فیلا کشتی را از اصالت انداخته است

هر چند در دوره ریاست میلان ارسگان ، حاشیه امنیتی در این ارتباط وجود داشت، اما از سال 2002 که رافی مارتینتی به دلیل کسالت و سن بالای ارسگان، جانشین وی در راس تشکیلات فدراسیون جهانی شد، آب خوش از گلوی جماعت گوش‌ شکسته کشتی ایران و دنیا پایین نرفت تا پس از 11 سال ریاست پرمساله و انجام تغییرات مختلف و البته من‌درآوردی، کمیته بین‌المللی المپیک اعلام کند حذف کشتی از بازی‌های المپیک رای اولیه را آورده است و این رشته چندماهی فرصت دارد با ادله لازم، مستندات خود را برای دوام و بقای کشتی در این بازی‌ها به اجلاس سال آینده کمیته بین‌المللی المپیک به منظور تصمیم‌‌گیری نهایی ارائه دهد.

کم‌شدن اوزان کشتی و راه‌اندازی کشتی بانوان نیز نتوانست طی این سال‌ها، نظر مسوولان ارشد ورزش دنیا را تامین کند تا کشتی امروز، تصمیمی خطرناک را متوجه خود ببیند؛ تصمیمی که اگر رای قطعی بگیرد، کشتی دنیا را تحت تاثیر امواج منفی خود قرار خواهد داد تا بویژه کشوری چون ایران از این بابت کلی متضرر شود.

منصور برزگر قهرمان اسبق جهان و دارنده مدال نقره المپیک 1976 مونترال، با این‌که دلی پردرد از بابت این تصمیم مقام‌های IOC دارد، اما ته دلش خوشبین است با استدلالی قوی و اتحاد هر 183 کشور عضو فدراسیون جهانی، می‌توان مسوولان کمیته بین‌المللی المپیک را مجاب نمود کشتی به‌عنوان یکی از پنج رشته اصلی المپیک باستان، با توجه به قدمت، سابقه و هویت‌بخشی‌اش به بازی‌های المپیک باید همچنان عضوی از خانواده بزرگ المپیک‌ها باشد.

با این پیشکسوت ارزنده کشتی ایران که چندی پیش یکی از گزینه‌های اصلی هدایت تیم ملی کشتی آزاد ترکیه بود و با خواست عمومی جامعه ورزش به این خواست ترک‌ها پاسخ منفی گفت، گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که این همصحبتی را در زیر می‌خوانید.

به‌عنوان کسی که طی این همه سال با کشتی ایران و جهان دمخور بوده‌اید، فکر می‌کردید روزی کشتی به حذف از المپیک تهدید جدی شود؟

صادقانه باید بگویم طی سال‌های اخیر، کشتی به‌عنوان رشته‌ای که در 183 کشور جهان مخاطب دارد و در این بین چند کشور مثل روسیه، ایران، آمریکا، ژاپن و ترکیه را مدعی و مدافع جایگاه خویش می‌بیند، نتوانست انتظارات را برآورده کرده و نظرها را به سوی خود جلب کند.

منظورم از نظر تعداد تماشاگر و تغییرات ایجادشده در سطح قوانین این رشته است که به جای گرمابخشی به مبارزه‌ها، یک نوع سردی و بی‌تفاوتی را در میان جامعه کشتی ایجاد کرد. شما در نظر بگیرید با روند ایجاد شده، حتی تعداد تماشاگران کشتی در ایران نیز تحلیل رفته‌اند و حتم بدانید اگر بنا باشد این روند تداوم یابد، ایرانیان بیشتری میل و رغبتی از خود برای دیدن مسابقه‌های کشتی از خود نشان نخواهند داد.

