داستانی تکراری

داستان تکراری تخریب بناها و محوطه‌های تاریخی آن قدر به گوشمان خورده که دیگر هیچ حسی را در ما برنمی‌انگیزد. یاد کاریکاتوری می‌افتم که خانواده‌ای آمریکایی را در حال تماشای تلویزیون به تصویر کشیده بود که نسبت به اخبار کشته‌شدگان عراق بی‌تفاوت بود.

کد خبر: ۷۵۴۴۴۰

این روزها خبر خطر تخریب بناهایی چون عین‌الدوله، خانه ثابت‌پاسال، امیر چخماق یزد و مسجد حیدریه قزوین که قدمتش به دوره سلجوقی بازمی‌گردد، برای ما مثل خبر مرگ انسان‌های بی‌گناه در اثر حملات انتحاری در عراق برای اغلب آمریکایی‌ها شده است.

حالا بماند محوطه‌های ارزشمندی که زیر خاک خفته‌اند بی‌آن‌که کسی از نابود شدنشان خبر یابد، یا مانند منطقه باستانی سیمره زیر آب پشت سد‌ها مدفون می‌شوند یا چون تپه‌های باستانی دشت شوشان که زمانی شاهد بزرگ‌ترین تمدن‌‌های جهان بود، صاف می‌شوند تا جایشان را مزارع نیشکر بگیرند اما جالب این که پیمانکاری که قرار است حافظ میراث فرهنگی این کشور باشد، با مجوز شهرداری قزوین از روز یکشنبه اقدام به گودبرداری از محوطه‌ای تاریخی کرده که به گفته برخی کارشناسان بخشی از شواهد تاریخی شهر قزوین در خاک آن پنهان شده‌اند.

آن‌طور که ایسنا نوشته قرار است پارکینگی طبقاتی جنب کاروانسرای سعدالسلطنه قزوین بنا شود و پیمانکار این کاروانسرا که آن را از صندوق حفظ و احیای بناهای تاریخی تحویل گرفته با همکاری شهرداری قزوین که قصدش از ساختن این پارکینگ را کاهش بار ترافیکی این منطقه اعلام کرده، در محو کردن بخشی از بقایای تاریخی این سرزمین مشارکت دارند.

این در حالی است که محمدعلی حضرتی‌ها، مدیرکل اداره میراث فرهنگی استان قزوین می‌گوید: در عمق دومتری این محوطه باستان‌شناسان ما به لایه‌های تاریخی رسیده‌اند و به‌احتمال زیاد لایه‌هایی از دوران اسلامی و پیش‌از آن هم وجود دارد که با تداوم این روند شهر شاپوری که در این محدوده احتمال وجود آن هست از بین خواهد رفت.

البته باید گفت این طرح در کمیسیون ماده 5 مطرح شده و مسئولان سابق میراث فرهنگی قزوین با اجرای آن موافقت کرده‌اند و شهرداری هم طبق قانون اجرای این طرح را برای رفاه مردم و کاهش بار ترافیکی آغاز کرده است.

گویا مسئولان سابق میراث فرهنگی به‌جای حفظ و صیانت از میراث تاریخی و فرهنگی این سرزمین کمر همت به تخریب آن بسته بودند که این‌گونه در دادن مجوز به ساخت بناهای جدید گشاده‌دستی می‌کردند.

دست‌ و دلبازی آنها بویژه در مورد محوطه‌ها و سایت‌های باستانی به چشم می‌خورد که زیر خروارها خاک پنهان شده‌اند و کسی از تخریب آنها مطلع نمی‌شود.

در حالی ‌که حراست از این محوطه‌ها کمتر از حفظ بناهای تاریخی نظیر تخت‌ جمشید و زیگورات چغازنبیل نیست که هر دو از زیر خاک بیرون کشیده شدند.