خیلی‌ها منتظر شکستم بودند

باور این‌که یوسف کرمی 12 امتیاز به تکواندوکاری بدهد که هرگز در حد و اندازه‌های یک مبارز درجه یک نبوده کمی سخت است، اما او در مبارزه‌ای پر حاشیه این شکست را به جان خرید. کرمی حالا باید خود را برای بازی‌های آسیایی اینچئون آماده کند، جایی که شاید آخرین میدان رسمی او برای تیم ملی باشد، زیرا خودش در این باره چیزی نگفته است. با کاپیتان تیم ملی گپ و گفتی انجام داده‌ایم که متن آن به شرح زیر است.

تیم ملی در مسابقات قهرمانی آسیا، عنوان نخست را کسب کرد، ولی شما بعد از آن مدعی شدید با این قهرمانی کارمان سخت‌تر می‌شود. مگر از اول دنبال قهرمانی نبودیم؟

ما همیشه در آسیا دنبال قهرمانی هستیم. ما شایسته این عنوان هم بودیم. در این دوره از مسابقات اتفاقات عجیب و غریبی رخ داد. کره‌ای‌ها امسال میزبان بازی‌های آسیایی هستند و تکواندو، ورزش اول این کشور است. آنها دنبال این بودند که در ازبکستان هم قهرمان شوند، ولی ایران این اجازه را به کره نداد. پیش‌بینی من این است که در بازی‌های آسیایی کار دشواری داشته باشیم. آنجا دیگر کره کوتاه نمی‌آید و دنبال این است که قهرمانی را از ما بگیرد.

از کیفیت مسابقات راضی بودید؟

یک چیزی بگویم. مسابقات قهرمانی آسیا شاید از قهرمانی جهان هم سخت تر باشد، چون قهرمانان جهان در آسیا حضور دارند. کره همیشه مدعی اول قهرمانی جهان است که در آسیا حضور دارد. تیم ایران هم دومین تیم دنیاست. کار در آسیا بسیار سخت است، چون رقابت‌های آسیایی براساس رنکینگ نیست و برای همین ممکن است ورزشکاران ایرانی و کره‌ای در همان دور نخست به هم برخورد کنند.

در این‌که قهرمانی تیم ایران کار ارزشمندی بوده، تردیدی نیست.

ما می‌دانستیم کار خیلی سختی داریم. بچه‌ها با این ذهنیت در مسابقات شرکت کرده بودند. از روز دوم فروردین بود که تمرینات را شروع کردیم. تعطیلات را هیچ جا نرفتیم و تمرین کردیم. برای قهرمانی در چنین سطحی باید قید خیلی چیزها را زد. بچه‌ها با توجه به تعهدی که داشتند با جان و دل تمرین کردند و هم قسم شده بودند تا آنجا که در توان دارند مبارزه کنند. با این انگیزه به ازبکستان رفتیم و قهرمان شدیم.

امسال در کدام وزن‌ها شرایط را متفاوت دیدید؟

ما فقط در شش وزن به ازبکستان رفتیم و برای اولین بار همه ورزشکارانی که اعزام شدند مدال گرفتند. تیم ما شش مدال کسب کرد. سه مدال طلا، دو نقره و یک برنز. من را در فینال با زنده کردند وگرنه می‌توانستم طلا بگیرم. 12 امتیاز ناحق را به حریفم دادند که واقعا برایم تعجب آورد بود. آنها مدال نگرفته بودند و می‌خواستند در آخرین مسابقه حتما مدال بگیرند. کره‌ای‌ها هم داوران را تحت فشار قرار دادند تا ایران در این وزن به مدال طلا دست پیدا نکند. این اتفاق رخ داد ولی خوشبختانه تیم ما در مجموع قهرمان شد.

در آن مسابقه شما واکنش‌هایی نسبت به تصمیمات داور داشتید که ممکن بود محرومیت به‌دنبال داشته باشد آن هم در فاصله چند ماه تا بازی‌های آسیایی.

من برای داور دست نزدم و نمی‌خواستم اعتراض بدی به داور داشته باشم. تلاش خودم را کردم ولی داور اجازه نمی‌داد نتیجه بگیرم. داوری این بازی خیلی ضعیف بود.
از یک طرف فشار زیادی روی من وجود داشت و من می‌خواستم قهرمان شوم تا اما و اگری باقی نماند. داور مرا عصبانی کرد ولی نمی‌خواستم کاری کنم که آینده‌ام به خطر بیفتد. شما از تلویزیون هم دیدید که من تمام تلاش خودم را تا آخرین لحظه به کار گرفتم.

تصاویر نشان می‌داد دست می‌زدید و این ممکن بود عواقب بدی به دنبال داشته باشد.

گفتم فشار روی من زیاد بود. داور مرا خیلی عصبانی کرده بود. ولی حواسم بود بهانه دست آنها ندهم. بازی که تمام شد هم با داور دست دادم، هم حریف ازبک و هم سرمربی حریف. به تماشاگران هم احترام گذاشتم.

