جرات داری بپر...!

پاراگلایدر

از پاراگلایدر شروع کنیم؛ ورزشی تفریحی و رقابتی مخاطره‌آمیز که البته بسیار لذتبخش است. هنگام پرواز، خلبان ویژگی‌هایی مثل سبک وزنی و پرواز آزاد به طور همزمان با یک چتربال را که در واقع نوعی بادپر است، تجربه می‌کند. پاراگلایدر موتور ندارد و نشست و برخاست آن توسط پاهای خلبان انجام می‌گیرد. هنگام پرش، خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک چتربال وصل می‌کند. این چتربال مانند بال هواپیما باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی چتربال را کنترل می‌کند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد.

پاراگلایدر یک وسیله نوظهور پروازی است که بسرعت در جهان در حال توسعه است. این وسیله ساده‌ترین و آخرین دستاورد بشر برای پرواز شخصی است و با توجه به این که وزن و حجم کوچکی دارد براحتی قابل حمل است.

وزن کلی این وسیله با تمام تجهیزات جانبی آن کمتر از 20 کیلوگرم است. به سادگی درون یک کوله‌پشتی جمع می‌شود و قابل حمل توسط یک نفر است. می‌توانید آن را درون صندوق ماشینتان به هر نقطه که می‌خواهید ببرید. سازه بال از نوعی پارچه خاص نایلونی و توسط بندهایی
بسیار محکم از جنس کولار ترکیب یافته که توسط یک قفل فولادی به نام کارابین به هارنس که‌‌‌ همان صندلی و در بر گیرنده خلبان است متصل می‌شود.

پرواز می‌تواند به چند شکل آغاز شود؛ در روش اول خلبان با سرعت در جهت مخالف باد می‌دود و چتر را پشت سر خود می‌کشد. برخورد باد به زیر چتر آن را به اهتزاز در می‌آورد و نهایتا موجب به پرواز در آمدن خلبان می‌شود. اگر باد شدید‌تر باشد گاهی خلبان ابتدا در جهت مخالف می‌ایستد تا باد چتربال را از زمین جدا کند و سپس برگشته و شروع به دویدن می‌کند تا از زمین جدا شود. این روش‌ها معمولا در نواحی کوهستانی انجام می‌شود تا خلبان بتواند از تفاوت ارتفاعش با زمین پست‌تر نیز برای تداوم مدت پرواز استفاده کند.

در روش دوم که معمولا در نواحی پست استفاده می‌شود، خلبان به کمک یک وسیله دیگر کشیده می‌شود تا به ارتفاع مناسب برسد و بعد خود را از طنابی که توسط آن کشیده شده جدا می‌کند و مستقلا پرواز می‌کند.

برای انجام این ورزش باید حتما آموزش‌های لازم را ببینید و بعد از چند پرواز زیر نظر مربی، اقدام به پرواز شخصی کنید اگر هم که نگاه تفریحی به این ورزش دارید، لازم است بدانید امکان پرواز با مربی وجود دارد و می‌توانید آن را تجربه کنید.

پاراگلایدر در ایران هم راه پیدا کرده و علاوه بر ورزشکاران حرفه‌ای، آماتور‌ها هم امکان پریدن را پیدا کرده‌اند. ظاهرا سال 80 سایت فرود پاراگلایدر جنت آباد افتتاح شده و هنوز هم فعالیت خود را دنبال می‌کند. البته غیر از چند مرکز در تهران، در سایت کرج، آب سرد دماوند، مشهد، شیراز، اصفهان، تبریز و چند نقطه دیگر کشور امکان پرواز با پاراگلایدر بوجود آمده و حتی آموزش‌های آن نیز طرفداران زیادی پیدا کرده است.

کایت‌سواری

کایت‌سواری هم یکی دیگر از ورزش‌های هوایی است که در حال توسعه بین جوانان است. این ورزش در ظاهر شباهت‌های زیادی با پاراگلایدر دارد، اما نحوه پریدن و فرود آمدن با آن کاملا متفاوت است.

