دیگران کاشتند ما نابود می‌کنیم

جان این درختان باستانی که تعداد ثبت‌شده‌هایشان به 90 می‌رسد، در خطر است، چون در بین آنها که به دیدن این درختان کهنسال می‌روند، کسانی هستند که همچنان روی تنه درخت یادگاری می‌نویسند، رویش سکه می‌کوبند، شاخ و برگ‌هایش را قطع می‌کنند، اطرافش حفاری می‌کنند و آتش می‌افروزند چون یا می‌خواهند از خود رد پایی باقی بگذارند یا نمی‌دانند که این درختان پیر پابرجا، میراث ملی و طبیعی متعلق به یک ملتند.

این درختان صبور تاکنون در برابر زخم‌های انسانی تاب آورده‌اند، اما مدیرکل دفتر موزه‌های تاریخ طبیعی و ذخایر ژنتیکی سازمان محیط‌زیست می‌گوید طاقت این درختان دیگر طاق شده و برخی‌هایشان روی ریل مرگ افتاده‌اند.

پایان داستان ناآگاهی انسان‌ها همیشه این‌گونه بوده است. آدم‌های ناآگاه که ارزش زیستی طبیعت را درک نمی‌کنند همیشه برای محیط‌زیست بدتر از صاعقه، سیل یا رانش زمین بوده‌اند، چه این سروهای کهنسال نیز قرن‌ها در برابر سختی‌های طبیعی تاب آورده‌اند ولی بسختی در برابر آسیب‌های انسانی قد راست می‌کنند.

تنگ کردن عرصه برای محیط زیست یا تحمیل فشار به میراث‌های فرهنگی و تاریخی خصلتی است که در تاروپود برخی از ما بافته شده است.

شاید گمان بر این است که اگر شی‌ای تیز و آهنی گوشه‌ای از دیواری باستانی یا کنجی از تنه یک درخت را بخراشد و نام ما را بر آن حک کند، مشهور می‌شویم و ناممان پا به پای تاریخ، با گذشت زمان برای بناها و قد کشیدن درختان، بلند می‌شود و آن وقت همه می‌فهمند که فلانی، فرزند فلانی در فلان تاریخ در اینجا بوده و از خود ردی بر تاریخ کشیده است.

اما این تصورات همه پوچ است، هیچ‌کس با تخریب هیچ بخشی از جهان، خوشنام نمی‌شود. درختانی که امروز رکورددار زندگی در جهانند، کاشته دست آدم‌هایی است که به آبادانی فکر می‌کردند نه به تخریب.

پس امروز هم کسی با تخریب دست‌کاشته‌های آنها به جایی نمی‌رسد، حتی اگر برای عمیق‌تر حک کردن نامش روی تنه درختان تلاشی مضاعف کند.

مریم خباز - گروه جامعه