دیکتاتوری آزادیخواهان

کسانی که اهل داستان‌های مصور باشند، می‌دانند رقابت بزرگ در عرصه چاپ و نشر این مجله‌ها و کتاب‌ها بین دو غول Marvel و DC جریان دارد. در حالی که داستان‌های مارول از ابتدا نگرشی انسانی‌تر به شخصیت‌های خود داشته، DC سعی در ارائه قهرمانانی کرده است که هر کدام به شکلی تجسمی بی‌نقص از نسل بشر به نظر می‌رسند. مارول ایکس ـ مِن، پانیشر، مرد عنکبوتی و بسیاری دیگر را معرفی کرده که قدرت‌های چشمگیر هر کدام، به نوعی طلسم شوم آنها نیز به شمار می‌رود و نزد هواداران عزیز هستند. اما DC، بروس وِین یا بتمن را با آن همه ثروت عظیم، کلارک کنت یا سوپرمن را با پیشینه‌ای ماورای زمینی، آکوآمن و زن اعجوبه، که خون خدایان افسانه‌ای در رگ‌هایشان جریان دارد و تعداد زیادی قهرمان دیگر را به منصه ظهور رسانده که بیشتر به اساطیر می‌مانند تا قهرمان! در داستان‌های مارول عمدتا می‌بینیم قهرمان داستان عاجز از نابود کردن دشمن خود، مجبور به موکول کردن نبرد به ماجرایی دیگر می‌شود؛ در حالی که در داستان‌های DC قهرمانان به علت اعتقاد به عدالت و آزادی افراطی خود، به زندانی کردن دشمن بسنده کرده و هر بار با فرار یکی از آنها، باید شاهد از بین رفتن بیگناهان بی‌شماری باشند که عمدتا توسط صحنه‌هایی از ساختمان‌های به آتش کشیده شده، غیرمستقیم به مخاطب القا می‌شود! بگذریم. تلاش سازندگان قبلی Mortal Kombat برای خلق یک عنوان مبارزه‌ای جذاب با شخصیت‌های DC، به عنوان مضحک Mortal Kombat vs. DC Universe منجر شد که با وجود داشتن ساختار ابتدایی یک بازی مبارزه‌ای خوب، در چند قسمت لنگ می‌زد. تجربیات دیگر استودیوها هم برای داخل کردن مجموعه‌ای از شخصیت‌های DC به یک عنوان، در هر سبکی، به فاجعه‌هایی تامل‌برانگیز تبدیل شدند. اما این بار، پس از تجربه موفقیت‌آمیز احیای عنوان Mortal Kombat، استودیوی Neatherrealm اثری قابل تمجیدی خلق کرده که به بهترین شکل ممکن لیگ عدالت و دشمنان آنها را به تصویر می‌کشد. هرچند این بهترین، به گیم‌پلی و گرافیک مربوط باشد و نه به داستان، اما تلاش سازندگان برای گریز زدن از کلیشه‌های رایج، خود بهانه‌ای برای ستایش این عنوان است. ماجرا از جایی آغاز می‌شود که سوپرمن، تحت نفوذ جوکر، همسر باردار خود را می‌کشد و باعث انفجار بمبی می‌شود که چاشنی آن به قلب وی متصل بوده است. بر اثر انفجار بمب، تمام متروپولیس با خاک یکسان می‌شود. این اتفاقات سوپرمن را به جنون می‌کشاند و دیری نمی‌پاید که با استفاده از قدرت بی‌بدیل خود، یک دیکتاتوری بی‌چون و چرا برپا می‌کند. تعداد زیادی از اعضای لیگ عدالت و همچنین دشمنان آنها، مجبور به فرمانبری از حاکم جدید می‌شوند. نکته اینجاست که تمام این اتفاقات در واقعیتی موازی رخ می‌دهد و بتمن آن دنیا، سعی می‌کند اعضای لیگ عدالت را از دنیای ما، برای خلع سوپرمن از حکومت خود احضار کند. با ورود قهرمانان دنیای ما به دیکتاتوری سوپرمن، ماجراهای تازه‌ای رقم می‌خورد... شمای کلی داستان با آنچه باید از یک داستان مصور انتظار داشت برابری می‌کند، اما روایت داستان آنچنان ضعیف است که شاید بتوان آن را با یک قسمت از کارتون‌های صبحگاهی مقایسه کرد! قطعا کسانی که از قبل با شخصیت‌های داستان آشنایی نداشته باشند از برقراری ارتباط با آن عاجز خواهند ماند. از داستان نسبتا سطحی که بگذریم، باید روی نمای بازی دست بگذاریم که واقعا لایق تمجید است. صحنه‌ها به زیبایی کار شده‌اند. طراحی هنری بازی عالی است و در عین حفظ خصائص هر شخصیت و محل مربوط به وی، وحدتی دلچسب و دیدنی دارد. تاثیرات روی محیط به زیبایی صورت می‌پذیرد و تخریب‌های مداوم که پشت صحنه اتفاق می‌افتد جذابیت مبارزات را دوچندان می‌کند. مدل‌های کاراکترها عالی کار شده و انیمیشن‌ها، چه داخل بازی و چه در میان‌پرده‌ها با وفاداری خیلی خوبی نسبت به شخصیت‌ها کار شده‌اند. صداپیشگان کم نگذاشته و موسیقی کار هم با فضای آن جفت و جور است؛ البته اگر این طور نبود با یک فاجعه دیگر روبه‌رو می‌شدیم. سازندگان می‌توانستند سرمایه بیشتری برای طراحی لباس شخصیت‌ها بگذارند، اما کم و بیش شاهد بی‌سلیقگی آنها در این زمینه هستیم. بدون شک گیم‌پلی این عنوان قویترین قسمت آن است. سیستم کلی مبارزات از آنچه در آخرین قسمت Mortal Kombat دیدیم پیروی می‌کند. با سه دکمه نمایی می‌توان ضربات ساده را به دشمن وارد آورد و با ترکیب آنها با دکمه‌های جهتی امکان اجرای حملات خاص‌تر وجود دارد. هر شخصیت کمتر از انگشتان دست حرکات ویژه دارد که در ترکیب با کمبوهای فوق‌العاده، عملکرد قابل قبولی ارائه می‌کنند. دکمه نمایی چهارم به قدرت‌های خاص هر کاراکتر اختصاص دارد. یکی از شخصیت‌ها قدرت فزاینده می‌یابد، دیگری سرعت سرسام‌آور، یکی سلامت از دست رفته‌اش را بازیابی می‌کند و دیگری سبک و سلاح مبارزه‌اش را تغییر می‌دهد. یک نوار قدرت نیز به سبک بیشتر این گونه بازی‌ها در گوشه تصویر قرار دارد که با استفاده از حملات ویژه یا دریافت آنها پر می‌شود. این نوار نقش مهمی را در بازی ایفا می‌کند. اولین استفاده از این نوار برای قدرتمندتر کردن حملات ویژه شخصیت است. پس از پر شدن کامل نوار نیز می‌توان حمله‌ای قدرتمندانه علیه دشمن اجرا کرد که در صورت عملی شدن مقدار زیادی از سلامت او را از بین می‌برد.

