مشترکات رژیم‌های متجاوز در خاورمیانه

این سه رژیم شامل رژیم اسرائیل، صدام و سعودی هستند.

1 ـ رژیم صهیونیستی از 1948 بارها با سیاست تجاوزگری به مناطق فلسطینی، لبنان، اردن، سوریه و مصر تجاوز و مناطق گسترده‌ای را نیز اشغال کرده است.

2 ـ رژیم صدام درسال 1980 و 1990 به ایران و کویت حمله نظامی کرد.

3 ـ رژیم سعودی که در سال‌های اخیر بارها به یمن تهاجم و در بحرین مداخله نظامی کرده است.

اما وجوه اشتراک و مشابهت‌های این مثلث تجاوزگری در خاورمیانه عبارتند از:

1ـ قتل عام غیرنظامیان؛ بویژه کودک‌کشی بدون توجه به کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو و مقررات بشردوستانه. برای مثال بیشتر قربانیان حملات رژیم صهیونیستی در جنگ‌های 22، 8 و 50 روزه غزه را کودکان تشکیل می‌دادند؛ تراژدی تلخی که در روزهای اخیر و در میان سکوت مجامع بین‌المللی در یمن و به دست رژیم سعودی در حال تکرار است.

2 ـ استفاده از تاکتیک جنگ برق‌‌آسا (به استثنای حمله صدام به کویت و اسرائیل در جنگ 6 روزه) که به علت پایداری رزمندگان مقاومت به جنگ فرسایشی تبدیل شده است.

3 ـ برخورداری از حمایت بدون چون و چرای شورای امنیت سازمان ملل که جدیدترین آن قطعنامه ناعادلانه 2216 شورا در حمایت از عربستان است.

شورای امنیت در قبال این رژیم‌ها رفتار مشابهی داشته، طوری که با وجود تهدید صلح؛ نقض صلح و عمل تجاوز طبق ماده 39فصل هفتم منشور ملل متحد، شورا قطعنامه‌ای در محکومیت متجاوز صادر نکرده بلکه به نفع رژیم‌های متجاوز واکنش نشان داده است.

4ـ برخورداری از حمایت تمام‌عیار آمریکا و اروپا؛ در مورد حمله صدام به ایران. شوروی سابق هم با صدام بود.

5 ـ هر سه رژیم دارای ماهیت میلیتاریستی بوده؛ بیشترین خریدار سلاح در منطقه بوده و هستند.

6 ـ به‌کارگیری سلاح‌های ممنوعه نظیر بمب‌های فسفری، خوشه‌ای و شیمیایی.

7 ـ هدف قراردادن زیرساخت‌ها و تاسیسات غیرنظامی.

8 ـ برخورداری از حمایت رسانه‌ای و بایکوت ناله‌های قربانیان بی‌گناه.

این شاخص‌ها تنها بخشی از شگردها و سیاست‌های سه رژیم متجاوز خاورمیانه است که نه‌فقط نتوانسته آنها را به پیروزی برساند که در عمل این رژیم‌های متجاوز بوده‌اند که به تعبیر رهبر معظم انقلاب بینی‌شان به خاک مالیده شده و اینک نوبت عربستان است؛ خصوصا این‌که رژیم ریاض به استثنای قدرت مالی، به لحاظ شاخص‌های کمی و کیفی نظامی از اسرائیل و صدام ضعیف‌تر است.

شاید همین ضعف و ناکامی عربستان در متوقف کردن پیشروی‌های ارتش یمن و انصارالله است که به تعبیر فرید زکریا رژیم روان پریش سعودی را تا تلاش برای کنار زدن جمال بن عمر نماینده ویژه سازمان ملل در بحران یمن به اتهام حمایت از حوثی‌ها واداشته که نهایتا این دیپلمات ورزیده سازمان ملل استعفا کرد البته در این موارد هم رفتار عربستان مسبوق به سابقه است، چنان‌که به‌رغم انتخاب به عنوان عضو غیردائم شورای امنیت از آنجا که شورا به توصیه‌های ریاض برای صدور مجوز اقدام نظامی بر ضدسوریه جامه عمل نپوشانده بود، در اقدامی نامتعارف وارد شورا نشد.

در مجموع گذشته چراغ راه آینده است، اگر صدام و رژیم صهیونیستی ناکام ماندند تردیدی نیست که در پایان تونلی که سعودی‌ها وارد آن شده‌اند نیز روشنایی وجود ندارد، اما آیا مقامات ریاض آن‌قدر باهوش هستند که در سیاست‌های خود بازنگری کرده مسیر دیگری را بجز تنش‌آفرینی و اقدام نظامی در پیش گیرند؟

دکتر مراد عنادی - مدیرمسئول