شما طی این سال‌ها همواره منتقد تغییرات ایجاد شده در مقررات و قوانین کشتی بوده‌اید، تغییراتی که بیش از آن که به ضرورت باشد، احساسی و من‌درآوردی بوده تا کشتی با خالی‌شدن از فن و بند، از اصل خویش دور و دورتر شود. این ضعف مدیریتی را چقدر در به خطرافتادن موقعیت کشتی در دنیا دخیل می‌دانید؟

همین‌طور است که می‌گویید و پیش از هر اقدام جبرانی در این مورد خاص باید ببینیم نظر شفاف مسئولان IOC چیست تا بر مبنای ضعف‌ها و ایرادهای طرح‌شده برای رفع آن و عوض‌نمودن نظر مسئولان امر تدابیر لازم و متقن را اندیشید.

بدیهی است همین که هیات رئیسه فیلا در نشست اخیر خود در تایلند به این نتیجه رسیده رافی مارتینتی را برکنار کرده و به جای او فرد دیگری را جایگزین کند، نشانه خوبی است که می‌تواند منشأ تغییرات مثبتی شود. بدون شک اگر مساله خاصی در این زمینه نبود، رافی مارتینتی که سال‌ها برای رسیدن به ریاست فدراسیون جهانی تلاش کرده و به انواع لابی‌ها و رایزنی‌ها تن داده بود، براحتی نمی‌پذیرفت از راس فیلا کنار بکشد.

حالا فکر می‌کنید کمیته بین‌المللی المپیک در رای خود برای حذف کشتی تجدید نظر کند؟

البته باید توجه داشت این حکم هنوز قطعی نیست و این فرصت برای صاحبان کشتی وجود دارد که از جایگاه جهانی و تاریخی آن دفاع کنند.

بی‌شک کشورهایی همچون آمریکا، روسیه، ژاپن، ترکیه و جمهوری‌های استقلال یافته در این زمینه بیکار نخواهند نشست و با توجه به دایره نفوذشان در مرکز تصمیم‌گیری ورزش دنیا شرایطی را دنبال خواهند کرد تا کشتی به حیات خود در عرصه بازی‌های المپیک ادامه دهد. متاسفانه هر چند ما در این زمینه دارای نماینده‌ای در تشکیلات جهانی ورزش و کمیته بین‌المللی المپیک نیستیم که از جایگاه کشتی دفاع کند، اما نباید برای لحظه‌ای نیز در اعتراض به IOC غافل شویم.

شنیده‌ام مسئولان کمیته ملی المپیک یونان به‌عنوان مهد و خاستگاه المپیک باستان به این تصمیم هیات اجرایی کمیته بین‌المللی المپیک بشدت اعتراض کرده و گفته‌اند مبنای این تصمیم اصولی، کارشنـاسی‌ شده و بر‌اساس منطقی روشن و قابل دفاع نیست. آنان به مسئولان IOC متذکر شده‌اند چطور ممکن است کشتی به‌عنوان یکی از پنج رشته اصلی این بازی‌ها که از المپیک باستان (1896) تاکنون جزئی از شناسنامه بازی‌ها شده و سرود آن بخشی از سرود رسمی بازی‌های المپیک است، از گردونه رقابت‌ها حذف شود لذا این اعتراض‌ها قطعا مورد توجه قرار خواهد گرفت و نمی‌توان بسادگی از کنار آنها گذشت.

اما همین تغییرات انجام‌شده در سطح قوانین کشتی را نیز نمی‌توان در تصمیم اولیه مقام‌های IOC بی‌تاثیر دانست.

البته من خوب به یاد دارم از المپیک 1992 بارسلونا این بحث مطرح بود که ممکن است کشتی جایگاه خود را در عرصه این بازی‌ها از دست بدهد. در همان زمان نیز مطرح بود که در پایان بازی‌های المپیک 2012 لندن، کشتی دیگر در این بازی‌ها حضور نخواهد داشت.

آن زمان گفته می‌شد مسئولان IOC از فیلا خواسته‌اند ضمن عوض‌کردن قوانین مبارزه‌ها، اوزان آن را نیز پایین آورد.

همین هم شد و در چند وزن کشتی خانم‌ها به مسابقه‌های این رشته اضافه شد. به عبارت دیگر، چهار وزن را کم کردند تا کشتی بانوان رسما راه‌اندازی شود. بنابراین از سال 2002 تا امروز مدام شاهد تغییرات قوانین کشتی بوده‌ایم تا نفس مبارزه‌های این رشته زیر سوال برود.

