100 درصد ساکنان این شهر مخالف حضور آمریکایی‌ها بودند

رمادی هیچ وقت به کنترل آمریکا‌ درنیامد

پس از سقوط شهر رمادی در استان الانبار عراق به دست تروریست‌های داعش، این مساله در محافل سیاسی و خبری آمریکا مطرح شد که چه کسی مقصر این اتفاق بوده است.
کد خبر: ۸۰۲۰۶۸

جمهوریخواهان با استفاده از این فرصت از دولت اوباما به دلیل عقب‌نشینی نیروهای آمریکایی از عراق در سال 2011 انتقاد کردند؛ البته آنها به این نکته اشاره‌ای نداشتند که جورج بوش، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا این ضرب‌الاجل را برای خروج نیروهای آمریکایی تعیین کرده بود.

با وجود این، بیان این موضوع از سوی آمریکایی‌ها که «چه کسی در رمادی شکست خورد؟»، به طور کلی غیرواقعی به نظر می‌رسد؛ زیرا این شهر طی تمام سال‌های اشغال عراق از سوی آمریکا، چندان تحت کنترل نیروهای آمریکایی نبوده است. برای تائید این گفته لازم است نگاهی به اتفاقات گذشته در این شهر بیندازیم.

نوامبر 2004، بوش دستور حمله همه‌جانبه‌ای را به فلوجه در شرق رمادی صادر کرد.

تابستان 2005 نمایندگان پارلمان، قانون اساسی را به تصویب رساندند؛ گروه‌های شیعه نقش بسزایی در این زمینه داشتند. در همان زمان، نیروهای آمریکایی رمادی را اشغال کرده بودند، اما به هیچ وجه کنترلی بر آن نداشتند. دارن مورتنسن، تحلیلگر روزنامه نورث کانتری تایمز در توضیح شرایط آن روزهای رمادی در گزارشی می‌نویسد: «نیروهای آمریکایی بر این باورند حدود 2000 شورشی در رمادی حضور دارند که مسئولیت آموزش آنها در مورد نحوه استفاده از انواع سلاح‌ها و روش‌های چریکی‌ به عهده 150 نیروی نظامی است؛ نیروهایی که از اعضای حزب بعث سابق و دیگر کشورها هستند. از زمان ورود این افراد به رمادی، حدود 14 نیروی نظامی آمریکا کشته شده‌اند. با این اوصاف من تصور نمی‌کنم نبرد رمادی به پیروزی نهایی برسد.»

خوان کول، تحلیلگر مسائل عراق و استاد علوم سیاسی در دانشگاه میشیگان نیز در همان زمان در مورد اهمیت رمادی در روند دموکراسی عراق نوشت: «اگر آمریکایی‌ها نتوانند اعراب رمادی را با خود همراه کنند، در نتیجه الانبار را هم از دست خواهند داد. اگر الانبار از دست دولت خارج شود، این به معنای آغاز تجزیه عراق خواهد بود. در مقابل اگر موفقیتی در رمادی کسب شود، این پیروزی به دیگر شهرهای سنی‌نشین عراق نیز کشیده می‌شود.» اما اتفاقات نشان داد آمریکایی‌ها در این امر چندان موفق نبودند؛ زیرا استان الانبار با تصویب قانون اساسی مورد حمایت آمریکایی‌ها در اواسط اکتبر 2005 مخالفت کرد.

این اوضاع پس از همه‌پرسی اواخر اکتبر نیز تغییری نکرد. سابرینا تاورنیس در توضیح اوضاع آن روزهای رمادی در نیویورک تایمز نوشت: «با گذشت 2سال از اشغال عراق به دست نیروهای آمریکایی، شهر رمادی با 900 هزار جمعیت هنوز تحت کنترل این نیروها در نیامده است. نیروی پلیس به معنای واقعی در این شهر وجود ندارد. پایگاه‌های آمریکایی مرتبا مورد حملات موشکی و خمپاره‌ای قرار می‌گیر‌د؛ هنگامی هم که نیروها برای گشتزنی به خیابان‌ها می‌آیند، هر لحظه باید منتظر شلیک گلوله‌ای به سمت خود باشند.»‌ از سوی دیگر آمریکایی‌ها نیز کار چندانی برای رفاه حال مردم این شهر انجام ندادند. کارخانه‌ها و مشاغل دولتی در رمادی با سیاست‌های نئولیبرالی پل برمر ورشکسته شدند. حدود نیمی از مردان شغل خود را از دست دادند. با پایان اشغال طولانی‌مدت عراق به دست آمریکایی‌ها، 23 درصد عراقی‌ها یعنی حدود 7 میلیون نفر از جمعیت 30 میلیونی آن، زیر خط فقر زندگی می‌کردند. کشتارهای گسترده موجب شده بود‌ حدود 4.5 میلیون کودک و نوجوان، یکی از والدین خود را از دست بدهند.

نتایج یک نظرسنجی که اواخر اکتبر 2005 از سوی نیروهای نظامی انگلیس از عراقی‌ها انجام شد، بسیار قابل تامل بود:

45 درصد عراقی‌ها عقیده داشتند حمله به نیروهای آمریکایی و انگلیسی اقدامی مناسب است.

82 درصد مخالف سرسخت حضور نیروهای بین‌المللی در خاک عراق بودند.

کمتر از یک درصد عنوان کرده بودند نیروهای بین‌المللی باعث افزایش امنیت شده‌اند.

67 درصد عراقی‌ها به دلیل حضور نیروهای اشغالگر‌ احساس امنیت نمی‌کردند.

43 درصد بر این باور بودند که شرایط صلح و ثبات در کشور وخیم‌تر شده است.

72 درصد نیز اعتمادی به نیروهای بین‌المللی نداشتند.

با توجه به شرایط آن روزهای عراق می‌توان گفت اگر 82 درصد عراقی‌ها مخالف حضور نیروهای آمریکایی در کشورشان در آن زمان بودند، مطمئنا این موضوع برای ساکنان الرمادی در حد 100 درصد بوده است. پس از آن که نیروهای آمریکایی بار دیگر در سال 2007 رمادی را به اشغال خود درآوردند، روزنامه لس‌آنجلس تایمز نوشت: رمادی این روزها نمونه کوچک‌تری از شهر برلین در سال 1945 است که در جریان جنگ جهانی دوم مورد حملات شدید نیروهای آمریکایی و انگلیسی قرار گرفت. حملات هوایی، خمپاره‌ها و موشک‌ها شهر را به ویرانه‌ای تبدیل کرده است. با این اوصاف رمادی بیشتر از آن که یک موفقیت باشد، سند محکومیت یک قدرت اشغالگر است.» حال باید از افرادی همچون جان مک کین، لیندسی گراهام، جان بوهنر و تام کاتن پرسید بنا به چه دلیلی فکر می‌کنند اگر نیروهای آمریکایی پس از سال 2011 نیز در عراق می‌ماندند، مردم رمادی با شادی و شعف از این موضوع استقبال می‌کردند؟

حسین خلیلی / گروه بین‌الملل

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها