پژمان جمشیدی: هنوز خودم را بازیگر نمی‌دانم

به نظر می‌رسد موضع مخالفینش کمی پایین‌تر آمده است و حضورش کمی قابل قبول‌تر شده است. به هر حال او از دو شب پیش دوباره روی صحنه رفته است و همانطور که خودش می‌گوید بازی قابل قبولی از خودش به نمایش گذاشته است. هر چند که هنوز هم خودش را بازیگر نمی‌داند و عقیده دارد گذاشتن اسم بازیگر برای او کمی زود است. «آرسنیک و تور کهنه» نمایشنامه معروفی است که در برادوی روی صحنه رفته است و بعد از موفقیتی که آنجا به دست آورد در سراسر دنیا اجرا شد. بعد از اجرای موفقی که به دست آورد فیلمش هم به‌‌ همان نام «آرسنیک و تور کهنه» ساخته و اکران شد. همانطور که گفتیم این نمایش در کشورهای مختلفی اجرا شده است و حالا به ایران رسیده است. پژمان جمشیدی در این باره می‌گوید: «خوشحالم از این‌که جزیی از این تیم شده‌ام. تیم حرفه‌ای که محمدرضا کوهستانی بازنویسی نمایشنامه را بر عهده گرفته و حسین پارسایی هم به عنوان کارگردان در این تیم حضور دارد.» گپ کوتاه با پژمان جمشیدی را از دست ندهید.

***
پیشنهاد خود شما بود که در این نمایش بازی کنید، یا این‌که پیشنهاد بازی در این نمایش را به شما دادند؟
پیمان قاسمخانی با من صحبت کرد و گفت که نمایشنامه خیلی خوبی است. از طرفی هم خودم دوست داشتم روی صحنه بازی کنم و از سوی دیگر تیم خیلی خوبی پشت این کار قرار گرفته بود. حسین پارسایی هم فرد شناخته شده‌ای در عرصه نمایش است و سال‌های سال پست مدیریت بنیاد رودکی را بر عهده داشت. همه این‌ها دست به دست هم دادند که این کار را قبول کنم و خوشحالم از این‌که این کار را قبول کردم.

در بین حرف‌هایتان گفتید که با پیمان قاسمخانی مشورت می‌کنید، هنوز هم این روال وجود دارد؟ یعنی هنوز هم در انتخاب کار‌ها و برای پذیرفتن یا نپذیرفتن کاری در حوزه سینما، تئا‌تر و تلویزیون با پیمان قاسمخانی صحبت می‌کنید؟
اول این را بگویم که او پیشنهاد بازی در این نمایش را به من نداد. من فقط با او مشورت کردم. با گذشت این مدت زمانی که وارد عرصه بازیگری شده‌ام، هنوز هم با او مشورت می‌کنم، چرا که هم فرد قابل اعتمادی است و باید بگویم که هیچ وقت تأکیدی روی انجام دادن کاری ندارد و فقط نظرش را می‌گوید. تا اینجای کار هم همیشه نظراتش برای من مفید بوده و سعی کرده‌ام به حرف‌هایش گوش دهم، چرا که هم دلسوز است، هم رفیق و هم این‌که مخاطب را می‌شناسد و می‌داند که مردم با دیدن چه کارهای به وجد می‌آیند. از تمام کارهایی که تا به حال انجام داده‌ام راضی هستم. با وجودی که بعد از «پژمان» کار زیادی انجام ندادم، اما راضی هستم. چرا که مطمئن هستم اشتباه نکرده‌ام.
تا به حال نشده پیمان قاسمخانی حرفی بزند که فقط روی حسابِ این‌که پیمان قاسمخانی آن حرف را می‌زند قبول کنید و برای پذیرش آن اکراه داشته باشید؟
نه چنین اتفاقی تا به حال برای من نیفتاده است. همیشه نظرات او مفید و منطقی بوده و اتفاقی نبوده که قبول کردن آن برایم سخت باشد.


