رویای پرواز برای معلولان ایرانی

اما به دلیل شرایط اجتماعی، بسیاری از معلولان ایرانی در زمره گروه‌های آسیب‌پذیر جامعه جای می‌گیرند که برای خیلی از آنها، تامین هزینه مسافرت‌های هوایی امکان‌پذیر نیست البته حتی برای همان تعداد محدودی از معلولان ایرانی هم که توانایی مالی برای استفاده از هواپیما را دارند، استفاده بی‌دردسر از این وسیله نقلیه، امکان‌پذیر نیست.

مثلا کافی است شهروند معلولی با کمک ویلچر جابه‌جا شود، در چنین شرایطی اصلا نمی‌تواند در راهروهای تنگ هواپیما حرکت کند و روی صندلی‌اش بنشیند حتی این مسافر معلول قادر نخواهد بود از سرویس‌های نامناسب بهداشتی هواپیما استفاده کند و در یک نگاه کلی‌تر، شاید بتوان با قاطعیت گفت که در هیچ‌کدام از شرکت‌های هواپیمایی کشور، امکان استفاده از سرویس‌های بهداشتی برای معلولان استفاده‌کننده از ویلچر وجود ندارد.

با وجود آن‌که شرکت‌های هواپیمایی، کمبود بودجه را عاملی می‌دانند که موجب شده است امکانات هواپیماها برای استفاده از معلولان مناسب‌سازی نشود، اما واقعا مگر تعبیه یک سرویس بهداشتی استاندارد که بتوان با صندلی چرخدار وارد آن شد، چه هزینه گزافی روی دست شرکت‌های هواپیمایی می‌گذارد؟ از سوی دیگر، نباید از یاد ببریم که بجز یک شرکت هواپیمایی دولتی، سایر شرکت‌های هواپیمایی در کشور، قانون نیم‌بها بودن قیمت بلیت پرواز برای معلولان را اجرا نمی‌کنند و براحتی از قوانین سرپیچی می‌کنند.

تازه همان یک شرکت دولتی هم که این قانون مصوب سال 83 را جسته و گریخته اجرا می‌کند، نیم‌بها بودن بلیت هواپیما برای معلولان را به سفرهای داخلی محدود کرده است؛ یعنی معلولان ایرانی برای سفر به کشورهای خارجی، باید پول بلیت هواپیما را تمام و کمال پرداخت کنند؛ درحالی که این تبصره گذاشتن غیرقانونی هم در هیچ کجای قانون جامع حمایت از معلولان نیامده است.

امین جلالوند - گروه جامعه