حر انقلاب

او سال 1295 در تهران متولد شد. در محله صام‌پزخونه (صابون‌ پزخانه) ـ از محله‌های فقیرنشین تهران قدیم ـ زندگی می‌کرد.

در برخی منابع آمده است که وی در دوران جوانی از هر آنچه همه بدها و بدکردارها داشتند، چیزی کم نداشت و در هجده سالگی به بندرعباس تبعید شد حتی بعد از بازگشت از تبعید شرایط به وی اجازه نداد تا روش درستی را در زندگی در پیش گیرد و او که در فاصله سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۴۲ توانسته بود بودجه‌ای از کارهایی به سبک خود جمع‌آوری کند و از میدان‌داران بنام میوه و تره‌بار تهران شود، بازهم دست از رفتار خود بر نداشت و به این وسیله تا آنجا پیش رفت که به واسطه خوش‌خدمتی به رژیم شاه توانست لقب سلطان موز ایران را به دست آورد.

با تمام این اوصاف یک نکته ظریف در زندگی وی به‌چشم می‌خورد و آن‌هم عشق به امام حسین(ع) بود.

طیب در محرم دست به هیچ خلافی نمی‌زد و خود را به طور کامل وقف عزاداری سالار شهیدان می‌کرد. او روز عاشورا پا برهنه می‌شد و بر سر گل می‌مالید و در عزای امام‌شهیدان گریه می‌کرد و دسته‌های عزاداری او بزرگ‌ترین هیات‌هایی بود که در تهران تشکیل می‌شد.

در عین حال او برای روحانیون ارزش و احترام خاصی قائل بود و حتی این علاقه به نحوی بود که در اسناد ساواک به آن اشاره شده بود. عشق به امام حسین(ع) و اولاد ایشان بود که موجب تعالی در زندگی وی شد و تحولی روحی در او به وجود آورده و وی را در مسیر تلاش برای صیانت از اسلام و روحانیت و همگامی با قیام حضرت امام خمینی(ره) قرار داد.

نقطه عطف در زندگی طیب از زمانی آغاز ‌شد که با شهید مهدی عراقی ـ از مبارزان علیه رژیم طاغوت و موسسان هیات‌های موتلفه ـ آشنا ‌شد.

او تصمیم می‌گیرد دوازدهم خرداد 42 همزمان با شب عاشورا عکس امام خمینی(ره) را به علامت‌های تکیه نصب کند و با وجود مخالفت‌ها به این قول خود عمل می‌کند.

بعد از این امر طیب در تظاهرات 15 خرداد شرکت کرد و به دنبال واقعه 15 خرداد، به عنوان یکی از محرکان اصلی تحت‌تعقیب قرار گرفت.

فرمانداری نظامی تهران طی گزارشی ویژه، به شاه اعلام کرد که وی مسئول اصلی واقعه 15خرداد است. پس از دستگیری به مدت پنج ماه تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار گرفت و رژیم از وی ‌خواست امام را متهم کند که با پول وی را تطمیع و وادار به مقابله با شاه کرده است، اما او حاضر به این کار نشد.

در دوران زندان از طریق خانواده‌اش پیامی به امام رساند و در آن قسم خورد که از راه جدیدی که انتخاب کرده، جدا نشده و علیه نهضت اسلامی موضع نگیرد. در نتیجه این عملکرد، در دادگاه نظامی رژیم به اعدام محکوم و یازدهم آبان 1342 تیرباران شد و به این ترتیب با استقامت در ایمانش حر زمان خود شد.