برزیل را روی کاغذ ببینید

هنگامی که برنامه گشت ما برای دیدار از جاذبه‌‌های سائوپائولو آغاز شد، خیلی زود طعم ناامنی، ترافیک و فاصله شدید طبقاتی حاکم بر این شهر را احساس کردیم. راهنمای محلی خیلی مراقب بود جیب‌بر‌های احتمالی در مواقعی که برای دیدار سایت‌ها، خارج از اتوبوس بودیم، به ما نزدیک نشوند. آن‌قدر ناامنی حاکم بود که در برخی نقاط شهر، ساختمان‌های اداری و اماکن فرهنگی از قبیل سینما‌ها تخلیه شده و به جای دیگری انتقال یافته بودند. در مسیر، متوجه افراد فقیر و محله‌های فقیرنشین شدیم که تقریبا در همه نقاط شهر پراکنده بودند و راهنمای ما سعی داشت این موضوع را به عنوان یک معضل بزرگ کشور برزیل معرفی کند. دیدار ما از قلب شهر، با نام «میدان کلیسای جامع» و اطراف آن بود. از کلیسای جامع زیبای آن با سبک معماری باروک بازدید کردیم و همچنین به موزه آمریکای لاتین رفتیم. در داخل موزه صنایع دستی، آلات موسیقی و پوشاک مردم کشورهای آمریکای لاتین به نمایش در آمده بود.

اما رفتن به پارک بزرگ داخل شهر که محل ورزش شهروندان عادی هم بود، لذت دیگری داشت.

ریودوژانیرو: در همان روز ورود به ریو، هنگامی که برای قدم زدن به ساحل رفته بودم، متوجه صدها تیر و توری شدم که برای فوتبال و والیبال ساحلی کودکان و نوجوانان تعبیه شده است. همچنین مسیری برای پیاده‌روی، دویدن و اسکیت در کنار ساحل وجود داشت و این همه باعث شده بود به هر طرف که می‌نگریستم، مردمانی را ببینیم که در حال ورزش هستند. گویی ریو شهر برگزاری المپیک ورزش‌های همگانی است.

ریو به اندازه مشهد کبوتر دارد، البته نه در حرم، بلکه در حریم دریا، از روی زمین دانه برمی‌چیدند و کسی آزارشان نمی‌دهد. بچه‌های برزیلی را دیدم که دقایق طولانی با توپ روپایی می‌زدند، بدون آن‌که توپ را به زمین بیندازند.

در ساحل کوپاکابانا بازارچه شبانه‌ای وجود دارد که از ساعت ۱۸ تا ساعت ۲۴ برپا بود. در آن صنایع دستی، تی‌شرت‌ و لباس‌های ارزان و ‌بیشتر اجناسی که گردشگران به عنوان سوغاتی تمایل به خریدشان دارند، فروخته می‌شد. بیشتر مشتریان این بازار، گردشگرانی بودند که در هتل‌های متعدد رو به ساحل مستقر بودند.

ریودو ژانیرو

در گشت‌هایی که در شهر ریو داشتیم، از یک کلیسای جامع که 30 سال قبل و به سبک مدرن ساخته شده بود و همچنین استادیوم «ماراکانا» که بزرگ‌ترین استادیوم جهان با ظرفیت ۱۲۰ هزار نفر است، دیدن کردیم. وقتی به استادیوم رسیدیم، راهنما علاقه وافری برای ارائه اطلاعات نشان داد و گفت مجسمه‌ مردی که در جلوی در ورودی استادیوم قرار دارد و توپی را در یک دستش نگه داشته و جام را با دست دیگر بر بالای سر برده، بلینی کاپیتان سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲ تیم ملی فوتبال برزیل است. او برایمان گفت استادیوم ماراکانا را برای بازی‌های جام جهانی ۱۹۵۰ ساخته‌اند و ادامه داد که در یک بازی سال ۱۹۶۹، ۱۸۸ هزار نفر پول بلیت پرداخت کردند و به این استادیوم وارد شدند و این یعنی رکورد بیشترین تعداد تماشاگر در این استادیوم تا به امروز. قرار است فینال بازی‌های جام جهانی ۲۰۱۴ در همین استادیوم برگزار شود و این موضوعی است که بر سردر ورودی استادیوم نوشته‌اند.

نماد شهر ریو دو ژانیرو، مجسمه مسیح است که بر فراز شهر و بر بالای کوه کوروکوادا، با آغوش باز به نظاره ایستاده است. مجسمه ۳۰ متر ارتفاع دارد که با احتساب پایه، ۳۸ متر می‌شود. صورتش رو به شرق و اورشلیم است. شب هنگام که نورافکن‌ها، این مجسمه سفید را میان آسمان تاریک روشن می‌کنند، حس غریب و لطیفی در دل ایجاد می‌شود و ناخودآگاه بر بیداری خدا هنگام خواب انسان، تاکید می‌کند. مسافری که در شب آخر نگاهش را برای لحظاتی به این منظره عادت می‌دهد، خاطره ریو و برزیل را دیگر فراموش نخواهد کرد. (ضمیمه چمدان)

آرش نورآقایی