آنچه می‌گوییم، آنی نیست که هست!

از سوی دیگر تنها اقدامی که برای این سایت‌ها انجام می‌شود محدود به درج تنها چند خبر درباره مرمت و کاوش‌های جدید است مانند پایگاه اطلاع‌رسانی تخت جمشید و پاسارگاد که مهم‌ترین آثار تاریخی ایران هستند. حتی در نمایشگاه سازمان میراث فرهنگی، کتابی که میراث جهانی را معرفی می‌کرد تنها معرف 13 اثر جهانی بود نه 15 اثر که آن هم تنها به زبان پارسی بود.

با این حال ملک‌زاده آماری را در حوزه میراث معنوی ارائه کرد که از سال 84 تاکنون ده اثر را در حوزه میراث ناملموس ثبت جهانی کرده‌ایم. نوروز، قالیشویان مشهد اردهال، تعزیه، نقالی، ردیف‌های موسیقی و... از جمله میراث ناملموس ایران است. اما ثبت یک اثر در میراث جهانی هرچند به نوبه خود کار ارزشمندی است ولی اتفاقات حاشیه‌ای این میراث باعث شده است تا نگرانی‌های دوستداران میراث فرهنگی را درباره وضعیت این آثار افزایش دهد.

به عنوان مثال در کنار گنبد سلطانیه آنچنان که میرعابدین کابلی، باستان‌شناس به خبرنگار مهر گفته است، ساختمان‌های مسکن مهر درحالی در حریم این گنبد ثبت شده در فهرست میراث جهانی یونسکو در حال ساخت است که هیچ تناسبی با این محوطه تاریخی و معماری آن ندارد. مشکل دیگر آثار تاریخی جهانی، مربوط به مسجد جامع اصفهان به عنوان میراث تاریخی ملموس و ساخت و سازهای بی‌حساب و کتاب و نامناسب در اطراف و نزدیکی آن است، این ساخت و سازها به گونه‌ای انجام شده‌اند که حریم منظری گنبدهای بلند مسجد از همه زاویه‌ها با مانعی نامناسب بسته شده است.

بیشترین مشکلات آثار تاریخی جهانی در ایران به دلیل تامین نشدن اعتبار برای رفع آن بوده است با این حال سازمان میراث فرهنگی پشت سر هم همایش‌های متعددی با هزینه‌های گزاف برگزار می‌کند درحالی که اگر این اعتبارات صرف رفع مشکلات آثار تاریخی بود شاید اکنون می‌توانستیم از میراث جهانی ایران را جایگزین نفت کنیم.