رسانه‌داری یا رسانه‌ای‌ بودن

 این امر تا جایی است که به دید بسیاری از علمای این مفهوم، رسانه‌های مجازی امروزه حتی جایگزین مناسبی برای رسانه‌های مکتوب شده و شاید حتی تا زمانی دیگر باید سراغ رسانه‌های مکتوب را از موزه‌های مرتبط با مفهوم رسانه گرفت.

رسانه‌داری و «رسانه‌ای» بودن در دنیای مجازی (اینترنت)، اما دو بحث مجزا از یکدیگر است که باید از یکدیگر جدا شود. هر روز، هر ساعت و شاید هر دقیقه یا بهتر بگویم هر ثانیه فضایی مجازی در دنیای بی‌سر و ته اینترنت پا به عرصه وجود می‌گذارد.

فضاهایی که با نام‌های متفاوت که اغلب با پسوند «نا‌ـ‌ (فارسی شده NA مخفف کلمه نیوز اجنسی)» هریک می‌خواهند حرفی برای گفتن داشته باشند.

حرفی برای گفتن و شاید موضوعی برای بحث‌کردن و شاید خبری برای درج‌کردن و چسباندن به دنیای اینترنت. اما به واقع کدام یک از این فضاها (بخوانید سایت‌های اینترنتی) را می‌توان به نام سایت‌های خبری و به طور کل رسانه نام برد.

و براستی آیا تمامی رسانه‌های برخط که این روزها بحث‌های زیادی در کشورمان به دنبال خویش می‌کشانند، را می‌توان رسانه نامید. پایگاه‌هایی که صرفا برای ایجاد شدن شکل گرفته ‌است.

فضاهایی که شاید از روی تفنن و شاید دمی هیجان ایجاد می‌شود و شکل و شمایلی می‌گیرد و حتی در برخی موارد آنچنان هیجانی می‌شود که داد بر می‌آورند می‌خواهیم در این فضای مجازی رسانه‌ای پویا داشته باشیم و از قضای روزگار فردا نشده دیگر نه خبری از سایت اینترنتی می‌ماند و نه آن هیجان زود‌گذر و این امر به مدیران غیررسانه‌ای این سایت‌ها برمی‌گردد که رسانه را به مثابه یک ابزار پیشرفت و نه کارکرد اصلی‌اش می‌پندارند و شاید بهتر بگوییم رسانه را برای رسانه نمی‌پندارند و این الگو تکرار می‌شود تا بسیاری از نهاد‌های دولتی و غیر دولتی و... همه سایت خبری داشته باشند که از به‌روز شدنشان ماه‌ها و شاید سال‌ها بگذرد و هیچ کارکرد رسانه‌ای در این میان تعریف نمی‌شود حتی از نگاهی شاید رشد قارچ‌گونه رسانه‌داری در فضای اینترنت ممکن است خوب به نظر برسد، اما باعث تنزل سلیقه مخاطب در مقابله با مقوله خبر و خبر‌رسانی خواهد شد که کار را در ادامه دشوار خواهد کرد.

رسانه‌داری و «رسانه‌ای» بودن در فضای مجازی بسیار متفاوت است. چه بسا این‌که کودکی با فضای اندکی در یک «وبلاگ» رسانه‌ای باشد و یک به اصطلاح خبرگزاری مجوز‌دار در اینترنت رسانه‌دار.

این واقعیتی است که دنیای اینترنت همراه خویش دارد و در این میان بسیاری خود را رسانه‌ای می‌دانند و بسیاری نمی‌دانند که رسانه‌ای هستند.

باید خط قرمزی کشید میان آنهایی که می‌خواهند رسانه‌داری کنند و آنهایی که رسانه‌ای هستند و فضایی برای کار ندارند.

این امر را می‌توان با جستجویی کوتاه در میان بی‌شمار رسانه‌های مجازی فارسی‌زبان بخوبی متوجه شد. حال دیگر دست خود ما اهالی این صنف است که بخواهیم «رسانه‌ای» باشیم یا فقط رسانه‌ای داشته باشیم. رسانه‌ای برای پز دادن یا پر کردن بیلان کاری آخر سال کاریمان.

مهدی نورعلیشاهی - ‌جام‌جم