بچه‌دار شدن مجردها

فرمول مسئولان: شما دو واقعیت زیر را کنار هم بگذارید؛ آن وقت ببینید به راهکاری که سازمان بهزیستی برای بچه‌دار شدن دختران مجرد ارائه داده، می‌رسید یا نمی‌رسید:

1ـ در مراکز بهزیستی کشور، کودکان و نوجوانانی وجود دارند که یا بدسرپرست یا بی‌سرپرست هستند و از ناچاری که پدر و مادری قابل پناه آوردن ندارند یا که در قید حیات نیستند، با آن دل آیینه‌شان در حسرت داشتن یک مادری که بهتر از برگ درخت باشد، آه می‌کشند و آینه‌دانی که تاب آه ندارد؟

2ـ در همین مملکت خودمان، طبق آمارهای موجود، حدود بیش از یک میلیون دختر مجرد وجود دارد که بالای 35 سال هستند و حداقل حس مادرانگی‌شان آنها را در حسرت داشتن یک فرزند دوست داشتنی گذاشته است و عکس هر بچه‌ای را که می‌بینند؛ یا علنا ماچش می‌کنند، یا آشکارا می‌گویند: آخی... چه بچه خوشگل و عزیزی!

فضا خیلی رمانتیک و احساساتی شد؛ اما چاره‌ای از تصویرسازی نبود. تا حسابی متوجه شوید که چرا مدیرکل دفتر کودک و نوجوان سازمان بهزیستی کشور، در همین خصوص که عرض شد، از تدوین آیین‌نامه اجرایی واگذاری فرزند به دختران مجرد خبر داده است؛ البته باید که شرایط لازم را داشته باشند و حتما 35 سال به بالا باشند.

اینجاست که دیگر نمی‌توانند سن خود را نگویند یا کم نشان دهند! به غیر از این مورد سنی، انواع تعهدات مالی و اخلاقی هم از آنها گرفته می‌شود؛ یعنی که خلاصه الکی نیست. قرار است این واگذاری حساب شده باشد. بلاتشبیه، واگذاری سیمکارت تلفن که نیست!

بسته پیشنهادی: چنان که عرض شد، خود مسئولان دست‌اندرکار این جریان، حتما و حکما حواسشان به حواشی قضیه و انواع احتمالات و مراقبات آن هست؛ اما این دلیل نمی‌شود که ما به وظیفه خودمان عمل نکنیم؛ هر چند مربوط به بچه‌دار شدن دخترها باشد:

1ـ ارائه گواهی مادرانه: دختران مجرد، علاوه بر سایر مدارک، برای محکم شدن کار، از یک مادر باتجربه ـ مثل مادر خودشان ـ یک برگ گواهی بیاورند که شهادت بدهد این دختر مجرد، با تمام وجود حس مادرانه دارد و گرچه خودش مادر نبوده، اما از دیگر مادران اطرافش کسب تجربه کرده است.

2ـ عدم نگاه یارانه‌ای: هرگز موردی چنین پیدا نخواهد شد؛ اما فرض محال که محال نیست. دقت شود که خدای‌نکرده، کسی برای دریافت یارانه بیشتر، اقدام به گرفتن بچه برای بزرگ کردن نکند. عرض کردیم که کسی این کار را نمی‌کند و به عقل جن هم نمی‌رسد؛ اما چون به عقل ما رسید؛ طرحش را بی‌ضرر دیدیم. فوقش گوشی دست مسئولان امر می‌آید. پیشگیری بهتر از پسگیری است؛ نیست؟

3ـ ساخت سریال جدید: فکر کنم اواخر دهه شصت یا اوایل دهه هفتاد بود که از تلویزیون ما یک سریال ژاپنی به نام «پدر مجرد» پخش می‌شد که طرف با آن چشم‌های کشیده نازکش که قطعا بچه را ریز می‌دید؛ در آن واحد، هم پدر بود، هم مجرد. هم غذای خودش را می‌داد، هم غذای بچه‌اش را. هر چه بود، مختصر جنبه آموزشی هم داشت. لهذا به تلویزیون پیشنهاد می‌کنیم که به فکر ساخت یک‌سریال وطنی هم با عنوان مثلا «مادر مجرد» باشند. هر دختر مجردی که کودکی به فرزندخواندگی بردارد، این فیلم می‌تواند برایش دلگرم‌کننده و آموزش‌دهنده باشد. مگر این که حواسش به فیلم‌ها و سریال‌های بعضا مزخرفی باشد، باشد که از بیرون برای ما لقمه می‌گیرند.

رضا رفیع