وداع با جشنواره

راستش خیلی‌ها به برگزاری جشنواره‌ای درخشان و پرمحصول امید داشتند و گمان می‌کردند حالا و پس از مدتی کم فروغی، نوبت تلالوی سینمای ایران و بزرگی بزرگان و جولان دادن جوانان فیلمساز ما فرا رسیده، اما این امید تقریبا از همان روز نخست جشنواره و رونمایی از برخی آثار چهره‌های شناخته شده رنگ باخت و به یأس بدل شد.

هرچند نباید ناشکری کنیم و نگاهی یکسره بدبینانه به‌ماجرا داشته باشیم و باید با دیده خطاپوش و انصاف به کلیت قضیه بنگریم و فیلم‌های موجود و احوالات کارگردان‌های نسل‌های مختلف حاضر در میدانگاه جشنواره امسال را با وضع کلی و فعلی سینمای ایران بسنجیم و مقایسه کنیم.

اگر از این زاویه ببینیم، می‌توان این جشنواره را تنها نقطه‌ای برای آغاز و شروعی دوباره و ثمربخش دانست حتی با این وضع هم برخی فیلم‌ها نشان دادند که شرایط آنقدرها هم ناگوار و ناامید کننده نیست و اتفاقا از جنبه‌ای و نسبت به یکی دو دوره گذشته فضای کلی جشنواره فیلم فجر و کیفیت فیلم‌ها و شیوه و نحوه برگزاری این رویداد مهم و معتبر سینمایی رشد و پیشرفت‌هایی هم داشته است البته آنچه را که نمی‌شود انکار کرد، دسته‌گل‌های پژمرده‌ای است که برخی از بهترین و پرهوادارترین فیلمسازان سرزمین‌مان در این دوره به آب داده‌اند و همین مساله در نهایت به کلیت جشنواره تعمیم داده شد و خیلی‌ها را به صرافت طرد حتی خوبی‌ها و امتیازات مثبت آن انداخت.

در حالی که خوب‌نبودن حال چند سینماگر و فیلمساز چهره یا نابلدی چند کارگردان جوان نباید باعث شود آن بارقه‌های امید موجود را نادیده بگیریم و چشم‌انتظار روزهای خوش سینمای ایران‌ نمانیم.

با این همه و باوجود پاره‌ای از کاستی‌ها، دلمان برای همین جشنواره هم تنگ می‌شود و برای رسیدن سی‌وسومین دوره آن از همین حالا لحظه شماری می‌کنیم و مثل همیشه امید داریم که هر جشنواره کیفیت و ساختاری به مراتب بهتر از دوره‌های پیشین داشته باشد.

علی رستگار ‌-‌ گروه فرهنگ و هنر