لطفا صلوات بفرستید

یک صحنه‌ای هم بود که بیشتر البته در قدیم و در حین رانندگی اتفاق می‌افتد. اتوبوس که به سر گردنه می‌رسید و می‌خواست از یک سربالایی صعب‌العبور بالا برود، شاگرد راننده یا یکی از مسافران همیشه در صحنه، مرتبا صلوات می‌فرستاد و به راننده روحیه می‌داد. نوعی کمک‌دنده معنوی!... و موارد دیگری از این دست که فرصت ذکر نمونه‌های بیشتر نیست.

یک صحنه جدید: «رئیس‌جمهور سابق کشورمان که در یک مراسم ختم شرکت کرده بود، در پاسخ به خبرنگارانی که از وی راجع به درخواست مناظره‌اش از آقای روحانی می‌پرسیدند، گفت: اجازه بدهید از مراسم استفاده کنیم.... صلوات بفرستید.» ـ به نقل از جراید یومیه

بسته پیشنهادی: این دعوت به فرستادن صلوات نیز بسیار بجا و بموقع بوده و ان‌شاءالله باعث خیر خواهد شد. یک خیرش همین که بنده نگارنده را که خود نیز از زمره خبرنگاران و روزنامه‌نگاران عزیز می‌باشد، اندکی سر به جیب تفکر فرو ببرد و چون سر مبارک را درمی‌آورد؛ بسته پیشنهادی زیر را دوستانه تقدیم همکاران خود در مراکز خبری کند. همه‌اش که نباید به دیگران پیشنهاد و رهنمود بدهیم. خودمان نیز دل داریم:

1ـ مکان‌یابی درست: حتما که نباید خبرنگاران سخت کوشا مجهز به GPS باشند تا مکان مناسب برای مصاحبه را پیدا کنند. یک کمی درجا تأمل کنیم، خودمان به این نکته می‌رسیم که یک مجلس ختم، جای مناسبی برای گرفتن جلوی این مسئول فعلی یا فلان مسئول سابق و طرح پرسش نیست، بیشتر جای صلوات است. حتی اگر حافظ هم می‌بود، فی‌المجلس می‌فرمود: «شادی همه لطیفه‌گویان صلوات.»

2ـ تذکر دوستانه: مدیران محترم خبرگزاری‌ها، باشگاه‌های خبری و ایضا روزنامجات وزین، حتما این عبارت معروف را بدهند با خط نستعلیق درشت بنویسند و در مراکز خود نصب‌العین سازند که: «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد». شعرش، هم قشنگ است، هم جنبه کاربردی شدیداللحن دارد. خدا را هم خوش می‌آید. درست است که یک خبرنگار باید در همه جا حضور داشته باشد، اما نه دیگر هر پرسشی را در هر جا، ولو مجلس ختم. ما خودمان ختم این کاره‌ایم و می‌دانیم چی داریم عرض می‌کنیم. از همکاران، کسی زیرآب ما را نزند. (خودمان به اندازه کافی زیرآب خودمان را می‌زنیم. اسنادش هم موجود است!)....لطفا صلوات بفرستید.

رضا رفیع