اسوه‌ای برای زنان

زینب در دوران عمر بابرکت و پر فراز و نشیب خود با سختی‌ها و رنج‏های زیادی مواجه می‌شود، از شهادت پدر و مادر، شهادت برادران و فرزندان و حوادث تلخی چون اسارت و... را به جان می‌خرد.

این سختی​‏ها او را فردی صبور و بردبار می‌کند و نسب نبوی و تربیت علوی و لطف خداوندی از او فردی با خصوصیات و صفات برجسته می‌سازد، آن طوری که او را «عقیله بنی‌هاشم‏» می‏​نامند.

به گواهی امام سجاد (ع) بی‌آن‌که آموزگاری داشته باشد؛ عالم و دانشمند بود. بخوبی از قرآن آموخته بود که هدف از آفرینش و خلقت انسان رسیدن به قله کمال بندگی است.

زینب(س) عبادت‏ها و نماز شب‏های پدر و مادر را از نزدیک دیده بود. او در کربلا شاهد بود که برادرش امام حسین علیه‌السلام در شب عاشورا از دشمن فرصت گرفت تا با خدا راز و نیاز کند.

زینب هم از عاشقان عبادت و شب زنده‌داران عاشق بود و هیچ مصیبتی او را از عبادت باز نداشت. در مسیر کوفه تا شام همه نمازهای واجب و مستحب را اقامه کرد و در بعضی منازل از شدت گرسنگی و ضعف، نشسته نماز می‌گزارد.

عفت و پاکدامنی، برازنده‏‌ترین زینت زنان و گران‌قیمت‌ترین گوهر برای آنان است. زینب، درس عفت را بخوبی در مکتب پدر می‌آموزد، هنگامی که می‌خواهد به زیارت رسول خدا(ص) برود، شبانه از خانه بیرون می‌آید، در حالی که حسن (ع) در سمت راست او و حسین (ع) در سمت چپ او و امیرالمومنین (ع) پیش رویش راه می‌رفتند.

هنگامی که به مزار رسول خدا (ص) نزدیک می‌شود، علی (ع) جلو حرکت و نور چراغ را کم می‌کند. زینب حجاب و عفت ‏خویش را حتی در سخت‏‌ترین شرایط به نمایش می‌گذارد. او در دوران اسارت و در حرکت از کربلا تا شام سخت ‏بر عفت ‏خویش پای می‏فشارد.

او در ولایتمداری سر آمد است. زینب علیهاالسلام بخوبی درس ولایتمداری را از مادر فرا گرفت و آن را به زیبایی در کربلا به عرصه ظهور می‌رساند.

بعد از شهادت مادر، روحیه‌بخش پدر و برادران است، در شهادت برادرش امام حسن (ع) نقش مهمی را برای تسلای بازماندگان ایفا می‌کند.

او در حادثه کربلا پیوسته یاور غمدیدگان و پناه اسیران می‌شود، از قتلگاه تا پس‌کوچه‏ های کوفه، از مجلس ابن‌زیاد تا ستمکده یزید، در همه جا فرشته نجات اسیران می‌شود.

در ایثار نیز گوی سبقت را از دیگران ربوده است. او برای حفظ جان دیگران، خطر را به جان می‏خرد و در تمام صحنه ‏ها، دیگران را بر خود مقدم می‏دارد.

او در ماجرای کربلا حتی از سهمیه آب استفاده نمی‏ کند و آن را نیز به کودکان می ‏دهد. در بین راه کوفه و شام، با این که خود گرسنه و تشنه بود، ایثار را به بند کشیده و آن را شرمنده ساخت، غذایی را که به عنوان سهمیه و جیره می ‏دادند، بین کودکان تقسیم می ‏کند. او سختی‏ها و تازیانه‏ ها را به جان می‏ خرید و نمی‏ گذارد بر بازوی کودکان اصابت کند.

زینب، بهره‌مند از شجاعت ‏حیدری است. بر سر دشمن فریاد می‏زند، دشمن را توبیخ و تحقیر می‏ کند و هراسی به دل راه نمی‌هد. او از برق شمشیر قاتلان واهمه ندارد، در آن روز فراموش‌نشدنی، در میان آن همه شمشیر و آن همه کشته فریاد می ‏زند که آیا در میان شما یک مسلمان نیست؟ در مقابل یزید و دهن‌کجی‏ ها و بدزبانی ‏های او، شجاعت ‏حیدری را به نمایش می‌گذارد و وجدان خفته مردم را بیدار می‌کند.

زینب، بانویی است که هستی خود را در راه خدا و فرزندان عزیزتر از جان خود را در راه حضرت دوست تقدیم می‌کند. میلاد حضرتش و روز پرستار بر همگان مبارک باد.

محمد خامه‌یار - جام‌جم