در این ورزش، خلبان به حالت آویزان زیر بال‌های هواگردی بدون موتور به نام کایت قرار می‌گیرد و هنگام فرود روی پاهای خود فرود می‌آید. بدنه هواگرد و بال بیشتر کایت‌های مدرن از آلیاژ آلومینیوم و کامپوزیت ساخته می‌شود. خلبان در این هواگرد در جای محکمی به صورت آویزان از بدنه هواگرد قرار گرفته و آن را کنترل می‌کند. بال‌های این هواگرد متحرک است و خلبان از این راه کایت را کنترل می‌کند، اما در برخی کایت‌های مدرن از سیستم کنترل پرواز هواگرد استفاده می‌شود و برخی جنبه‌های کایت‌ها زیر نظر فدراسیون بین‌المللی هوانوردی و سازمان‌های هوافضاست.

البته گسترش این ورزش در ایران به اندازه پاراگلایدر نیست، اما برخی مراکز وابسته به فدراسیون بین‌المللی هوانوردی برای علاقه‌مندان به این ورزش کلاس‌های تخصصی برگزار می‌کنند. پیشنهاد ما این است که برای تجربه این هیجان هوایی به سایت فدراسیون مراجعه و زیر نظر مراکز تایید شده از سوی آن اقدام به پریدن کنید.

بانجی جامپینگ

یک طناب، لباس محافظ و محکم و مقادیری ارتفاع زیاد برای سقوطی آزاد. بانجی جامپینگ دل و جرات می‌طلبد و بس. از آن بالا دره‌ای پست انتظار شما را می‌کشد و هیجانی که به اوج خود رسیده است.

پرش بانجی ورزشی است که در آن فرد خود را توسط محافظ و طناب فنردار از ارتفاعی بلند به پایین پرتاب می‌کند. این ورزش توسط افرادی در دهه 50 میلادی انجام می‌شده است. در‌‌ همان سال‌ها پس از این که یکی از شبکه‌های تلویزیونی دنیا در یک برنامه مستند ساخته دیوید فردریک اتنبورو این ورزش و ورزشکارانش را معرفی کرد، بانجی مشتاقان زیادی در دنیا پیدا کرد.

این برنامه در جمهوری وانواتو ساخته شده‌بود و افرادی حادثه‌جو با بستن طناب به قوزک پایشان به پایین می‌پریدند. این ورزش به طور مدرن برای اولین بار آوریل 1979 میلادی در بریستول انگلستان توسط چهار نفر از اعضای کلوب ورزش‌های خطرناک انجام شد و این چهار نفر از روی پل معلق کلیفتون به پایین پریدند. رهبر این عملیات دیوید کرک بود که بلافاصله بعد از پایان عملیات دستگیر شد. دیوید چندی بعد به آمریکا رفت و از روی پل‌های گلدن گیت و رویال جورج پرید و باعث محبوبیت این ورزش در بین آمریکایی‌ها شد.

ایمنی در این ورزش بسیار مهم است، زیرا بانجی جامپینگ جزو ورزش‌های پرخطر به شمار می‌رود. تجهیزات باید کاملا استاندارد بوده و طول طناب متناسب با ارتفاع باشد. انجام این ورزش
باید تحت نظارت کار‌شناسان و نیروهای امدادی انجام شود.

از سال 1386 بانجی جامپینگ وارد ایران شد. در حال حاضر سه شهر تهران، همدان و شهرکرد امکانات اجرای این ورزش را دارد. جالب است بدانید سکوی واقع در همدان بلند‌ترین سکوی بانجی جامپینگ در خاورمیانه است که امکان پرش همزمان چهار نفر را دارد.

در آخر حواستان باشد اگر قصد دارید هر کدام از این سه ورزش را تجربه کنید، قطعا از امکان عکاسی آن برای ثبت هیجانات واقعی و عکس‌العمل‌های فیزیکی بدنتان استفاده کنید، شاید این آخرین باری باشد که تن به این خطر می‌دهید.

امیرحسین احمدی