با چنگ و دندان به رقابت‌های جهانی رفتم

سطح رقابت‌های جهانی را چطور ارزیابی می‌کنید؟

این رقابت‌ها واقعا سطحی بالا داشت. تمام تیم‌ها با قوای کامل آمده بودند، اما مشکلاتی وجود داشت که تیم ایران را واقعا اذیت کرد.

چه مشکلاتی؟

ببینید همیشه نمی‌توان حق را گرفت. گاهی اوقات حتی اگر حامی هم داشته باشی دستت از رسیدن به حق کوتاه می‌ماند. در همین رقابت‌های جهانی ترکیه آقای نصیری‌نژاد که یکی از داوران حاضر در رقابت‌ها بودند تا جایی که توانست از من حمایت کرد، اما با وجود این حمایت‌ها در مرحله نیمه نهایی و در حالی که با نماینده کره جنوبی مسابقه داشتم، ناداوری و بی‌عدالتی باعث شد به فینال نرسم. حق من طلا بود و برای این طلا خیلی زحمت کشیده بودم و می‌خواستم آن را به مقام معظم رهبری تقدیم کنم، اما نشد.

برای رفع این مشکلات داوری چاره‌ای هم وجود دارد؟

من از مسئولان ورزشی می‌خواهم بانوان را در رقابت‌های بین‌المللی بیشتر حمایت کنند. ما شرایط سختی داریم. فدراسیون جودوی ایران باید بیشتر رایزنی کند تا از این طریق راه برای رزمی‌کاران زن ایرانی در رقابت‌های برون‌مرزی هموار شود. متاسفانه اکنون فقط جلوی پای ما سنگ‌اندازی می‌کنند. انگیزه بانوان ورزشکار خیلی بیشتر از انگیزه مردان است و می‌توانند موفقیت‌های بیشتری را به دست بیاورند.

با توجه به کاری که هنگام بالا رفتن از سکو انجام دادید، عکس‌العمل‌ها را چگونه دیدید؟

ابتدا باید بگویم این اولین مدال جهانی من بود و آن را تقدیم رهبر معظم انقلاب کردم. من در ترکیه حق خودم را می‌خواستم و چیزی بیشتر از آن نمی‌خواستم، اما به هدف خود که مدال طلا بود، نرسیدم. رقیبان ما در رقابت‌های جهانی از لحاظ بهره‌مندی از امکانات شرایط خیلی خوبی داشتند، اما باز هم در حد ما نبودند. چیزی که موفقیت ایران را در این رقابت‌ها رقم زد، نجیب بودن و قوی بودن خانم‌های ورزشکار ایرانی از لحاظ معنوی است. به هر حال قسمت ما این بود که مدال برنز بگیریم. من هر چه دارم از رهبر معظم انقلاب است و به همین دلیل با تمثال ایشان و البته یک جلد قرآن روی سکو رفتم. این دومین بار بود که افتخار این را پیدا می‌کردم که با چادر روی سکو بروم؛ بار نخست در رقابت‌های داخل سالن اینچوئن بود که البته آنجا هم با ناداوری از رسیدن به طلا بازماندم.

این چـــندمین حضور بین‌المللی شــما در رقابت‌های بین‌المللی محسوب می‌شود؟

من در مجموع تا به حال سه بار به رقابت‌های مختلف اعزام شده‌ام. من پیش از این همیشه محروم بوده‌ام و امکان حضور در رقابت‌های مختلف را پیدا نمی‌کردم.

دلیلش چه بود؟

فقط می‌توانم بگویم فدراسیون جودو و کوراش دوست نداشت که من به جایگاه بالایی برسم. وقتی یک نفر خوب است به هر دلیلی نمی‌خواهند او موفق‌تر باشد. در ورزش چه حق‌ها که ضایع نمی‌شود. همین الان در رشته‌هایی پرطرفدار و پربیننده مانند فوتبال و کشتی که همیشه جلوی چشم است، حق‌های زیادی ضایع می‌شود چه برسد به ما که زن هستیم و اصلا دیده نمی‌شویم. از زمانی که آقای آرش میراسماعیلی نایب رئیس فدراسیون شده کمر به حذف جودوی بانوان بسته‌اند. از دو سال پیش تاکنون تیم ملی جودوی بانوان در رده بزرگسالان منحل شده است. می‌بینید؟ تا الان که محروم بوده‌ایم حالا باید انحلال تیم ملی را هم تحمل کنیم. با این کارها جلوی پیشرفت ورزش بانوان را می‌گیرند. من از مسئولان ورزشی تقاضا دارم ورزش بانوان را به طور کامل از ورزش آقایان جدا کنند. دست آقایان باید از ورزش بانوان کوتاه شود، در غیر این صورت باز هم به حق خود نمی‌رسیم. شاید به دلیل این‌که همیشه حرف حق را زده‌ام، من را محروم می‌کردند.

مشکلات ورزش بانوان را دیگر در چه عواملی می‌بینید؟

مشکلات ورزش بانوان یکی، دو تا نیست. من به‌عنوان یک ورزشکار خانم درد همتایان خود را بهتر می‌فهمم. درد ما این است که به ما اهمیت نمی‌دهند. باورتان می‌شود که من با هزینه خودم در رقابت‌های جهانی شرکت کردم؟ زمانی که به فرودگاه رسیدم مشکلاتم را گریه‌کنان به آقای میراسماعیلی گفتم، اما واقعا چه کسی به ما اهمیت می‌دهد؟ با هزینه خودمان به رقابت‌های مختلف می‌رویم هیچ، حتی اردو هم برایمان نمی‌گذارند. ما در خانه نشسته‌ایم بعد ناگهان به ما زنگ می‌زنند فلان روز، فلان ساعت در فرودگاه باشید، همین! فقط این را به ما اطلاع می‌دهند وگرنه وظیفه خود نمی‌دانند برای ما اردو بگذارند. پدر من اکنون بیش از 70 سال دارد، او تا چه زمانی می‌تواند هزینه‌های حضور من در رقابت‌های بین‌المللی را تقبل کند؟ فدراسیون جودو حتی یک تشکر هم از پدر من نکرد که با هزینه خودش من را به رقابت‌هایی فرستاد که من از آن رقابت‌ها مدال گرفتم. من بابت این موضوع حتی به رستگار، رئیس فدراسیون جودو گلایه کردم. در همین رقابت‌های جهانی ترکیه من در نیمه‌نهایی به رزمی‌کار کره جنوبی باختم. من در وزن 57 کیلو‌گرم هستم، یعنی همان وزنی که در رقابت‌های داخل سالن اینچوئن یک حریف کره‌ای را شکست دادم. کره‌ای‌ها برای انتقام آن شکست فقط در همین وزن با خودشان ورزشکار به ترکیه آورده بودند. باورتان نمی‌شود بگویم آنها به دقت من را آنالیز کرده بودند تا انتقام آن شکست را بگیرند، اما در ایران چه کسی به من و امثال من اهمیت می‌دهد؟ با چنگ و دندان به رقابت‌های جهانی رفتم، اما هیچ کس از من حمایت نکرد.

حرف پایانی؟

من از وزیر ورزش و جوانان التماس می‌کنم که به ورزش بانوان بیشتر اهمیت بدهد. انگیزه و توانایی بسیار بالای زنان ورزشکار قابل قیاس با مردان نیست. اگر زنان ورزشکار بیشتر حمایت شوند جامعه سالم تری خواهیم داشت. ما به دنیا می‌توانیم نشان بدهیم که حجاب مانع پیشرفت ورزشکاران زن ایرانی نیست.

هیلدا حسینی‌خواه / جام‌جم