کوری

کوری آنقدر رمان مهمی است که به خاطرش ساراماگو موفق شد جایزه نوبل ادبیات را در سال 1998 به دست آورد. این رمان سال 1995 منتشر شد و در آن آدم‌های شهر یکی پس از دیگری کور می‌شوند. در این رمان، هاله‌ای سفیدرنگ بعد از کور شدن افراد مقابل چشمانشان ظاهر می‌شود. ساراماگو در این رمان از تلمیح استفاده کرده و با اشاره به نوشته‌های قدیمی، اثرش را زیباتر و تأثیرگذارتر کرده‌است. یکی از نکات جالب توجه کوری این است که ساراماگو در رمان کوری برای شخصیت‌ها اسم انتخاب نکرده ‌است. با وجود این، پیچیدگی در رمان ایجاد نشده و خواننده براحتی می‌تواند با شخصیت‌های رمان ارتباط ذهنی برقرار کند. ویژگی دیگر این رمان در بازگشت‌های زمانی به گذشته و آینده در خیال شخصیت‌های رمان است که به زیبایی و جذابیت آن افزوده‌ است.

داستان از ترافیک یک چهارراه آغاز می‌شود. راننده اتومبیلی به‌ناگاه کور می‌شود. به فاصله اندکی، افراد دیگری که همگی از بیماران یک چشم‌پزشک‌اند، دچار کوری می‌شوند. پزشک با معاینه چشم آنها درمی‌یابد که چشم این افراد کاملا سالم است، اما آنها هیچ ‌چیز نمی‌بینند. جالب آن است که برخلاف بیماری کوری که همه چیز سیاه است، تمام این افراد دچار دید سفید می‌شوند.

از این کتاب، یک فیلم سینمایی به کارگردانی فیلمساز برزیلی فرناندو مریلس ساخته شد که جولیان مور در آن ایفای نقش می‌کند. در ایران این رمان را افراد زیادی ترجمه و ناشران بسیاری هم این ترجمه‌ها را عرضه کرده‌اند.