به بهانه سپری شدن نیمی از اولین فصل بهار دولت تدبیر و امید

بهار نویدبخش پایان سردی و رخوت زمستان و زنده شدن طبیعت به اجبار یخ زده است.بهار بهترین روایت‌کننده‌ امید و امیدواری در طبیعت، نباتات و جانداران، آنست که پس از سپری نمودن چندی از عمر کوتاهشان در سردی و یخ‌زدگی زمستان بی‌رحم، دوباره چشم امید به آینده‌ای نو و بهاری معتدل برای زندگی مجدد و زندگی بخشیدن به فرزندانشان می‌دوزند، آنهم در سایه‌ تدبیر قدرتی لایزال.

از این‌روی است که آغاز آمدن بهار روحبخش را «عید نوروز» نامیده‌اند و به حق، کدام عید در طبیعت از نوروز خوش‌خبرتر می‌نماید؟

بدون احتساب احتمالات، تنها سه عید نوروز از سه بهار دیگر از عمر کوتاه دولت تدبیر و امید باقی مانده است.

دولت تدبیر و امیدی که پس از سردی و یخ‌زدگی چندساله‌ای، پس از بی‌تدبیری‌های مکرر و ناامیدی‌های فراگیر، نه‌تنها روحی دوباره همراه با شادابی و نشاط و امیدواری را به کالبد ایرانیان دمید (البته شاید به زعم برخی از ایرانیان این روح دمیده شده باشد)، بلکه بازگرداندن آرامش و امنیتی را به آب و خاک این سرزمین پهناور بشارت داد.

نکته‌ جالب آنکه در طبیعت شاهد هیچ‌گونه مسامحه، مصالحه، معامله یا مماشاتی بین بهار و زمستان نیستیم. بهار با تمام سختی‌ها و دشواری‌ها، زندگی را در طبیعت جاری نموده، تمامی یخ‌زدگی‌های ناشی از زمستان سرد را از چهره طبیعت پاک می‌نماید.

حال که نیمی از فصل بهار سپری شده است، باید بررسی کرد که آیا ذره‌ای از آثار زمستان باقی مانده است؟ پس چگونه است که در مدل انسانی بهار و زمستان این موارد به کرات از بهار به چشم می‌آید؟ مگر نه اینکه زمستان سرد، بدون هیچ‌گونه ملاطفتی پاییز دل‌انگیز را محو نمود و سرمای شدید جان‌فرسایی را حاکم ساخت؟ لذا می‌توان اذعان داشت که با الگو گرفتن از مادر طبیعت، راحت‌تر می‌توان شرایطی طبیعی را در این سرزمین جاری نمود. شرایطی که هم از روی تدبیر و تدبر باشد و هم امیدوار‌کننده و امیدبخش به روزهای بهتر و بهتر.

از سوی دیگر، تدبیر و تدبر با الهام گرفتن از بزرگترین و برترین تدبیرکنندگان جهانیان، حکم می‌کند که با آغاز یا سپری شدن بخشی از بهار، چاره‌ای اندیشید تا (ضمن تسری قوانین جاری در طبیعت در مدل انسانی بهار و زمستان)، از گزند سرمای طاقت‌فرسای احتمالی بعدی جان سالم به در برد. باید به فکر تجدید قوا بود و به فکر جان بخشیدن به نسل بعد.

به امید پا به عرصه ظهور گذاشتن نسل جانشین بود و انتقال تجارب به‌دست آمده از تقابل پاییز و زمستان و بهار به آنان.

تدبیر جان بخشیدن به فرزندان و امید به جانشین شدن آنان برای ادامه حیات، فقط در سایه اعتماد به فرزندان فراهم می‌شود، نه بی‌اعتمادی به آنان.

تدبیر و امید در طبیعت حکم می‌کند که نسل والد در اوج توانایی، خود را به دست جانشینان شایسته واسپارد تا فرزندان بتوانند با بهره‌گیری از تجارب پدران، مسیر به بهار رسیدن را از کوران سرمای زمستان به درستی طی نمایند و تدبیر و امیدی دیگر را در طبیعت رقم زنند.

