نیروهای مسلح، ضامن قدرت نرم کشور

به همین خاطر همان کشورهایی که به ظاهر از پرهیز از جنگ و پایبند بودن به دیپلماسی می‌گویند ـ در چارچوب تئوری واقع‌گرایی در ساحت نظریات روابط بین‌الملل ـ خود بزرگ‌ترین تولیدکنندگان تسلیحات هستند و در برابر هر مساله‌ای، راه‌حل نظامی را روی میز قرار می‌دهند؛ هرچند فرصت استفاده از چنین قدرتی، محدودتر از قبل شده است.

نباید از یاد برد که برخورداری از توان نظامی، الزاما به معنی استفاده از آن نیست و چه‌بسا استفاده مداوم از چنین توانی، در بلندمدت سبب کاهش نفوذ یک کشور شود، همان‌طور که اصرار واشنگتن بر نظامی‌گری در خاورمیانه، امروزه باعث سقوط محبوبیت این کشور در افکار عمومی شده است. بنابراین قدرت نظامی بیش از آن‌که جنبه کارکردی داشته باشد، امروزه دارای نقش مراقبتی است؛ قدرتی که بتواند زیاده‌خواهی‌های بین‌المللی را مهار کرده و مدافع استقلال ملی باشد تا در سایه احساس امنیت ناشی از آن، بتوان بر قدرت الهام‌بخشی و تبدیل شدن به الگویی برای دیگر کشورها افزود.

در همین راستا، امروزه نقش نیروهای مسلح در ایران چه در قالب ارتش و چه سپاه پاسداران، نه نقشی کمرنگ است که طمع دشمنان را برای تجاوز به مرزهای کشورمان افزایش دهد و نه مانند برخی کشورهای منطقه چنان همه شاخص‌های قدرت را تحت تاثیر خود قرار داده که بیم غفلت از وجوه قدرت نرم و قدرت هوشمند پدید آید.

ارتش جمهوری اسلامی ایران که روز بیست و نهم فروردین (فردا) به پاس افتخارآفرینی‌هایش به نام آن مزین شده و سپاه پاسداران که کمتر از یک هفته به سالروز تاسیس آن مانده، هر دو حافظان قدرت نرم ایران و مهم‌ترین سرمایه‌های کشور برای دفاع از صلح و امنیت منطقه هستند که مطمئنا اگر در چنین سطحی از آمادگی نبودند، در شرایطی که برخی کشورهای اطراف از بی‌ثباتی رنج می‌برند، ایران نمی‌توانست به کانون ثبات و امنیت در منطقه تبدیل شود بنابراین نباید پنداشت که افزایش قدرت نیروهای مسلح کشور با راهبرد تنش‌زدایی در تضاد است و ساده‌انگارانه پنداشت که بدون پشتوانه‌های محکم نظامی، اقتصادی و فکری می‌توان عرصه دیپلماسی را به میدانی برای موازنه مذاکراتی تبدیل کرد، زیرا آنچه خوش‌بینی و بدبینی تحلیلگران را معنادار می‌کند، توان داخلی، از جمله سطح آمادگی دفاعی است و این اصل مهمی است که استراتژیست‌های غربی در تعریف مناسبات خود با تهران، خوب آن را درک می‌کنند.

مصطفی انتظاری هروی - گروه سیاسی