نکته جالب این‌که داور کره‌ای مبارزه شما را قضاوت می‌کرد.

اگر بازی قبل من با چین را دیده باشید متوجه می‌شدید در تاشکند چه خبر است. از همان بازی می‌خواستند مرا بازنده کنند. احساسم این بود که آنها نمی‌خواهند من بالا بیایم ولی تلاش خودم را کردم و تا فینال پیش رفتم. از قبل تصور ذهنی داشتم که مشکلاتی در فینال پیش خواهد آمد اما حریفم، حریفی نبود که مرا به دردسر بیندازد. من در عمرم چنین داوری را ندیده بودم. آنها امتیازاتی را به حریف دادند که اصلا ضربه‌اش به من اصابت نمی‌کرد. در وزن من، ورزشکار کره‌ای نبود ولی داور کره‌ای را گذاشتند که جبران کند! من تمام تلاشم را کردم که طلا بگیرم ولی زورم به داور نرسید. خوشحالم که مردم مبارزه مرا از تلویزیون دیدند. من یک بار دیگر هم طلای آسیا را از دست دادم. در آن زمان حریف کره‌ای را ناک اوت کردم ولی یک دفعه مرا بازنده کردند.

امسال عربستان هم فینالیست داشت. آیا واقعا سطح مسابقات بالا بود یا افت کرده است؟

امسال سطح مسابقات خیلی بالا بود. تیم‌ها قبل از بازی‌های آسیایی خود را محک زدند. به نظرم هر سال کار سخت‌تر می‌شود. هر چه جلوتر می‌رویم سطح رقابت‌ها بیشتر می‌شود. امسال عربستان فینالیست داشت. ویتنام و فیلیپین هم همین‌طور. در سال‌های قبل چنین چیزی را شاهد نبودیم.

کدام تیم‌ها به نظر شما افت کردند؟

من از چین‌تایپه انتظار بیشتری داشتم. به نظرم آن تیمی نبود که انتظار می‌رفت. بقیه تیم‌ها خوب بودند. البته در آسیا فقط ایران و کره هستند که خوبند. هیچ تیمی غیر از کره و ایران در حد قهرمانی جهان نیست و دیگر تیم‌ها تک ستاره دارند. در بازی‌های آسیایی هم روی تک ستاره‌هایشان حساب باز می‌کنند ولی کره و ایران شرایط متفاوتی دارند.

برخی‌ها مدعی شدند با این‌که کره چند ستاره نامدار خود را به همراه داشت، اما در بازی‌های آسیایی تغییراتی ایجاد خواهد کرد.

متاسفانه برخی دوستان خواستند بگویند این تیم اصلی کره نبود، در حالی که شک نکنید آنها تیم اصلی خود را آورده بودند تا محک بخورند. کره چهار قهرمان جهان را با خود به ازبکستان آورده بود. قهرمان سال 2011 در یکی از اوزان قرار داشت. دو قهرمان جهان در سال 2013 نیز آمده بودند و قهرمان وزن 80+ کیلوگرم که با ما این عنوان را کسب کرده بود هم در این مسابقات حضور داشت. بعید است آنها تغییر آنچنانی ایجاد کنند.

فکر می‌کنید در بازی‌های آسیایی اینچئون هم کره از نفوذ داوری‌ها به سود خود استفاده می‌کند؟

من این‌طوری فکر نمی‌کنم. دلیل خودم را دارم. تکواندو در المپیک ثبات لازم را نداشته است و اگر آنها بخواهند با داوری‌ها نتایج را تغییر بدهند به ضرر خودشان تمام می‌شود چون مقامات المپیک بخوبی همه چیز را رصد می‌کنند و شرایط را دنبال خواهند کرد.

اینچئون آخرین دوره حضور یوسف کرمی در بازی‌های آسیایی خواهد بود؟

طبیعتا چهار سال بعد در تیم ملی نخواهم بود. تا امروز هم تمام وجودم را به‌کار گرفته‌ام تا برای کشورم افتخار بیافرینم و حالا هم تمام تلاشم را به‌کار می‌گیرم تا در اینچئون بهترین مدال را کسب کنم. من هیچ‌وقت از باخت نترسیده‌ام، ولی ترسم این بوده که یک روز بدون تلاش ببازم. در همین مسابقات قهرمانی آسیا می‌دانستم داوران نمی‌گذارند من قهرمان شوم، ولی تا آخرین لحظه جنگیدم تا شاید یک لحظه حریف امتیاز بالا بدهد یا به‌سبب آسیب‌دیدگی نتواند ادامه دهد.

یوسف کرمی چه زمانی از شیاپ چانگ خداحافظی می‌کند؟

با این‌که یک سال و نیم به دلایلی در تیم ملی نبودم خیلی‌ها منتظر بودند شکست مرا ببینند. من با تمام توانم در خدمت تیم ملی هستم، اما اگر روزی نتوانم، خودم کنار می‌کشم. شرایطم طوری است که باید پله پله برنامه‌ریزی کنم.

علی رضایی‌/‌ جام‌جم