در این بازی راند وجود ندارد و تمام مبارزات در یک دور صورت می‌گیرد؛ در عوض، هر شخصیت دارای دو خط سلامت است. عنصر دیگری با نام Clash در بازی حضور دارد. هر بازیکن می‌تواند یک بار در طول مبارزه آن را فعال کند. با فعال کردن Clash، دو بازیکن می‌توانند به دور از اطلاع حریف، قسمتی از نوار قدرت خود را گرو بگذارند. با برخورد دو مبارز، کسی که مقدار بیشتری را معین کرده باشد، برنده خواهد شد. اگر برنده آغازگر برخورد باشد، به ازای مقدار صرف شده، سلامت خود را بازمی‌یابد و اگر رقیب پیروز شود، همان مقدار صدمه به آغازگر وارد خواهد آمد. هر محل مبارزه دارای قسمت‌های قابل تعامل زیادی است که بنا به سبک مبارزه، هر شخصیت به نوع خاصی از آنها بهره می‌گیرد.

سوپرمن، لکس لوتور و دیگر شخصیت‌های پرقدرت، بیشتر اشیاء را بر سر حریف خراب می‌کنند، اما شخصیت‌هایی مانند بتمن و جوکر، با کوبیدن دشمنان به اشیا، فعال‌سازی بخش‌ها با دستکاری آنها، یا استفاده از آنها برای مانور و دور زدن دشمن سعی در اثبات برتری می‌کنند. بازی پر از بخش‌های قابل باز کردن (اعم از طراحی‌های پیش تولید و لباس‌های جدید) است. همچنین مد Starlabs می‌تواند چالش‌های جذابی را پیش روی بازیکن بگذارد. اما بخش چندنفره چنگی به دل نمی‌زد و با مشکل لگ دست و پنجه نرم می‌کند. این عنوان را به تمام طرفداران بازی‌های مبارزه‌ای توصیه می‌کنیم.

سیاوش شهبازی