به گزارش ایسنا، استیفان و اریکا پدر و مادر ابیگل، از این اتفاق شوکه بودند و دست به دامان دعا برای دخترک میشوند. نه شیمیدرمانی و نه جراحی، هیچکدام تأثیری بر توقف بیماری ابیگل ندارند. او وقت زیادی برای زنده ماندن ندارد.
مادر ابیگل میگوید: «مهم نیست چقدر عمر او کوتاه باشد. ما دائماً برای سلامتی او دعا میکنیم. باور ما این است که باید بیش از اینکه برای این اتفاق غمگین باشیم، از بودن او و عشق به داشتنش، لذت ببریم. ما میدانیم که زمان زیادی برای بودن با ابیگل نداریم اما هنوز لحظهای که او را با لباس صورتی بیمارستان دیدیم، فراموش نکردهایم؛ کودکی ما را نگاه میکرد، زبانش را بیرون میآورد و انگشتان ما را میفشرد؛ کارهایی که همه بچهها انجام میدهند.»
وی افزود: «ابیگل بخاطر بیماری سرطان باید زودتر از اینها از پیش ما میرفت اما هنوز پیش ماست. ما تصمیم گرفتیم او را به خانه بیاوریم و عشقمان را نثارش کنیم. میخواهیم از همه لحظهها برای بوسیدن و دوست داشتنش استفاده کنیم. این لحظات، تراژیک و سختند. انگار ما داریم زندگی دیگران را تجربه میکنیم، انگار ما خانواده دیگری هستیم که درباره آنها در خبرها خواندهایم یا در اخبار آنها را دیدهایم. ما نمیخواهیم دخترمان را از دست بدهیم، ما میخواهیم خندهاش، رقصیدنش و دعواهایش را با خواهر بزرگترش ببینیم. ما میخواهیم دوچرخهسواریاش، به مدرسه رفتنش و زندگی کردنش را ببینیم؛ اما احتمالاً همه زندگیاش چند هفته یا چند ماه باشد، نه چندین سال. قلب ما شکسته اما همچنان جلو میرویم و میخواهیم لذت را از دل رنج بیرون بکشیم.»
پدر و مادر ابیگل به کمک عکاسی به نام «ماری»، لذت خود را از داشتن ابیگل جاودانه کردهاند.
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
دانشیار حقوق بینالملل دانشگاه تهران در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
یک پژوهشگر روابط بینالملل در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح کرد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتوگو با امین شفیعی، دبیر جشنواره «امضای کری تضمین است» بررسی شد