چرا همه نمی‌توانند بخوبی آواز بخوانند؟

از سال‌ها قبل، دانشمندان علوم مختلفی مانند ژنتیک، روان‌شناسی، زبان‌شناسی و اعصاب در پژوهش‌های خود به دنبال یافتن پاسخی برای این پرسش‌ها بوده‌اند. برای مثال، شان هاتچینز از «کنسرواتوار موسیقی» در تورنتو از پژوهشگرانی است که درباره ذاتی یا اکتسابی بودن مهارت آواز خواندن تحقیق می‌کند و نیز درباره این که آیا می‌توان همه افراد را با تمرین و آموزش صحیح و مستمر به خوانندگانی توانا تبدیل کرد یا تمرین تنها در افراد با استعداد ذاتی به نتیجه می‌رسد. این محقق می‌گوید: «ما با دو گروه از افراد مواجهیم؛ آنهایی که در عرصه موسیقی نابغه‌اند و به طور ذاتی جذب آلات موسیقایی خاص مانند پیانو و ویولن می‌شوند و گروهی که به خوانندگی علاقه‌مندند. خوانندگی با این موضوع که هرکسی می‌تواند صدایی تولید کند بسیار متفاوت است. حتی اگر مردم فنون صحیح آوازخواندن را نیاموزند می‌توانند از صدای خود برای سخن گفتن استفاده کنند. بنابراین، هرکسی به طور منطقی برای کنترل لحن و آهنگ صدای خود مهارت دارد. پس می‌توان گفت کلید اصلی جدا کردن خوانندگان خوب از خوانندگان بد نمی‌تواند به استعداد طبیعی آنها مربوط باشد، بلکه این مساله بیشتر به تمرین و آموزش برمی‌گردد.» وی در ادامه می‌گوید: «توانایی موسیقایی ما بیشتر از آن چیزی است که تصور می‌کنیم، به طوری که فقط حدود 2 درصد از جمعیت جهان با نقص درک زیر و بم گام‌های آواز مواجهند. بنابراین توانایی آنها در تشخیص نت‌های موسیقی دچار مشکل است، اما 98 درصد بقیه، همگی توانایی خوبی در درک موسیقی دارند. مهارت صوتی به طرز وسیعی با توانایی کنترل زیر و بمی اصوات در ارتباط است. بنابراین افرادی که در هدایت این موتور کنترل دچار مشکل هستند، خوانندگان ضعیفی می‌شوند.»

هاتچینز توضیح داد: «شما می‌توانید به تولید موسیقی و بویژه خوانندگی به عنوان مهارتی فیزیکی فکر کنید. برای این کار پیش از هر چیز نیاز دارید میان آنچه قصد انجام آن را دارید و آنچه واقعا در حال انجام آن هستید، همگامی و هماهنگی برقرار کنید و آن را به بدنتان یاد بدهید. سپس این آموخته‌ها را با تمرینات مداوم به خاطر بسپارید. البته منظور من لزوما تمرین صدا نیست. مردمی که با خواندن آوازهای مورد علاقه‌شان بزرگ می‌شوند، احتمالا به طور متوسط خوانندگان بهتری می‌شوند؛ زیرا آنها به گوش دادن و بازتولید اصواتی که شنیده‌اند، عادت کرده‌اند.»

این پژوهشگر می‌افزاید: «می‌دانیم که کودکان حتی پیش از تولد از مهارت درک کیفی موسیقی برخوردارند بنابراین هرچه افراد در نخستین سال‌های کودکی بیشتر در معرض موسیقی قرار بگیرند، توانایی موسیقایی آنها در بزرگسالی افزایش می‌یابد.» نتایج تحقیق دیگری که فوریه 2015 در ژورنال تخصصی درک موسیقایی (Music Perception) از سوی دانشمندان دانشگاه نورث وسترن آمریکا منتشر شد، نشان می‌دهد خوانندگی چندان هم به استعداد وابسته نیست و یادگیری مستمر و منظم این مهارت می‌تواند کلید موفقیت آواز خواندن صحیح باشد. استیون دمورست، استاد آموزش موسیقی و سرپرست این تیم پژوهشی در این باره گفت: «هیچ‌کس از یک نوازنده مبتدی ویولن انتظار ندارد کاملا صحیح بنوازد. بی‌شک این به تمرین نیاز دارد، اما همه تصور می‌کنند قادر به آوازخواندن هستند. بنابراین، وقتی مردم در خوانندگی موفق نمی‌شوند، مساله را خیلی شخصی فرض می‌کنند، اما فکر می‌کنیم اگر شما بیشتر بخوانید و تمرین کنید، بهتر خواهید شد.»

در این پژوهش، دقت خوانندگی سه گروه سنی با یکدیگر مقایسه شد: مهدکودکی‌ها، نوجوانان کلاس ششم و جوانان سنین دانشگاه. روش تحقیق این بود که از داوطلبان خواسته شد به یک گام موسیقی برای چهار مرتبه پیاپی گوش دهند سپس آن قطعه را اجرا کنند. نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که کودکان و نوجوانان دو گروه مهدکودک و سال ششم پس از آن که تمرین‌های منظم و مستمر موسیقی را دریافت کردند، بهبود قابل توجه و بیشتری نسبت به بزرگسالان در خوانندگی نشان دادند.

گاردین / مترجم: هدا عربشاهی