اما همان‌طور که گفتم نباید ناامید بود، چرا که آمریکایی‌ها با توجه به قدرت نفوذشان به این تصمیم IOC اعتراض کرده‌اند. ژاپن هم که در المپیک لندن چند طلا در کشتی مردان و بانوان گرفت، سخت به این تصمیم معترض است و همچنین روس‌ها که با توجه به کشورهای اقماری‌شان می‌توانند لابی قوی و بزرگی را در جهت برگرداندن نظر مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک شکل دهند. ترکیه و آذربایجان نیز نظر ویژه خاص خود را دارند. متاسفانه طی این سال‌ها ورزش ایران در معادلات و تصمیم‌گیری‌های ورزش دنیا نتوانسته است به علت نداشتن نماینده‌ای، از مواضع ورزشی خود دفاع کند.

اینجاست که حسرت می‌خوریم چرا نتوانستیم جایگاه مهندس هاشمی‌طبا را در کمیته بین‌المللی المپیک حفظ کنیم. شاید اگر امروز نماینده‌ای داشتیم، نمی‌خواستیم حرف و اعتراض خود را از زبان دیگران زده و مطرح کنیم. به هر حال اطمینان دارم امروز مدافعان خوبی برای کشتی وجود دارند که می‌توانند با بهره‌گیری از نظرات کارشناسان و پیشکسوتان مطرح کشتی جهان، راهکار تازه‌ای برای برون‌رفت از وضع حاضر ارائه دهند. معتقدم وقتی 183 کشور جهان عضو فدراسیون جهانی کشتی هستند، این رشته صاحب ریشه‌ای عمیق است که نمی‌توان بسادگی از کنار آن گذشت. حتی هندی‌ها نیز طی این سال‌ها سرمایه‌گذاری زیادی در رشته کشتی انجام داده‌اند و توانستند دو مدال کشتی را در المپیک لندن به خود اختصاص دهند. به هر حال در کنار این همه حامی، هستند کشورهایی که اقبالی به کشتی ندارند و خیلی دوست دارند کشتی از المپیک حذف شود.

امروز تمام کشورهای عربی خلیج فارس طرفدار حذف کشتی هستند تا به این گونه به موقعیت ورزش ایران در منطقه ضربه بزنند. به هر حال در مجموع اگر فیلا وکیل مدافع خوبی در این زمینه باشد، می‌توان به نتیجه لازم دست یافت.

جدا از همه این موارد، تغییرات متوالی انجام‌شده نیز مزید بر علت شده تا کسی مثل سابق برای دیدن مبارزات کشتی در هول و ولع نباشد.

جانا سخن از دل ما می‌گویی، متاسفانه کشتی در حال حاضر اسیر هل دادن شده است، جالب آن که در این شرایط سهل و آسان برای امتیازگرفتن نیز دو کشتی‌گیر دو دقیقه تمام همدیگر را نگاه می‌کنند تا کشتی به توست (درآوردن گوی از کیسه) کشیده شود. باز تاسف‌‌بارتر این که کشتی‌گیر صاحب قرعه نیز از گرفتن زیر حریف امتناع ورزیده و از آن گریزان است تا این نمایش خنده‌دار و تاسف‌برانگیز، کشتی را به محاق ببرد.

در زمانی که شما کشتی می‌گرفتید (دهه 70 میلادی) اگر کشتی‌گیری توسط حریف به بیرون از تشک هل داده می‌شد، به کشتی‌گیر مجری اخطار می‌دادند.

همین‌طور است. در آن زمان کشتی‌گیر باید در شرایط حمله به پای حریفش می‌رسید، در غیر این صورت اگر داوران حس می‌کردند او حریف را هل داده است با یک اخطار، وی را جریمه می‌کردند. متاسفانه با قوانین من‌درآوردی فعلی، به هل دادن نیز امتیاز می‌دهند تا کشتی از فنون ناب خالی شود. بشخصه طی این سال‌ها در کشتی فرنگی نیز ندیدم کشتی‌گیری روی حریفش فنون بندازی چون سالتو، فن کمر و پیچ‌پیچک را اجرا کند. خب در چنین شرایطی که سرنوشت مبارزه‌های کشتی فرنگی نیز تنها در خاک تعیین می‌شود، چگونه می‌توان توقع داشت کشتی برای بینندگانش جذاب و دیدنی باشد. به واقع این که نشد کشتی... .

