شادی به ضرب دارو؟!

این شادی را هم از راه‌های طبیعی و درست و بی‌خطر و بی‌ضررش می‌شود به دست آورد، هم خدای نکرده از راه‌های خلاف و ناصواب که معمولا آخر و عاقبت خوشی ندارد و ممکن است خنده را به گریه پیوند بزند.

طرف قرص روانگردان می‌خورد که به خیال خودش شاد شود؛ اما چنان توهمی می‌زند که می‌رود دم تراس اتاقی در طبقه بیستم یک ساختمان و با تصور این که مرد عنکبوتی یا سوپرمن است، خودش را از بالا به پایین پرتاب می‌کند و با کاردک جمعش می‌کنند.

بی‌خود که سعدی سرد و گرم چشیده نگفت: «شب شراب [و بلکه شما بفرما شب سراب] نیرزد به بامداد خمار». مصرع نخستین شعر را نمی‌گوییم تا در خماری‌اش باقی بمانید. بلکه انگیزه‌ای شود بروید غزلیات سعدی را زیرورو کنید.

خبر مرتبط: «معاون کاهش تقاضای ستاد مبارزه با موادمخدر، نسبت به استفاده از داروهای ان.پی.اس که به مواد غذایی گیاهی یا شادی‌بخش‌ها مشهور است؛ هشدار داد و گفت: اعلام آمار کشفیات موادمخدر، درد مردم را دوا نمی‌کند. خانواده‌ها نگرانند.» ـ به نقل از جراید نگران

بسته پیشنهادی: حالا که همه‌مان متفق‌القول می‌باشیم که شادی برای سلامت جسم و جان لازم است و ایضا باز متفق‌القول می‌باشیم که داروهای شادی‌بخش مزخرف و محکوم می‌باشد؛ فلذا نکاتی را در جهت دستیابی به شادمانی طبیعی و نابودی داروهای روانگردان معروف به شادی بخش، معروض می‌داریم:

1 ـ افزایش مجالس شادی: مجلس شادی فقط عروسی و دامادی نیست. خانواده‌ها بیشتر دور هم جمع شوند و از خودشان شادی در کنند. البته در چهارچوب موازین لازم؛ چنان که حتی همسایه نیز معترض و متعرض به نظمیه نشود که: سرکار، سرمان رفت. این همسایه بالایی انگار دیسکو راه انداخته است!

2 ـ احیای سنت‌های شاد: در فرهنگ ایرانی از سده‌های پیشین، بسیار مراسم و سنن شادی‌آفرین وجود داشت که یک مدتی خیال می‌کردیم بد است. یک مدتی طول کشید تا فهمیدیم که اگر درست برگزار شود، خوب. یک نمونه‌اش شب یلدا بود. چقدر مردم در این شب، دور هم به شکل طبیعی و مثل آدم شاد هستند و نیازی به قرص‌های شادی‌بخش ملعون نیست.

3 ـ برنامه‌های طنز و کمیک: تمامی رسانه‌های جمعی، اعم از روزنامه‌جات و نشریات و بخصوص صداوسیما، تا می‌توانند برنامه‌ها و فیلم‌ها و سریال‌های شاد خود را بیشتر کنند. الحمدلله رویکرد تلویزیون و به دنیا آمدن شبکه‌هایی مثل نسیم و رادیو لبخند و... خبر از همین اهتمام و التفات می‌دهد. در همه سطوح باید برنامه‌های شادی‌بخش ساخته شود؛ از سطح لطیفه گرفته تا کمدی و تا طنز. در لایه‌های مختلف مردم، همه‌اش بیننده دارد. قیافه منتقد آثار طنز تلویزیون را گرفتن و کنار گود نشستن و گفتن که لنگش کن، دردی را دوا نمی‌کند. هر کس ادعای طنزپردازی دارد، نخودی در این آش بیندازد. الحمدلله الان، آش با جاش فراهم است.

رضا رفیع