فرهنگ غنی ادبیات پارسی نیز در جاهای مختلف، به خوبی به آینده‌نگری لازم برای سپری کردن سختی زمستان سرد و تاریک احتمالی آتی، اشاراتی حکیمانه داشته است که تدبر در آنها می‌تواند چاره‌ساز مشکلات بالقوه باشد لذا با توجه به کوتاهی عمر بهار و در کمین بودن زمستان‌های سرد و تاریک، چند نکته را به صراحت باید عنوان نمود:

الف) شایسته‌ سالاری بدون هرگونه مصالحه یا معامله یا ...

ب) تدبیر و تدبر در شناسایی جانشینان و فرزندان لایق و پرآتیه برای بسط حلقه‌ی مدیریتی و کادرسازی برای آینده.

ج) امید و اعتماد به فرزندان خلف برای تربیت جانشینانی شایسته و کارآزموده

مگر تا کی می‌توان از تجربه 35 ساله مدیران ارشد نظام که از عنفوان جوانی و از بدو انقلاب و طی هشت سال جنگ تحمیلی همواره در صدر قرار داشته‌اند بهره جست؟ (انشاءالله تا 120سالگی ایشان، اما خود می‌دانیم که این دعا، تعارفی بیش نیست)، پس چرا نسل‌اولی‌های انقلاب به کسی جز خود نمی‌توانند اعتماد کامل داشته باشند؟ چرا جوانترین وزیر دولت تدبیر و امید کمتر از 50 و اندی سال ندارد؟ آیا در دهه‌ بعد و یا بعدتر، افرادی شایسته و با تجربه مناسب جهت اداره امور دولتی یافت می‌شود؟

مگر در تاریخ بشریت سن 40 سالگی، سن پختگی و تکامل انسان و سن مناسب برای پذیرش مسوولیت رسالت برخی انبیاء برای ابلاغ دستورات پروردگار متعال و معرفی دین جدید نبوده است؟ چگونه است که پیش فرض سنین بالای 50 سال و 60 سال برای کسب مسئولیت مدیریت بخشی کوچک از دولت، بدین شدت حاکم شده است؟ مگر بلا تشبیه و صرفا در مقام مقایسه پذیرش مدیریت‌های ارشد دولتی، از پذیرش مسوولیت نبوت به مراتب مهمتر می‌نمایاند؟

د) برنامه‌ریزی اصولی برای پیشگیری و پرهیز از هرگونه افراط و تفریط در سیاست‌های کلی کشور و دولت همراه با تغییر در دولت‌های آتی و تأکید بر ادامه زندگی ایرانیان با تبیین مشی اعتدال در سرلوحه تمام تصمیم‌گیری‌های مختلف کوتاه مدت و بلند مدت.

ه) حفظ حرمت و کرامت انسانی و تکریم تمام ایرانیان به هر نحو ممکن هم توسط مسوولین و هم تک تک مردمان همراه با پرهیز از هر نوع نگاه ابزاری، تکدی‌گرایانه و مخدوش‌کننده کرامت انسانی ایرانیان و از سوی دیگر همراه با ترویج رفتارهای احترام آمیز که در شأن ولی نعمتان جامعه باشد.

و) تبیین اخلاق مداری و بازگشت به اخلاقیات در تمامی سطوح و در کلیه مبانی زندگی اجتماعی ایرانیان همراه با جنبش اخلاق مداری در سطح ملی.

ز) نگاهداشت موازنه‌ای منطقی بین سیاست خارجی و داخلی همراه با توجه بسیار به رفاه اجتماعی و رضایت عمومی با سیاست‌های کوتاه مدت و بلند مدت در جهت رفع نیازهای مردم با اولویت سنجی عمومی.

موفقیت روزافزون مجموعه مدیریت دولت تدبیر و امید را از خداوند منان مسئلت می‌نمایم.

دکتر نوید ناصری - عضو شورایعالی نظام پزشکی کشور
منبع:روابط عمومی گروه بین‌المللی توسعه پایدار‬