یعنی این جذاب نبودن تنها دلیل حذف احتمالی کشتی خواهد بود؟

البته شنیده‌ام که گفته‌اند کشتی پولساز نیست و تماشاگران آن نیز چندان نیستند. معتقدم این مساله نمی‌تواند دلیل وارد و قابل دفاعی باشد، چون الان هم خیلی ورزش‌ها هستند که نه پولسازند و نه تماشاگر زیادی دارند، اما در بازی‌های المپیک حاضرند.

این است که تاکید دارم باید ببینیم مسئولان کمیته بین‌المللی المپیک چه انتظاری از کشتی دارند تا بر مبنای آن برای برون‌رفت از وضع حاضر با تدبیر نسخه پیچید. خود من در سفری که به فنلاند داشتم روسای فدراسیون‌های کشتی فنلاند و چک را حامی سرسخت کشتی دیدم. ضمن آن که باید بگویم کشتی در بین کشورهای اروپایی، ورزشی شناخته شده است و بعید بنظر می‌رسد که بسادگی بتوانند آن را از صحنه بازی‌های المپیک حذف کنند. به هر حال باید قبول کنیم قوانین فعلی تماشاگرپسند نیست و کشتی‌گیر جماعت گلادیاتور نیست که بتواند در عرض یک روز شش کشتی نزدیک و پرفشار بگیرد.

با توجه به نارضایتی‌های موجود از مدیریت رافی مارتینتی در طول 12 سال صدارتش در کشتی جهان، فکر می‌کنید برکناری وی بتواند گشایشی در اصل موضوع به‌وجود آورد؟

اصلا من فکر می‌کنم بیشتر به علت مدیریت ضعیف و پرحاشیه او بود که کشتی به چنین وضعی رسید. ببینید، مارتینتی کسی نبود که براحتی فضا را برای حضور دیگران خالی کند و اگر پذیرفته که بدون سر و صدا کنار بکشد، این مساله به دلیل اشتباهات مدیریتی وی بوده است. از سوی دیگر، آدم‌هایی که طی این سال‌ها در کنار مارتینتی در هیات رئیسه فیلا قرار گرفتند، مدیرانی قوی نبودند و تنها به منصب خویش و انجام سفرها و ریخت و پاش‌هایشان توجه داشتند تا شرایط و موقعیت کشتی.

خدا رحمت کند میلان ارسگان را، در زمان ریاستش در فیلا آدم محکمی بود و شخصیت بالایی داشت و اصلا در حاشیه نبود، در حالی که رافی مارتینتی مدام در حاشیه بود و یک ساعت نیز نمی‌توانستید او را پیدا کنید که مشروبات الکلی مصرف نکرده باشد و کاملا هوشیار باشد.

شنیده‌ام ژاگ روگ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک نیز به این ولنگاری‌های رئیس فدراسیون جهانی کشتی معترض بوده است.

به نظر می‌رسد در کنار تمام رایزنی‌ها، کشورهای کشتی‌خیزی همچون روسیه، ایران، آمریکا، ژاپن، ترکیه و... می‌توانند با تشکیل کارگروهی قوی، طرح‌های خود را برای احیای کشتی روی هم بریزند و با دستی پر آماده تقدیم دفاعیه خویش به اجلاس IOC شوند.

نه تنها این کشورها، بلکه هر 183 کشور عضو فدراسیون جهانی باید در این زمینه نشست فوری داشته باشند و با ادله لازم آماده دفاع از موجودیت کشتی شوند. همان‌طور که یونانی‌ها متقن اعلام کرده‌اند کشتی به عنوان یکی از پنج رشته اصلی بازی‌های المپیک نباید از این بازی‌ها حذف شود.

