نواکشوت ، مرکز ثقل رسوایی برده داری

به گزارش جام جم آنلاین ، حال که زنان ایزدی به شیوه های بازار برده فروشان در سده های پیشین در بازار خرید و فروش می شوند و در حالی که انتقال زنان از کشور اروپایی مولداوی برای اهداف غیر اخلاقی نوع دیگری از برده داری را نشان می دهد، برده داری در قاره آفریقا دوباره رونق می گیرد. اوضاع وخیم تر از چیزی است که تصور می شود . در هفته های اخیر همه نگاه ها به سمت حوادث تروریستی پاریس بود و قبل از آن حملات تروریستی به بیروت در کانون توجه قرار داشت. داعش مجالی باقی نگذاشته است. در میان همه این حوادث تجارت انسان در آفریقا نادیده گرفته شد. آن هم با مشمئز ترین حالت ممکن . تجارت زنان به کشورهای اروپایی. تجارتی که بوی برده داری می دهد و حاکی از یک فاجعه اخلاقی در اروپاست.

معیارهای یک تجارت

همه چیز با برنامه است. هر زنی نمی تواند سوار کشتی شود و به آن سوی آب ها برود. این زنان اهل کشورهای زیمباوه ، آنگولا، نیجر، نیجریه و زنگبارهستند. شاید در میان آنها زنان دیگری هم با ملیت های دیگری از کشورهای مختلف آفریقایی پیدا کنید اما ویژگی مشترک تمام آنها آفریقایی بودن آنهاست. البته زنانی که با کمک واسطه ها سوار بر کشتی های بندر نواکشوت پایتخت کشور موریتانی می شوند یک ویژگی مشترک دیگر هم دارند. همگی جوان هستند و البته نوجوان بودن هم ویژگی مشترک بسیاری از آنهاست. سن آنها بین 14 تا 35 سال تخمین زده می شود. برخی از آنها برای مهاجرت همیشگی به طور غیر قانونی به فرانسه، پرتغال و اسپانیا می روند اما برخی دیگر قرار است برگردند. آنها برمی گردند چون در خانه کسی منتظر آنهاست. فرزندی کوچک و شیرخواره دارند و یا اینکه سرپرستی خواهر، برادر ، والدین و حتی شوهر خود را بر عهده گرفته اند! فاجعه اینجاست که برخی از این زنان به اصرار شوهران خود راهی این سفر مشمئز کننده می شوند. آنها قرار است اقامتی سه هفته ای در پرتغال، اسپانیا و یا فرانسه داشته باشند و در ازای کارهای غیراخلاقی دوباره با کمک همان واسطه ها به کشورهای خود برمی گردند. جوانی، زیبایی و قدرت فیزیکی شرط اصلی سوار شدن به کشتی است. در قاره ای که زنان آب را با چیزی شبیه به خمیر نان مخلوط می کنند تا شکم خانواده را سیر کنند، در قاره ای که در برخی از نقاط آن زنان دست به انتخاب طبیعی می زنند و با رها کردن فرزندان ضعیف تر خود در کوچه و خیابان شرایط بهتری برای ادامه حیات فرزندان قوی تر خود فراهم می کنند سوار شدن زنان به کشتی و رفتن به آن سوی آب ها برای امرار معاش آن هم از بدترین راه های ممکن فاجعه دیگری تلقی می شود.

مقصد: آلبوفیرا

کمراین 21 ساله است و یک فرزند دارد. برای بار سوم است که به «آلبوفیرای» پرتغال فرستاده می شود، جایی در جنوب پرتغال. او چاره ای جز این سفر ندارد. برای نخستین بار شوهرش او را مجبور کرد که به این سفر برود اما برای دوم و سوم به میل خود سوار کشتی شد. حرف زیادی نمی زند جز اینکه چاره ای ندارد. این سفر برای او 700 دلار آمریکا سود به همراه خواهد داشت. مبلغی که دیگر همسفران او نیز دریافت می کنند. واسطه هایی که این زنان را به جنوب پرتغال و احتمالا به اسپانیا و فرانسه می برند تجارت غیر اخلاقی اما بسیار پر سودی را رقم زده اند. آنها در ازای مبلغی که در مبدا به این زنان می دهند در مقصد از واسطه هایی دیگر مبلغی دو برابر دریافت می کنند. این زنان اگر خیلی خوش شانس باشند پس از پیاده شدن از کشتی به شغل هایی سطح پایین همانند نظافت سرویس های بهداشتی و یا مواردی از این دست مشغول می شوند در غیر این صورت باید تن به خواسته های واسطه ها بدهند و هر جا که آنها گفتند بروند. بسیاری از این زنان که مشخص نیست چگونه به موریتانی رسیده اند اهل چاد، مغرب، نیجر، نیجریه، زیمباوه و .. هستند. آنها حسابی توجیه شده اند. اگر نخواهند سر موقع به بندر برگردند و سوار کشتی شوند تا به آفریقا بروند دیگر تضمینی نیست که حالا حالاها بتوانند سوار کشتی شوند. با تعلل در سوار شدن به کشتی ممکن است درآمدی را هم که در این مدت به دست آورده اند از دست بدهند چون مجبورند آن را صرف هزینه های بازگشت خود کنند.
سرنوشت کشتی سوارانی که به سمت اروپا می روند خیلی غمگین انگیز است. یکی از آنها را پدرش سوار کشتی کرده و دیگری پس از خشونت های فیزیکی شدید همسرش به سوار شدن قانع شده است. دیگری از طریق واسطه دیگری به کشتی رسانده می شود و به همین منوال کمتر زنی در این کشتی پیدا می شود که به میل خود راهی جنوب پرتغال شود.

سازمان های جهانی کجا هستند؟

مشمئزترین نوع برده داری ادامه دارد. حالا نوبت سازمان های دفاع از حقوق بشر است. آنها فرصتی برای سر زدن به نواکشوت دارند؟ اصلا می دانند نواکشوت پایتخت دور افتاده در شرق موریتانی است؟ در حالی که توجهات همچنان معطوف به جنایت های پی در پی داعش و حملات اخیر تروریستی به بیروت و به خصوص پاریس است کشتی های غیر قانونی همچنان از نواکشوت به سوی آلبوفیرا می روند. این کشتی ها البته بسیار فرسوده و غیر استاندارد هستند و ممکن است قبل از رسیدن به جنوب پرتغال و رقم خوردن یک فاجعه غیر اخلاقی در همان اقیانوس دچار حادثه شوند تا فاجعه از نوع دیگری رقم بخورد.

هیلدا حسینی خواه / جام جم آنلاین