غروب دومین خورشید امامت

امام حسن (ع) در 15 رمضان سال سوم هجری در مدینه دیده به جهان گشود. پدر ایشان علی بن ابیطالب(ع) و مادر بزرگوارشان بانوی کرامت، حضرت فاطمه زهرا(س) بودند.

سبط، سید، زکی و مجتبی از لقب های آن امام والا مقام به شمار می رود و کنیه ایشان ابومحمد است.

پیامبراکرم (ص) محبت و علاقه بسیاری به امام حسن مجتبی(ع) داشتند و همواره هنگام سخن از اهل بیت از امام حسن(ع) یاد می کردند و ایشان و امام حسین(ع) را سرور و آقای جوانان اهل بهشت می دانستند.

امام حسن(ع) تا هفت سالگی در کنار جد بزرگوارش و در آغوش پرمهر آن حضرت پرورش یافت و از سر چشمه زلال معرفت ایشان سیراب شد. پس از درگذشت پیامبر(ص) نزد پدر بزرگوار خود به فراگیری تعالیم آسمانی پرداخت.

وجود امام حسن(ع) سرشار از برترین نشانه های انسانیت بود. مهربانی با بندگان خدا از ویژگی های بارز امام مجتبی(ع) محسوب می شود. ایشان بسیار باگذشت، بردبار و شکیبا بودند و از ظلم و ستم دیگران چشم پوشی می کردند.

امام دوم شیعیان در جریان مباهله پیامبر در زمره همراهان ایشان بودند. امام حسن مجتبی(ع) در دفاع از امام علی(ع) در صحنه های گوناگون مانند جنگ جمل و صفین حضور داشتند و در مناظره های مختلف با مخالفان امام علی(ع) به دفاع از امامت پرداختند.

ایشان پس از شهادت پدر بزرگوار خویش رسالت سنگین امامت را برعهده گرفتند. در این هنگام معاویه که دشمن سرسخت خاندان پیامبر به شمار می رفت، در فکر از میان برداشتن امام حسن(ع) به وسیله نفوذ و تفرقه در میان یاران آن امام همام بود. این سیاست معاویه باعث پراکندگی یاران شد و شرایط را برای جنگ با معاویه غیر ممکن کرد.

معاویه که سال ها طمع خلافت را در سر داشت به عراق لشکر کشید و به امام مجتبی(ع)اعلان جنگ کرد.

اگر معاویه در جنگ پیروز می شد، هم اسلام و هم مسلمانان راستین تضعیف می شدند. در نتیجه امام(ع) برای حفظ دین آسمانی و پیروان راستین آن پس از هفت ماه براساس شرط هایی خاص صلح با معاویه را پذیرفت. اما بعدها معاویه به شرایط و مواد صلح نامه با امام حسن(ع) عمل نکرد.

معاویه با وعده های پوچ دنیایی که به همسر امام(ع) جعده دختر اشعث داد، توانست او را فریب دهد و نقشه قتل امام حسن(ع) را عملی سازد.

امام حسن مجتبی (ع) با زهری که همسرش در آب آشامیدنی ایشان ریخت، مسموم شد و در 28 صفر 50 هجری قمری به شهادت رسید و شیعیان جهان را در غمی شگرف فرو برد.

پیکر پاک ایشان را در قبرستان بقیع در مدینه به خاک سپردند تا میعادگاهی برای دوست داران و پیروان حقیقی آن امام همام باشد.

در سالروز شهادت امام حسن(ع) به فرازهایی از سخنان گوهربار ایشان می پردازیم:

* هیچ قومی با یکدیگر مشورت نکردند مگر آن که به راه پیشرفت خود رهنمون شدند.

*آنچه به من می رسد، زهری است که با دسیسه به کامم ریخته می شود، اما ای ابا عبد اللّه هیچ روزی مانند روز [مصیبت] تو نیست.

*در مجازات خطا کار شتاب مکن و میان خطا و مجازات، راهی برای عذرخواهی قرار ده.(ایرنا)