دولت و رسانه‌های اصولگرا

در دوران ما معمول چنین است که تقریبا همه دولت‌ها ادعا‌ می‌کنند برای رسانه‌ها، احترام و جایگاه ویژه قائل هستند، از نقد استقبال می‌کنند و آستانه تحملشان در برابر منتقدان بالاست، اما همین دولت‌ها تقریبا در بسیاری موارد به نقادی رسانه‌های منتقد، واکنش‌هایی نشان می‌دهند که ثابت می‌کند نه از نقادی استقبال می‌کنند و نه آستانه تحملشان چندان بالاست.

دلایل حمله یا اعتراض به رسانه‌ها از سوی دولتمردان را در سه عامل می‌توان جستجو کرد؛ نخست رفتار نادرست، غیرمنصفانه و خلاف واقع از سوی رسانه‌ها.

واقعیت این است که گاهی رسانه‌ها با سوءاستفاده از جایگاه خود یا سهل‌انگاری در وظایف خویش، اخلاق و انصاف را زیر پا‌ می‌گذارند و مطالبی را منعکس می‌کنند که برآشفتگی مسئولان و عصبانیت آنها را باید درک کرد و به آنها حق داد.

جلسه‌ای را به خاطر دارم که مدیر مسئول روزنامه‌ای اصلاح‌طلب در حضور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت نهم، بصراحت اعتراف کرد: «ما تلاش می‌کنیم این دولت موفق نشود و دولت مورد نظر خود ما سر کار بیاید!»

اما در عصبانیت دولتمردان از عملکرد رسانه‌ها همیشه حق با آنها نیست، بنابراین دلیل دیگر اعتراض به رسانه‌ها را نوعی عملیات روانی باید ارزیابی کرد با دو هدف؛  ١ـ مظلوم‌نمایی و خود را تحت فشار یا کارشکنی عده‌ای نشان دادن ٢ـ فشار به رسانه‌های منتقد و بازداشتن آنها از بیان حقایق و ادامه یا تشدید نقادی. سومین دلیل اعتراض به رسانه‌های منتقد را هم باید در کم‌تحملی و نقدناپذیری مسئولان و علاقه‌مندی آنها به تملق دانست!

از این مقدمه که بگذریم، بعد از شکل‌گیری دولت جدید، گاه‌و بی‌گاه (از جمله هفته گذشته، از سوی رئیس‌جمهور محترم) شاهد گلایه رسمی و علنی یا پشت صحنه دولتمردان از برخی رسانه‌ها هستیم و این گلایه‌ها به نحوی بیان می‌شود که سمت و سوی آن رسانه‌های اصولگرا را نشانه می‌رود.

آیا واقعا رسانه‌های اصولگرا سر ناسازگاری با دولت یازدهم دارند و چوب لای چرخ این دولت می‌گذارند؟ آیا رسانه‌های اصولگرا مانند آن رسانه دوم خردادی که ذکرش گذشت، تلاش می‌کنند این دولت موفق نشود؟

به‌ عنوان فردی که هم با رویکرد رسانه‌های اصولگرا آشنا هستم و هم توان و ظرفیت بالای آنها برای جریان‌سازی را بخوبی می‌دانم، بصراحت می‌گویم: رسانه‌های این جریان تاکنون بنایی بر جریان‌سازی علیه دولت نداشته‌اند؛ زیرا غیر از منطق نوپا بودن این دولت و ضرورت فرصت دادن به آن، هم نظرات رهبر انقلاب در تائید این دولت و ضرورت کمک به او را مدنظر دارند و هم شرایط کشور و امید ایجاد شده در مردم را مقتضی ‌ساز مخالف کوک کردن نمی‌دانند.

واقعیت این است اگر غیر از این بود، آن‌قدر سوژه‌های ناب برای جریان‌سازی نقادانه نسبت به دولت و قدرت در رسانه‌های این جریان وجود داشته و دارد که دولت بیشتر وقت خود را باید به‌رفع‌و رجوع آنها اختصاص می‌داد.

شاید تنها موضوعی که بتوان بر آن انگشت گذاشت و آن را مصداق نقادی جدی نسبت به دولت دانست، موضوع توافق‌نامه ژنو  است؛ در این‌باره نیز این توضیحات ضروری است؛

١ـ موضوع هسته‌ای یک موضوع کاملا ملی است و اختصاص به این یا آن دولت ندارد، بنابراین حساسیت‌ها در این‌باره بسیار بالاست و هر نوع احساس کوتاهی در آن با واکنش‌های جدی روبه‌رو می‌شود.

٢ـ در عین حال جریان‌سازی نقادانه در موضوع هسته‌ای هم به‌تعدادی از رسانه‌های اصولگرا مربوط می‌شود و نه همه آنها.

٣ـ بخشی از مواضع صریح این گروه از رسانه‌های اصولگرا در نقد توافق‌نامه ژنو را نیز باید ناشی از ذوق‌زدگی و فتح‌الفتوح دانستن این توافق‌نامه از سوی برخی مسئولان و رسانه‌های طرف مقابل دانست.

از نظر اصولگرایان آنچه موضوعیت دارد،  پیشرفت کشور با حفظ آرمان‌های انقلاب است و هر دولتی بتواند این دو را همدوش هم پیش ببرد، باید مورد حمایت قرار بگیرد و تضعیف آن حرام و نارواست بنابراین مادامی که این دولت آرمان‌های انقلاب را پاس بدارد و در مسیر پیشرفت و عدالت گام بردارد، مطمئن باشد  از حمایت رسانه‌های اصولگرا برخوردار خواهد بود و هرگاه خدای‌ناکرده از این راه مستقیم منحرف شود، مطمئن باشد با نقادی آنها روبه‌رو خواهد شد.

در پایان می‌توان گفت فضاسازی علیه رسانه‌های نجیب اصولگرا را باید یا نوعی عملیات روانی علیه این رسانه‌ها با اهداف پیش گفته دانست یا ناشی از نازک طبعی برخی دولتمردان دولت یازدهم!

مهدی فضائلی