معایب تک‌فرزندی

رواج تک‌فرزندی در سال‌های اخیر را می‌توان به دلیل ازدواج دیرهنگام، تولد دیرهنگام فرزند اول، شرایط اقتصادی حاکم بر خانواده‌ها، شاغل بودن والدین، تفکر خانواده‌ها و کوچک شدن محیط خانه دانست، اما با پذیرفتن تمام این مسائل اگر بدانیم که به طور معمول، مراقبت بیش از حد والدین استقلال تک‌فرزند را به خطر می‌اندازد، وابستگی شدید تک‌فرزند به والدین، مانع دوست‌یابی او در ارتباط با همسالان می‌شود، نبودن رقابت بازی یا درگیری با برادر یا خواهر، تأثیر منفی بر رشد تک‌فرزند می‌گذارد و تسلیم‌ والدین و عدم مخالفت با تک‌فرزند، سبب شکنندگی و آسیب‌پذیری او در آینده می‌شود و نمی‌تواند ناامیدی‌ها و فشارهای روحی را تحمل کند و همین طور، ارتباط کمتر با همسالان، به جهت نبودن برادر و خواهری در منزل باعث می‌شود او از ایجاد ارتباط با همسالان خجالت بکشد.

نکته مهم دیگر این که بلوغ روحی و روانی، پدیده‌ای کاملا ارثی نیست بلکه اکتسابی است؛ این بلوغ مواردی همچون شناخت خود، میزان واقع‌بینی و انتخاب موثر را شامل می‌شود و براحتی به دست نمی‌آید، بلکه به تجربه‌هایی سخت و طاقت‌فرسا نیاز دارد. کودکی که تک‌فرزند خانواده است کمتر با مشکلات مواجه می‌شود و در معرض تجربه کردن شکست، ناکامی، رانده شدن و... قرار نمی‌گیرد و شرایطی را که لازمه بلوغ روحی، روانی است، تجربه نمی‌کند.

خیلی از رفتارهای کودک در شکل و بنیان خانواده شکل می‌گیرد؛ یعنی برای این که کودک شما در رفتارهای خود دارای پختگی باشد، علاوه بر این که با والدین خود تعامل دارد، لازم است با خواهر و برادر در محیط خانواده ارتباط داشته باشد، بدیهی است زمانی که کودکی از داشتن برادر و خواهر محروم شد، رفتارهایی که در سایه تعامل او با برادر و خواهرش شکل می گیرد، در او به وجود نمی‌آید و رفتارهای کودک از این لحاظ ناپخته می‌شود. به یاد داشته باشید به هیچ عنوان محیط‌هایی مانند مهد کودک نمی‌تواند جای خالی خواهر و برادر را برای فرزند شما پر کند.