درهای برج میلاد به روی همه باز نیست

در برنامه‌های مختلف، همواره ازسوی مدیران برج میلاد عنوان می‌شد که برنامه‌های فرهنگی و هنری از نخستین رویکردهای این مکان خواهد بود، اما نگاهی به عملکرد برج میلاد در بخش‌های مختلف نشان می‌دهد مدیران این مرکز درآمدزایی را بر فرهنگ‌سازی ترجیح می‌دهند.

مرکز همایش‌های برج میلاد بیشتر به سالن و فضایی برای اجاره به کارتل‌های اقتصادی تبدیل شده است، به عنوان مثال علیرضا شریفی مدیرعامل برج روز گذشته در نشست خبری تشریح برنامه‌های نوروز 94 روز گذشته اعلام کرد: «فعلا بنا بر این است که کنسرت موسیقی پاپ در برج میلاد برگزار نشود.» اما با این‌حال او در همین نشست از برگزاری قطعی کنسرت مازیار فلاحی و گروه دنگ شو در تعطیلات نوروز خبر می‌دهد! آیا فلاحی و دنگ شو خونشان از دیگر فعالان موسیقی رنگین‌تر بوده است یا پول بهتری برای اجاره سالن کنسرت پرداخته‌اند؟ از سوی دیگر این سوال مطرح است که مدیرعامل یادمان ملی مگر صاحب برج است که برای برگزاری کنسرتی با بلیت‌های چند ده هزار تومانی به عنوان بیلان کاری بر سر مردم و مدیریت شهری منت می‌گذارد؟

موضوع دیگر اکران فیلم‌های سینمایی در برج است. در حال حاضر مجهزترین پردیس‌های پایتخت به روز ترین فیلم‌ها را با همان قیمتی اکران می‌کنند که سالن‌های کوچک برج میلاد. با این تفاوت که مخاطب برای دیدن فیلم در برج، باید 3000 تومان پول اضافی هم به عنوان ورودیه پرداخت کند.

شریفی در تشریح برنامه‌های نوروزی برج بارها بر توجه به اقشار نیازمند جامعه تاکید کرد، اما در بیان مصداق‌های عینی چیزی برای گفتن نداشت، واقعا قشر محروم و طبقه ضعیف جامعه چطور می‌تواند با احتساب هزینه رفت و آمد به برج و پرداخت ورودیه سهمی در یادمان ملی‌اش داشته باشد؟ قشر محروم قرار است در نهایت از چه چیزی دیدن کند؟ از فیلم‌های در حال اکران؟ از کنسرت‌های گران؟ یا از خود برج که قیمت بازدید کاملش برای هر نفر بیش از 30 هزار تومان است؟

سجاد روشنی‌ - ‌ گروه فرهنگ و هنر