متاسفانه این وسط، ما در هیات رئیسه فیلا نیز صاحب نماینده‌ای نیستیم و قطعا این مساله برای ما به عنوان یکی از کشورهای صاحب کشتی خوب نیست.

نمی‌دانم چه تفکری در ورزش ماست که به حضور نمایندگان خود در مجامع آسیایی و جهانی ورزش بی‌توجه هستیم. نه‌تنها از آنان حمایتی نمی‌شود، بلکه درصدد پایان‌دادن به حضور آنان از داخل برمی‌آییم تا دود این مسأله تنها به چشم ورزش و از جمله کشتی برود.

محمدرضا یزدانی‌خرم ـ در زمانی که رئیس فدراسیون کشتی بود ـ از معرفی دکتر محمد توکل به هیات رئیسه فیلا خودداری کرد تا این وسط کشتی ما متضرر شود.

با تمام این تفاسیر، فکر می‌کنید کشتی از بازی‌های المپیک حذف شود؟

قائل به چنین مساله‌ای نیستم و قطعا کشتی در عرصه بازی‌های المپیک حفظ می‌شود. البته این وسط ممکن است فرنگی و آزاد یکی‌شان در بازی‌ها ماندگار شود یا با ادغام هر دو رشته، مسابقه‌ها را در اوزان محدودتری برگزار کنند. به هر حال، من که به آینده خوشبین هستم، مگر آن که جامعه کشتی در این زمینه ضعیف عمل کند که آن بحث دیگری است.

تاکید می‌کنم با استدلال قوی و انجام برخی تغییرات اصولی می‌توان کشتی را از برزخ موجود نجات داد و قطعا مسئولان IOC مقابل حرف حساب مقاومت نخواهند کرد. به هر حال، این طبیعی است کشورهای آمریکا، روسیه، ترکیه، ایران، گرجستان، اکراین، ازبکستان، آذربایجان و... مدافع و طرفدار کشتی باشند و در طرف مقابل کشورهایی چون بورکینافاسو و گینه طرفدار این باشند که رشته‌های جدیدی جایگزین کشتی شود. به هر حال ته دلم قرص است که شمار طرفداران این رشته خیلی بیشتر از مخالفانش است.

به طور طبیعی اگر به دلایلی این رایزنی‌ها نتیجه ندهد، بیش از همه کشورها، ورزش ایران از تصمیم حذف کشتی متضرر خواهد شد. در این صورت، دورنمای ورزش ایران را چگونه می‌بینید؟

اگر نگویم تیره و تار، شرایط را خوب نمی‌بینم. در نظر بگیرید هنر ورزش ایران طی این همه سال در کشتی خلاصه شده ـ و البته وزنه‌برداری ـ که خوشبختانه در سال‌های اخیر رشته‌های تکواندو، کاراته و ووشو خوب در زمینه مدال‌آوری درخشیده‌اند. بگذریم از این که در المپیک لندن احسان حدادی نیز در پرتاب دیسک دوومیدانی درخشید تا اسباب غرور ملی ما ایرانیان شود. البته در کنار ایران، آذربایجان نیز با توجه به سرمایه‌گذاری کلان سال‌های اخیرش ضرر خواهد کرد.

و طبیعتا معتقدید قوانین فعلی کشتی باید تغییر یافته و کشتی‌ها با قرعه مشخص نشود.

یقینا باید این قانون بیخود و مضر در کشتی حذف شود و همچون گذشته مسابقه‌ها در دو وقت سه دقیقه‌ای برگزار شود. به گونه‌ای که اگر کشتی‌گیری در سه دقیقه اول چهار امتیاز می‌گیرد، این امتیازش در سه دقیقه دوم نیز محسوب شده و با جمع امتیاز در دو دور سه دقیقه‌ای، کشتی‌گیر پیروز مشخص شود.

