پاهای طلایی ستاره‌های بالای 28 سال

این اتفاق همین چند روز پیش افتاد. شاید فکر کنید کریستیانو رونالدو که ستاره بی چون و چرای این روزهای فوتبال است چرا باید جایزه‌ای موسوم به ​پای طلایی​ را به آندرس اینیستا ببازد و یا اصلا این‌که به چه دلیل لیونل مسی حتی کاندیدای دریافت این جایزه هم نشد؟ پاسخ ساده است، اصولا این جایزه براساس تقدیر و تجلیل از بازیکنان با تجربه (و نه لزوما پا به سن گذاشته) که حتما باید بالای 28 سال داشته باشند داده می‌شود و بازیکنان زیر 28 سال از جمله مسی نمی‌توانند کاندیدای دریافت این جایزه شوند.

آندرس اینیستا هافبک بازیساز بارسلونا که از سال 1996 برای این تیم کاتالانی بازی می‌کند برای این که این جایزه معتبر فوتبالی را از آن خود کند رقیبان سرسختی همچون وین رونی، آندره آ پیرلو و تیه ری هانری را شکست داد و به نخستین بازیکن اسپانیایی تبدیل شد که ​پای طلایی​ را به دست می‌آورد. اینیستا هفته گذشته در موناکوی فرانسه این جایزه معتبر را بالای سر برد. او به باشگاه بازیکنانی نظیر رونالدینهو، گیگز، ابراهیموویچ و... پیوست که پیش از این جایزه معتبر​پای طلایی​ را به خانه برده بودند.

فقط بالای 28 سال

تنها یک دهه است که اعطای جایزه موسوم به «پای طلایی» در فوتبال دنیا باب شده است. بازیکنان بالای 28 سال فوتبال تنها یک بار می‌توانند برنده این جایزه باشند و حتی اگر در صورت بردن این جایزه در سال‌های بعد باز هم بدرخشند دیگر هرگز صاحب این جایزه نمی‌شوند. رای‌گیری برای انتخاب برنده این عنوان تنها به صورت آنلاین و از سوی خبره‌ترین روزنامه نگاران انجام می‌پذیرد. روزنامه‌نگاران مطرح ورزشی که عمدتا اروپایی هستند از بین ده کاندیدای نهایی از طریق رای آنلاین برنده نهایی را معرفی می‌کنند. اینیستا با توجه به حضور تاثیرگذار در بارسلونا و تداوم و ثبات حضور وی در این باشگاه در سی سالگی به این عنوان رسیده است. وین رونی که صدمین بازی ملی خود را همراه تیم ملی فوتبال انگلیس تجربه کرده است از رسیدن به این عنوان مهم بازماند هر چند سال‌های آینده این فرصت را دارد تا ​ پای طلایی​ را به ویترین افتخارات خود اضافه کند. او اکنون بیست و هشت ساله است و بعید نیست سال آینده به این عنوان برسد.

دیگر کاندیداهای طلایی

هافبک مطرح بارسلونا برای این‌که این افتخار را به دست بیاورد این 9 رقیب را داشت: کریستیانو رونالدو، مانوئل نویر، وین رونی، آندره آ پیرلو؛ تیاگو سیلوا، فرانک ریبری، یحیی توره، تیه ری هانری و مارتا. از این بین نویر، رونی، رونالدو و ریبری شانس بالایی برای تصاحب این جایزه داشتند اما در نهایت رقابت را به اینیستا که رای بیشتری به دست آورد، باختند. از میان این جمع تیه ری هانری شاید دیگر شانسی برای رسیدن به این عنوان ارزشمند نداشته باشد اما دیگران بخصوص رونالدو و رونی به احتمال زیاد بالاخره روزی پای طلایی را به خانه خواهند برد.

