پاشو پسر

پیش از آن‌که رضا داوودنژاد آن نوجوان تپل و درشت‌اندام فیلم «مصائب شیرین» باشد که با دل بستن به دختردایی‌اش مونا، خانواده‌ها را دچار نگرانی می‌کند، تصویری از شش سالگی او را هم در سینما به یاد داریم.

کد خبر: ۷۴۴۴۳۷

او همان پسربچه مصطفی طاری، معتاد فیلم «بی‌پناه» بود که از سوی یک فروشنده موادمخدر گروگان گرفته می‌شود.

تصویر رنجور او با کلاهی بر سر در پوسترهای این فیلم دهه شصتی حالا دیگر به خاطره‌ها پیوسته است و بوی نوستالژی می‌دهد.

علیرضا داوودنژاد پدر نامدارش هم قریحه و استعداد بازیگری پسر بزرگ در آن زمان کوچکش را در حدی می‌بیند که به او اعتماد کند و یکی از نقش‌های مهم فیلمش را به پسرش بسپارد.

برای همین هم حتی روی پوسترهای «بی‌پناه» جایگاه برجسته‌ای به او می‌دهد و پس از نام‌های بازیگرانی چون فریماه فرجامی، عبدالرضا اکبری و مصطفی طاری، اسم رضا (آن هنرمند) خردسال را با اندازه‌ای برجسته‌تر و رنگ قرمز می‌نویسد.

رضای کوچک 12 سال بعد با فیلم «مصائب شیرین» به بازیگری برمی‌گردد و نشان می‌دهد میراث‌دار پدر است و دوست دارد کمک حال پدر و ادامه‌دهنده راه او و عمو محمدرضایش باشد بنابراین هم او را باید جزو بازیگران خردسال خوش‌شانسی دانست که در بزرگسالی نیز رستگار شدند و توانستند نامی برای خود در بازیگری دست و پا کنند و هم این‌که طوری رفتار و فعالیت کرده که دست‌کم شرمنده مقام سینمایی پدرش نباشد، گرچه هنوز به سبب جوانی و فرصت‌های زیاد پیش‌رو نتوانسته کاری درخور مقام و موقعیت علیرضا داوودنژاد ارائه دهد.

هر چه زمان گذشت بازیگر شیرین و بامزه تلویزیون و سینمای ایران موقعیت بهتری پیدا کرد و نشان داد که مناسبات حرفه‌ای سینمای ایران را بخوبی می‌شناسد، به‌طوری‌که دیگر پدر می‌توانست مسئولیت‌های مهم‌تری در زمینه تولید فیلم را به پسرش بسپارد.

نفس کشیدن در فضای حرفه‌ای آفت‌ها و آسیب‌های مخصوص به خود را هم داشت و باعث جدال هرازگاهی رضا با شایعاتی درباره مرگ عسل بدیعی، خواهر همسرش و البته بیماری خودش هم شد؛ زمزمه‌هایی از دست پچپچه‌های ناجوانمردانه و رذیلانه‌ای که متاسفانه در چند سال اخیر نمونه‌های زیادی در فضای مجازی داخل کشور داشته و هنرمندان زیادی را دل‌آزرده کرده است.

رضا اما این روزها آخرین عمل جراحی دوران نقاهتش پس‌از پیوند کبد را هم به سلامت پشت‌سر گذاشته و اکنون در بخش آی.سی.یو یکی از بیمارستان‌های شیراز بستری است.

امیدواریم آن پسر خردسال «بی‌پناه» و رضای همیشه حاضر آثار پدر در «مصائب شیرین»، «مرهم» و «کلاس هنرپیشگی» دوباره سرحال و قبراق برخیزد و نقش موثری در بازی‌های خانوادگی ـ سینمایی داوودنژادها داشته باشد.