کم‌لطفی به همکاران!

چند سال قبل صنعت سینما سراغ چارلی چاپلین رفت و در فیلم «چاپلین» زندگی بزرگ‌ترین کمدین دنیای سینما را به تصویر کشید. این فیلم نتوانست موفقیت عظیم کارهای هنری چارلی را تکرار کند و حتی از سوی گروهی از منتقدان سینمایی هم با بی‌مهری روبه‌رو شد.
کد خبر: ۸۷۷۲۹۹
کم‌لطفی به همکاران!

به گزارش جام جم سیما،در آن زمان، این پرسش از سوی اهل فن مطرح شد که آیا تماشاگران علاقه‌ای به تماشای زندگی و فعالیت‌های آنها روی پرده سینما ندارند؟

چاپلین را سر ریچارد آتن بورو، فیلمساز کهنه‌کار انگلیسی در سال 1992 ساخت و با وجود هزینه 31 میلیون دلاری خود در آمریکای شمالی فقط 9 میلیون دلار فروش کرد.

فیلم در رشته‌های بهترین بازیگر و طراحی صحنه نامزد دریافت جایزه اسکار شد، اما موفق به دریافت هیچ یک از آنها نشد.

البته رابرت داونی جونیور به دلیل بازی در نقش چارلی توانست جایزه بهترین بازیگر مرد مراسم بفتا (اسکار انگلیسی) را دریافت کند. صنعت سینما در دهه‌های گذشته و برای فیلم‌های شرح‌حال‌گونه خود بیشتر سراغ چهره‌های اجتماعی، سیاسی و ورزشی رفته و عنایت کمتری به همکاران خود داشته است.

حتی زمانی هم که فیلمساز سرشناسی مثل مارتین اسکورسیزی، هاوارد هیوز را به عنوان کاراکتر اصلی فیلم «هوانورد» خود انتخاب می‌کند، بیشتر روی بخش غیرسینمایی و هوانوردی او تمرکز کرده و حتی نام فیلم هم بخوبی گرایش فیلمساز را آشکار می‌کند.

زمانی که از تماشاگران یا منتقدان درباره فیلم‌های شرح‌حال‌گونه پرسیده می‌شود، نام‌هایی مثل گاو خشمگین، شجاع‌دل، لاورنس عربستان یا لینکلن زودتر و بیشتر از بقیه به گوش می‌رسد.

هنرمندان در هر رشته‌ای که فعالیت می‌کنند، معمولا در این فهرست‌های گمنام و حتی ناشناخته هستند.

«آمادئوس» هم که اسکار گرفت و درباره زندگی آهنگساز برجسته‌ای مثل موتزارت است، یکی از همین فیلم‌های گمنام است.

نام کلینت ایستوود هم نتوانست کمکی به «بیرد» کند که داستان زندگی چارلی پارکر (معروف به بیرد) موزیسین سیاهپوست جاز را تعریف می‌کرد.

منتقدان سینمایی عقیده دارند هنرمندان سینما نسبت به همکاران قدیمی خود بسیار کم‌لطف بوده و زندگی آنها را به صورت فیلمی سینمایی درنمی‌آورند.

آنها می‌گویند شاید یکی از دلایل این است که صنعت سینما نمی‌خواهد دست به خودزنی زده و بخش‌های تاریک و منفی زندگی همکارانش را در معرض دید تماشاگران قرار دهد.

البته در چند سال اخیر، این طلسم یک جورهایی شکسته شده و با تولید فیلم‌هایی مثل هیچکاک، هفته من با مریلین و گریس موناکویی گوشه‌هایی از زندگی چهره‌های معروف قدیمی سینما را به نمایش گذاشته است.

البته قابل ذکر است که تمام این فیلم‌ها نگاهی کاملا مثبت و همراه به هنرمندانی داشته که داستان زندگی‌شان روی پرده سینما در حال تعریف بوده است.

ضمیمه قاب کوچک

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها