مناسب‌سازی معابر؛ از آمار تا عمل

در همین شرایط که مشاهدات و تجربیات بهتر از هر آماری حرف می‌زند، اخیرا مدیر کل معماری و ساختمان شهرداری تهران گفته است: درسال گذشته نسبت به سال 90، رشد 50 درصدی در حوزه مناسب‌سازی معابر داشته‌ایم.

اگر پای درددل معلولان بنشینید، آنها معتقدند که مناسب‌سازی معابر شهری در اولویت‌های دسته چندم دولت هم نیست و با توجه به نوع نگاه فعلی مسئولان به موضوع مناسب‌سازی معابر، رسیدن به شرایطی که یک فرد معلول بدون دغدغه بتواند در سطح شهر حرکت کند و مثل همه شهروندان از امکانات اجتماعی برخوردار باشد، ده‌ها سال طول می‌کشد.

مطابق قانون جامع حمایت از معلولان، دولت و شهرداری موظف است که ساختمان‌ها و معابر را برای کم‌توانان جسمی مناسب‌سازی کند اما این قانون از سال 83 تا به امروز در پیچ و خم‌های اداری و مالی گرفتار شده است و همچنان به بودجه‌های مناسب‌سازی ساختمان‌ها و معابر به عنوان بودجه‌ای غیرضروری و قابل حذف شدن نگاه می‌شود.

جالب است که یکی از مسئولان پیشین سازمان بهزیستی عنوان کرده بود معلولان می‌توانند از ساختمان‌ها و معابر غیراستاندارد شکایت کنند، اما هیچ وقت این شکایت‌ها راه به جایی نبرد.

مشکل نامناسب بودن معابر در شهرهای کوچک، شدیدتر از شهرهای بزرگ است و همین موضوع باعث شده است که بسیاری از معلولان در شهرهای کوچک به خانه نشینی اجباری روی بیاورند که به نظر می‌رسد تا وقتی نوع نگاه مسئولان به مقوله مناسب‌سازی عوض نشود و در عمل، برای مناسب‌سازی معابر، آستیـن‌ها را بالا نزنند، این‌گونه آمارها و حتی تصویب قوانین بدون توجه به ضمانت اجرایی آن نمی‌تواند دردی از مشکلات معلولان دوا کند.

امین جلالوند -‌ گروه جامعه