محرومیت‌های ژنتیک

هر دو پسرند؛ شیطان و بازیگوش. با ولع به خوراکی‌هایشان گاز می‌زنند. آن‌سوتر نگاه دختربچه‌ای خیره به آنهاست. دست در دست مادر دارد و چشم‌هایش را از آن دو پسربچه برنمی‌دارد. در نگاهش حسرت موج می‌زند.

صبر کنید، به کلیشه نخواهم زد. قصدم هم روایت جانسوز و نخ‌نما شده شاهزاده و گدا و فاصله طبقاتی نیست. قضا را ببین، سر و شکل و لباس‌های کودک و مادرش اتفاقا بسیار هم شکیل و مد روز است و نشانه‌ای از فقر و تنگدستی در چهره و ظاهر و پوشش‌شان مشهود نیست.

مادر یکی از آن دو پسربچه که متوجه نگاه حسرت‌بار کودک شده است، طفلش را به تعارف‌ و سهیم کردن دختر در تکه‌ای از هات‌داگ چوبی‌اش ترغیب می‌کند.

پسربچه هم حرف مادر را می‌خرد و خودش را ترش و شیرین نمی‌کند و به طرف دختربچه می‌رود و هات‌داگش را جلوی او می‌گیرد. دختر هراسان به مادرش نگاه می‌کند، گویا می‌خواهد از او کسب تکلیف کند.

در نگاه مادر اما غم است؛ مهربانانه کودکش را نگاه می‌کند، دستی بر سرش می‌کشد و می‌گوید نه عزیزم، می‌دانی که نباید بخوری. مادر پسربچه هات‌داگ به دست که فکر می‌کند مادر آن دختر از در تعارف وارد شده، اصرار می‌کند به کندن حداقل تکه‌ای تا مباد که دل بچه بخواهد.

حالا پسربچه دوم و مادرش هم به جمع آنها اضافه شده‌اند و اصرارها هم مضاعف. مادر دختر که پافشاری آنها را می‌بیند با احتیاط تکه کوچکی از خمیر ذرت سرخ‌‌شده روی هات‌داگ را می‌کند و به دست کودکش می‌دهد. بازار تعارف باز گرم می‌شود.

مادران دو پسربچه اصرار دارند که دختر از خود هات‌داگ هم نصیبی ببرد نه فقط از خمیر ذرتش. مادرش اما اصرار آنها را که می‌بیند آرام طوری که کودکش نشنود، می‌گوید: نمی‌تواند گوشت بخورد. و چون کنجکاری بیشتر مادران آن دو پسربچه را می‌بیند فقط به یک واژه کوتاه بسنده می‌کند؛ P.K.U.

به ایستگاه مقصد رسیده‌ام و از قطار پیاده می‌شوم. در اولین فرصتی که به اینترنت دسترسی پیدا می‌کنم به دنبال معنی واژه P.K.U می‌گردم. پاسخ این است: بیماری فنیل‌ کتونوری (P.K.U) از جمله شایع‌ترین بیماری‌های متابولیک ارثی در ایران است که به علت ازدواج‌های فامیلی شیوع بالایی دارد. مبتلایان به این بیماری به علت یک نقص آنزیمی از خوردن بیشتر مواد غذایی مانند شیر و لبنیات، گوشت و تخم‌مرغ، نان و برنج، انواع حبوبات و خشکبار ناتوان هستند و تحت رژیم و محدودیت‌های شدید غذایی قرار دارند.

محسن محمدی - جام‌جم