جام قهرمانی را بالای سر برده است؛ اروگوئه (1930)، ایتالیا (1934)، انگلیس (1966)، آلمان غربی (1974)، آرژانتین (1978) و فرانسه (1998).