آقازاده در جستجوی جوان‌های ورشکسته

در این میان شیرینی و لحظه‌هایی که با خنده و شادی بیشتر همراه است هم چاشنی کار است. قصه خوب شاد می‌کند، می‌خنداند، می‌گریاند، غافلگیر و هیجان‌زده می‌کند و البته در نهایت و در بطن و متن خود از مسائل مهمی پرده‌برداری می‌کند. مسائلی ضروری و عمده که دامان یک جامعه یا حتی بشر را گرفته و مطرح شدنش در قالب داستان و درام و فیلم می‌تواند در اصلاح آنها مؤثر باشد.

فیلم خط ویژه که اخیرا در شبکه نمایش خانگی توزیع شده، از آن دسته فیلم‌هایی است که پر از اتفاق است و به همین دلیل راحت مخاطب را به درون خود می‌کشاند و سرگرم می‌کند. از سوی دیگر موقعیت‌های کمیک در کنار موقعیت‌های بغرنج و بحرانی فراوان دارد. بنابراین یک نمونه خوب از یک اثر سرگرم‌کننده و قصه‌گوست. فیلم داستان چند جوان است که دست به سرقت اینترنتی از بانک می‌زنند، اما یک اشتباه سبب می‌شود پول درست جابه‌جا نشود، در نتیجه دو جوان دیگر هم به این جمع اضافه می‌شوند و داستان از اینجا پیچ و تابی اساسی پیدا می‌کند. از دیگر سو، کسی که آنها از حسابش سرقت کرده‌اند، یک آقازاده است که به طور غیرقانونی تلاش می‌کند از بانک وام بگیرد. این داستان بزودی تبدیل به یک ماجرای پر سرعت تعقیب و گریز می‌شود. شاید بتوان چکیده داستان خط ویژه را این‌گونه گفت: آقازاده مغرور به‌دنبال جوان‌های ورشکسته. ضد قهرمان‌های فیلم اغلب آشنا هستند و با این‌که تیپ‌هایی کلی و نه چندان خاص به نظر می‌رسند اما جذاب طراحی شده‌اند و همدلی ایجاد می‌کنند.

ما خیلی اوقات از گذر سریع عمر شکایت می‌کنیم و برایش مرثیه و اشعار جانگداز می‌سراییم، اما در خیلی از موارد دیگر هم این گذر پر سرعت کند و کشدار می‌شود. در اوقاتی که نه دست و دل آدم به سمت کار مفیدی می‌رود و نه می‌شود بیرون زد، در آن حالت شاید یک فیلم سرگرم‌کننده، سبک اما نه سهل انگار و بی‌کیفیت حال و خیال آدم را بهتر کند. کمی شادی و کمی تأمل ایجاد کند و از همه مهم‌تر آن زمان سخت گذر را سهل کند. این‌که می‌گویم قصه خوب، قصه‌ای است که آدم نتواند بادیدنش سر را برگرداند منظور همین کمک به گذر ساده زمان است.

از این دست فیلم‌ها اگر نگوییم در سینمای ایران کم است، می‌توانیم با قاطعیت بگوییم زیاد هم نیست و خط ویژه این قابلیت و توانایی را دارد که سرگرم‌کننده باشد، اما قابل حدس نباشد و مخاطب را از پیگیری خود خسته و ناامید نکند.

بازی‌های نسبتا خوب، کارگردانی ساده‌ای که قصه را جلو می‌برد و بیهوده خود نمایی نمی‌کند و موسیقی پر انرژی و دو ترانه خوب از سینا حجازی در ابتدا و رضا یزدانی در انتهای فیلم، مجموعه‌ای دلپذیر را ایجاد کرده است. (ضمیمه چمدان)