مُو می‌گُم قانون!

علی جنتی: «خانه سینما یک قرارگاه برای سینماگران است که مسائل صنفی خود را مطرح می‌کنند و ما باید به سمتی برویم که با رعایت مسائل «قانونی»، خانه سینما بازگشایی شود.» (بیست‌وهفتم مرداد ‌/‌ خبرگزاری فارس)

علی جنتی: «در حوزه ممیزی کتاب، باید توجه کرد که فعالیت ما در چارچوب «قانون» باشد نه سلیقه‌های شخصی. بسیاری از کتاب‌هایی که در گذشته ممنوع شده‌اند، واقعا اشکالات بی‌ربطی داشته‌اند» (شانزدهم مهر ‌/‌ خبرگزاری ایسنا)

اساسنامه مؤسسه سینمایی «مقاومت» اشکال اساسی و «قانونی» دارد و نیاز به اصلاح دارد.(هشتم آبان ‌/‌ خبرگزاری مهر)

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی همچنین درباره موسیقی، تئاتر و رسانه‌های مکتوب نیز اظهارنظرهای مشابهی داشته که بر واژه «قانون» تکیه کرده است باز هم به عنوان مثال:

«توقیف روزنامه تنها راه اعمال «قانون» نیست و راه‌های دیگری برای اجرای «قانون» به جز توقیف وجود دارد» (هشتم آبان ‌/‌ واحد مرکزی خبر)

وقتی به عنوان یک مخاطب، هنرمند، روزنامه‌نگار یا یک فرد کاملا عادی مواردی را که در بالا آمد به مرور زمان و با فاصله‌گذاری می‌شنویم، شاید چندان اتفاق خاصی از نظرمان رخ نداده باشد، ولی وقتی این تکه‌ها را در کنار هم به مانند یک پازل قرار می‌دهیم، چند نکته به ذهن هر خواننده و شنونده‌ای می‌رسد، نخست آن که وزیر جدید فرهنگ و ارشاد اسلامی بخوبی و درستی بر اهمیت رعایت و انجام قانون واقف و آگاه است و وزیری قانونمدار است.

دوم آن که در تمام طول این مدت که علی جنتی بر رعایت قانون تکیه و تاکید داشته است، همواره مفهومی کلی از قانون را عرضه کرده است و هیچ گاه توضیحی جزئی تر بخصوص در موارد چالش‌زایی مانند ممیزی کتاب و بحث بازگشایی خانه سینما و نظارت بر مطبوعات از قانون ارائه نکرده است.

سوم آن که رعایت قانون از سوی وزارت ارشاد در تمام این یکصد روز و در تمام حوزه‌ها به گونه‌ای به عنوان یک راهکار اصلی معرفی می‌شود که به طور طبیعی ذهن هرکسی را به این سمت می‌کشاند که در تمام چهار سال یا هشت سال گذشته و در مواجهه با موضوعات مختلف آنچه در نظر گرفته نمی‌شده «قانون» بوده است و گویی دست‌اندرکاران حوزه‌های کتاب، سینما، موسیقی، تئاتر، مطبوعات و... در تمام تصمیم‌های خود نوعی بی‌توجهی به قانون را داشته‌اند که جای شگفتی دارد و آدم را پرتاب می‌کند به داستان فیلم‌معروف «شیر سنگی» که در دوره پهلوی اول آن هنگام که عزت‌الله انتظامی با تکیه کلام معروفش آن قدر توجه و رعایت قانون را برجسته می‌کرد که حتی خطاب به علی نصیریان با همان لهجه شیرین و دوست داشتنی بختیاری می‌گفت: «مُو می‌گُم قانون، تو می‌گی قرآن، اینا چه ربطی به هم دارن.»

سینا علی‌محمدی -‌ دبیر گروه فرهنگ و هنر