خوشامدگویی حاجی‌فیروزها به بهار

اسفند که از راه می‌رسد، کوچه و خیابان‌ها رنگ و بوی بهار می‌گیرد، وقتی حاجی‌فیروزها با آن صورت‌های سیاه، جامه سرخ‌رنگ و کلاه دوکی‌شکل که به سر گذاشته‌اند دایره و دنبک به دست بین صف ماشین‌هایی که پشت چراغ قرمز ردیف شده‌اند می‌چرخند و می‌خوانند:

حاجی فیروزه

سالی یه روزه

همه می‌‌دونن

منم می‌‌دونم

عید نوروزه

این روزها حاجی‌فیروزهای شهرمان برای بهار کیسه دوخته‌اند، با آن لباس رنگی و صورت بزک‌کرده‌شان، دایره و دنبک توی دستشان، می‌زنند و می‌رقصند و از همان اشعار معروفشان می‌خوانند تا مردم را برای رسیدن نوروز سر ذوق و شوق بیاورند و در این میان چشم‌شان به دست مردم است که از تقسیم این همه شادی در شهر چه نصیب خودشان می‌شود.

بعضی‌ها با دیدن‌شان چهره درهم می‌کشند و شیشه ماشین را بالا می‌دهند، بعضی‌ها بی‌تفاوت فقط نگاه می‌کنند، بعضی‌ها هم با حالتی تمسخرآمیز از کنارشان می‌گذرند، اما آنهایی که هنوز ذوق و شوق عید دارند با دیدنشان لبخندی به لبشان می‌نشیند و دست به جیب می‌شوند، فرقی نمی‌کند 500 تومانی باشد یا هزار تومانی، هر چه باشد خدا برکت بدهد، دل حاجی‌فیروز با همین اندک هم شاد می‌شود؛ آن وقت است که به نشانه قدردانی با شادی بیشتری به خواندن و خنداندن ادامه می‌دهد.

حاجی‌فیروز شدن آن‌قدر‌ها هم که فکرش را می‌کنی، ساده نیست! این را خودشان می‌گویند، وقتی از خنده‌های تمسخرآمیز، بداخلاقی‌ها و خساست بعضی آدم‌های شهرمان دلشان می‌گیرد.

فکرش را بکنید چند نفرمان حاضریم فقط یک روز جای یکی از آن حاجی‌فیروزها باشیم، از آن لباس‌های اجق‌وجق بپوشیم، صورتمان را سیاه کنیم و دایره و دنبک‌زنان در کوچه و خیابان بچرخیم و مردمی که پشت چراغ قرمز با هزار دغدغه ریز و درشت زندگی‌شان کلنجار می‌روند، بخندانیم؟

نه این که آنها غصه‌ای نداشته باشند، نه این که ندانند دغدغه دخل و خرج زندگی یعنی چه؟ نه این که وضع زندگی‌شان رو به راه باشد، نه این خبرها نیست.

آنها هم مثل خیلی از مردم این شهر با هزار و یک مشکل زندگی می‌کنند، اما وقتی قرار باشد حاجی‌فیروز شوند، باید هر چه غصه و ناراحتی است فراموش کنند، ماسک بی‌تفاوتی به چهره بزنند، دایره و دنبک‌زنان بخوانند و برقصند تا شاید بتوانند گره از آبروی خیلی از مردم شهر باز کنند و لبخندی به لبشان بنشانند.

به همین دلیل است که برای یک حاجی فیروز واقعی بودن باید نه فقط خجالت که غصه‌ها و مشکلاتت را هم کنار بگذاری، فقط کافی است به این فکر کنی که چند نفر در خانه چشم به راه تو هستند که با دست پر بازگردی، به اجاره سر ماه صاحبخانه، مخارج خرید دارو برای مادر بیمارت یا رخت و لباس شب عید بچه‌ها و... .

آن وقت می‌بینی که خیلی هم نباید سخت بگیری، یعنی برای یک لقمه نان حلال چاره‌ای هم جز این نداری.

حالا هر چه به روزهای آخر سال نزدیک‌تر می‌شویم، تلاش حاجی‌فیروزها هم بیشتر می‌شود، از اولین ساعات صبح تا نیمه‌های شب که هنوز مردم برای خریدهای شب عید شادمانه در خیابان‌ها و اطراف مراکز خرید می‌چرخند، آنها هم باید باشند تا برای خندان همشهریانشان کم‌نگذارند، حتی اگر توی دلشان غصه تمام دنیا جمع شده باشد.

سهم حاجی‌فیروزها از تقسیم این همه شادی، لبخند مردم شهرشان است و دستان با سخاوت آنها؛ پس عید امسال سهم حاجی‌فیروزهای شهرمان از بهار یادتان نرود.