قبل از این‌که تمرین‌ها را برای «آرسنیک و تور کهنه» شروع کنید، نگاهی به ورژن‌های جهانی آن انداختید؟
همان موقعی که این پیشنهاد را قبول کردم یک سری عکس از اجراهای قبلی دیدم و هم فیلم آن را تماشا کردم. این نسخه‌ای که ما آن را اجرا می‌کنیم کمی ایرانیزه شده است. تمام عوامل از دکور تا گریم و اجرا و بازی‌ها و کارگردانی همه ایرانیزه شده‌اند. بازی‌ها همه خوب هستند. دوست ندارم حمل بر خودستایی شود، اما این کاری است که در تمام نکات به آن دقت شده است و کار شکیلی از آب در آمده است. بخش‌هایی که از نمایش اصلی کم شده است صدمه‌ای به داستان اصلی نزده است و طنز‌هایی که به کار برده شده، واقعاً به جا است. ضمن این‌که اولین اجرایمان را روی صحنه بردیم و می‌دانید که در اجراهای اول خیلی همه با هم هماهنگ نیستند، برای اولین بار که با نور و موسیقی و لباس روی صحنه می‌رفتیم، اما همه چیز خوب بود.
این دومین بار است که روی صحنه رفته‌اید، صحنه و جلوی دوربین چه فرقی با هم دارند؟
نمایش خیلی نفس به نفس است. از خیلی جهات شبیه فوتبال است و من به عنوان بازیگر حق اشتباه زیادی روی صحنه نمایش ندارم. تمام انرژی‌های مثبت و منفی مخاطب مستقیم روی تو تأثیر می‌گذارد. به همین علت است که من بازی در نمایش را بیشتر از تصویر دوست دارم.
در بین این انرژی‌هایی که از مخاطبان می‌گیرید، اتفاق بدی نیفتاده است که بخواهد روی بازی شما تأثیر بگذارد؟
معمولاً نه این طور نمی‌شود. همیشه سعی می‌کنم نظرات همه را محترم بشمارم و حتی به آن‌هایی که مخالف حضور من روی صحنه نمایش هستند هم احترام بگذارم. هر چند که همیشه سعی کردم بهترین کاری که در توان دارم، روی صحنه اجرا می‌کنم.
همان اول که وارد عرصه بازیگری شدید، خیلی‌ها نسبت به حضور شما روی صحنه نمایش موضع داشتند. حالا هم همینطور است؟
الان این موضع خیلی کمتر شده اما این مسئله حساسیت برانگیزی است. بخشی از آن هم طبیعی است و نظر هر کسی ارزش بالایی دارد. خیلی‌ها این نظرات را تند بیان می‌کنند و بسیاری آن را ملایم منتقل می‌کنند. اما در هر صورت این مسئله وجود دارد.

حالا بعد از گذشت تقریباً یک سال در عرصه بازیگری، خودت را یک بازیگر صدا می‌کنید؟
فکر می‌کنم برای این‌که بخواهیم به کسی بازیگر بگوییم به کارنامه قطورتری احتیاج داریم. هنوز برای من زود است و این کلمه کاربرد چندانی ندارد.
چطور شد در آتش بس 2 بازی کردید؟
بازی در این فیلم به پیشنهاد خود خانم تهمینه میلانی بود. هر چند که در ابتدا تردید‌هایی نسبت به این نقش کوتاهی که قرار بود من بازی کنم وجود داشت. اما نکته‌ای که باعث شد من سر این کار حضور داشته باشم، صداقت خانم میلانی بود و آن صبری که روی تردید‌های من داشت. چند روزی من دیر به او جواب دادم و در کنارش روی نقش شک داشتم و در تمام این مدت خیلی صبورانه و بزرگوارانه منتظر من ماندند و به تردیدهای من جواب دادند. بدون این‌که نسبت به تجربه کمی که من داشتم موضع داشته باشند به سؤال‌های من جواب می‌دادند و همین باعث شد که من بازی در این فیلم را قبول کنم و امروز خیلی از این ماجرا خوشحالم، چرا که در یک تیم حرفه‌ای حضور پیدا کردم که تصویر بردار آن محمود کلاری بود و صداگذارش اسحاق خانزادی، و تیم بازیگرانش هم همه از بازیگران بزرگ ایران هستند و تجربه خیلی خوبی برای من شد.
چقدر کارکردن با افراد حرفه‌ای می‌تواند در حضور بهتر شما در این عرصه تأثیرگذار باشد؟
همکاری کردن با هر کدام از آن‌ها یک کلاس درس است. به خصوص این‌که من شانس این را داشتم که با بازیگرانی که سال‌ها در این عرصه تجربه داشتند همکاری کنم. بازیگران بزرگی که بدون هیچ حسادتی به من کمک کردند. هیچ خبری از بدجنسی نیست. خیالتان راحت. در همین گروه نمایشی که بازی می‌کنم هم همینطور است، همه سعی دارند به نوعی به من کمک کنند. (روزنامه صبا)