خاطره بازی با بازی‌های​کودکی

یادش بخیر. پسرها عاشق هفت سنگ و گل کوچیک بودند و دخترها عاشق بازی لی‌لی.

با یک تکه‌گچ رنگی یا زغال خانه‌هایی به شکل مربع می‌کشیدیم و توی هر کدام‌شان را شماره‌گذاری می‌کردیم. بعد هم یک تکه سنگ که معمولا جنس آن از سنگ​مرمر​بود، برمی‌داشتیم و شماره‌ها را نشانه می‌گرفتیم. اگر سنگ داخل مربع‌ها جا خوش می‌کرد نوبت ما می‌شد، از شادی این پیروزی، به حالت لی لی خانه‌ها را یکی‌یکی تا آخر طی می‌کردیم و موقع برگشت سنگ‌مان را برمی‌داشتیم و خانه شماره بعدی را نشانه می‌گرفتیم. این کار ادامه داشت تا وقتی نشانه‌گیری‌ما​ به خطا می‌رفت و آن وقت باید جایمان را به نفر دیگری می‌دادیم و به همین سادگی تا ساعت‌ها با بچه‌های محل خوش می‌گذراندیم. اما حالا دیگر از آن بازی‌های شیرین کودکی خبری نیست. حالا از همه آن بازی‌ها فقط خاطره‌ای مانده و حتی خیلی‌های‌شان هم به کلی فراموش شده‌اند.

دیگر لی‌لی، هفت سنگ، گل کوچیک، گل یا پوچ و اتل متل جایی در میان​کودکان امروزی ندارد.

خطر فراموش شدن بازی‌های بومی و قدیمی ایرانی جدی است، آن هم وقتی می‌بینیم بازی‌های متنوع رایانه‌ای گاه ساعت‌ها فرزندان‌مان را پشت میز می‌نشاند بدون این‌که کمترین تحرک و جست و خیزی در آنها باشد.

همین نگرانی بهانه‌ای شد تا معاونت امور اجتماعی شهرداری منطقه 4 هفته گذشته جشنواره‌ای را با عنوان «اولین جشنواره لی‌لی بازی دختران» برگزار کند که خوشبختانه با استقبال خانواده‌ها و بچه‌ها هم مواجه شد.

برگزارکنندگان این جشنواره هدف‌شان از این کار را احیای بازی‌های سنتی، بومی و محلی گذشته عنوان کردند تا هم برای نسل گذشته که حالا شاید خیلی‌های‌شان صاحب فرزندی باشند، تجدید خاطره‌ای شده باشد، هم کودکان امروزی با گوشه‌ای از بازی‌های شیرین قدیمی آشنا شوند و شاید وسوسه شوند گاهی خودشان را با بازی‌های قدیمی دوران کودکی پدر و مادرهای‌شان سرگرم کنند.

فرهنگسراها، خانه‌های فرهنگ، سرای محله، پارک‌ها و بوستان‌های محله‌ای فضایی مناسب برای جمع شدن خانواده‌ها دور هم است تا والدین و فرزندان ساعاتی را در کنار هم خوش باشند، بنابراین، این مکان‌ها فرصت مغتنمی است تا شهرداری‌های مناطق بتوانند بسیاری از موضوعات شهروندی را به خانواده‌ها و کودکان و نوجوانان ​آموزش دهند.