جایزه‌ای برای مبارزه با ایدز

مبنا و اساس اهدای جایزه پای طلایی به بازیکنان بالای 28 سال چیست؟ برای اعطای این عنوان به یک بازیکن بالای 28 سال این موارد در نظر گرفته می‌شود: درخشش مداوم با وجود بالا رفتن سن در فوتبال، ادامه موفقیت‌های باشگاهی و ملی، تصاحب عناوین فردی همچون برترین بازیکن باشگاه، لیگ و یا برترین گلزن یک لیگ و برخی معیارهای دیگر. در واقع پای طلایی جایزه‌ای در برابر عنوان «پسر طلایی» است که به بازیکنان جوان و تازه ظهور فوتبال اروپا اعطا می‌شود، اما پای طلایی مربوط به بازیکنانی می‌شود که خیلی وقت است «پدیده» بودن را پشت سر گذاشته اند. برنده جایزه پای طلایی در مقر برگزاری مراسم مربوط به دریافت آن جایزه که در موناکو برگزار می‌شود در برابر دیدگان رسانه‌ها پای خود را روی صفحه‌ای مخصوص قرار می‌دهد تا برای همیشه جای پای او به یادگار بماند. در واقع هر یک از بازیکنانی که با رای نهایی انتخاب می‌شوند بخشی از جایزه خود را می‌سازند به این ترتیب که جای پای آنها روی این تندیس حک می‌شود. پس از این جای پای بازیکن برنده در یک حراجی به معرض فروش گذاشته می‌شود و عواید حاصل از آن به صندوق مبارزه با ایدز اختصاص می‌یابد.

ایتالیا وبرزیل در صدر

ایتالیایی‌ها و برزیلی‌ها از لحاظ تصاحب جایزه ارزشمند ​پای طلایی​ رکورددار هستند چرا که بازیکنان هر یک از این دو کشور سه بار این جایزه را به خانه بردند. تا به حال سه بازیکن ایتالیایی به نام‌های روبرتو باجو، الساندرو دل پیرو و فرانچسکو توتی این عنوان ارزشمند را به دست آورده‌اند. از برزیل هم رونالدو، روبرتو کارلوس و رونالدینیو این عنوان را از آن خود کرده‌اند. جمهوری چک، اوکراین، ولز، سوئد، ساحل عاج و اسپانیا نیز هر کدام یک بار ​پای طلایی​ را برده‌اند. اما یوونتوس و میلان نیز در زمینه این که بازیکنانشان جایزه ذکر شده را تصاحب کرده‌اند باشگاه‌های یکه تاز محسوب می‌شوند، زیرا هر کدام دو بار به این افتخار رسیده‌اند.

12 جایزه برای 12 ستاره

نخستین باری که پای طلایی به یک بازیکن اعطا شد سال 2003 بود و برنده جایزه کسی نبود جز روبرتوباجوی شهیر و محبوب. او در آن زمان در برشا بازی می‌کرد. سال بعد نوبت به پاول ندود ستاره چک تبار یوونتوس رسید تا برای اولین و آخرین بار ​پای‌طلایی​ را به خانه ببرد. سال بعد باز هم یک باشگاه ایتالیایی بود که برنده این جایزه را به خود می‌دید، باشگاهی به نام میلان و بازیکنی اوکراینی به نام آندری شوچنکو. پس از پایان سلطه بازیکنان و باشگاه‌های ایتالیایی، دوره برزیلی‌ها از راه رسید چراکه سال 2006 رونالدو ستاره برزیلی رئال مادرید​پای طلایی​ را به فهرست بلند بالای افتخارات خود اضافه کرد اما سال بعد این عنوان معتبر دوباره به ایتالیا برگشت. این‌بار الساندرو دل پیرو ستاره تمام نشدنی یوونتوس بود که به این عنوان مفتخر شد. سال 2008 نوبت به روبرتو کارلوس برزیلی رسید؛ ستاره‌ای که دیگر در رئال مادرید بازی نمی‌کرد اما در فنرباغچه ترکیه به روزهای خوب خود ادامه می‌داد. سال 2009 برنده ​پای طلایی​ باز هم از باشگاهی ایتالیایی بود اما ملیت این بازیکن نه ایتالیایی که برزیلی و بازیکنی به نام رونالدینیو بود. در سال 2010 فرانچسکو توتی سمبل باشگاه رم و سال 2011 رایان گیگز سرباز کهنه کار منچستریونایتد جایزه را به خانه بردند. زلاتان ابراهیموویچ سال 2012 در حالی ​پای طلایی​ را برد که ستاره اول پاری سن ژرمن بود. سال گذشته دیدیه دروگبای ساحل عاجی نخستین بازیکنی در تاریخ فوتبال آفریقا شد که این افتخار بزرگ را به‌دست می‌آورد و پای طلایی را از آن خود می‌کند. آندرس اینیستا نیز همین هفته پیش نخستین بازیکن اسپانیایی تاریخ به‌عنوان برنده در موناکو حضور یافت و علاوه بر آن دوازدهمین برنده نام گرفت.