متاسفانه اکنون کشتی‌ها به عدالت نزدیک نیست. برای مثال در نظر بگیرید یک کشتی‌گیر در یک وقت دو دقیقه‌ای با اجرای فنون هشت امتیاز می‌گیرد، اما در دو تایم بعدی با هل دادن حریف پایش از تشک خارج می‌شود و حریفش بدون اجرای فن برنده می‌شود. بی‌شک چنین قانونی خنده‌دار است و همین شده که کشتی‌گیران را ناخواسته ترغیب کرده‌ایم به دنبال اجرای فن نباشند، حتی اگر به لحاظ فنی نسبت به حریف مقابلشان 60 به 40 باشند.

در کنار این مساله باید کشتی‌ها نیز به منظور روشن‌شدن قهرمانان هر وزن در دو روز برگزار شود، چراکه معتقدم کشتی‌گیران توان پنج، شش دور مبارزه پشت‌سر هم و بدون استراحت را ندارند. همین اصرارهای بیهوده بر مقررات من‌درآوردی بوده که کشتی را به وضع امروز رسانده است. با این شرایط مطمئن باشید اگر قوانین کشتی عوض نشود، حذف این رشته در المپیک حتمی خواهد بود.

حجت‌الله اکبرآبادی - گروه ورزش

از کشتی 12 ساعتی تا کشتی چهار دقیقه‌ای

کشتی یکی از قدیمی‌ترین و فراگیرترین ورزش‌های دنیا، حالا در آستانه حذف شدن از رقابت‌های المپیک قرار دارد.

یکی از دلایلی که کمیته بین‌المللی المپیک را نسبت به حذف این رشته مصمم کرده، مخاطب کم و جذاب نبودن رقابت‌ها عنوان شده است.

رشته‌ای که زمانی یکی از مهیج‌ترین رشته‌های المپیک بود، حالا کمتر از 9 ماه زمان دارد تا این تصمیم IOC را وتو کرده و همچنان پای ثابت رقابت‌های المپیک باقی بماند.

هر چند خبر حذف کشتی از المپیک 2020، از همان لحظه مخابره، با اعتراض شدید بسیاری از کشورهای صاحبنام کشتی از جمله ایران، روسیه و آمریکا همراه شد، اما اهالی کشتی خود بهتر از همه واقفند فدراسیون جهانی کشتی بیشترین نقش را در به گوشه رینگ بردن این رشته و از هیجان انداختن آن ایفا کرده است.

در همین المپیک 2012 لندن با وجود آن‌که از کسب سه طلای فرنگی کاران کشورمان خوشحال شدیم اما این را هم فراموش نکردیم که حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی، همچون دیگر طلایی‌های المپیک برای کسب مدال، فنون زیادی روی حریفان خود اجرا نکردند.

آنها فقط محکم سرپا ایستادند و در درجه اول سعی می‌کردند از تشک خارج نشوند، بعد حریف را به بیرون تشک هل می‌دادند تا یک امتیاز از او پیش بیفتند و کشتی را ببرند. به همین دلیل شاهد کشتی‌هایی بدون رد و بدل شدن فن بودیم؛ مسابقه‌هایی غیرجذاب و ملال‌آور.

زمانی نه چندان دور، الکساندر کارلین در کشتی فرنگی با اجرای فنون متعدد تماشاگران کشتی را به شوق می‌آورد. زمانی دورتر، ویلفرید دیتریش، در المپیک 1972 مونیخ، حریف آمریکایی 185 کیلویی‌اش را با سالتویی بی‌نظیر ضربه فنی کرد و دنیا را به حیرت واداشت. اما آن دوران در کشتی، بویژه کشتی فرنگی، ظاهرا گذشته است. امروز دیگر باید تماشاگر شاهد هل دادن‌های تکراری قهرمانان کشتی باشد.

کشتی‌گیران هم بیشتر از آن‌که به دنبال فن زدن باشند چشم به گوی‌های رنگی دارند که شبیه به همان شیر یا خط خودمان است. خیلی‌ها دلیل این وضع را تغییر متعدد قوانین کشتی در یک قرن اخیر می‌دانند، قوانینی که این اواخر تقریبا هر چند سال یک بار عوض می‌شد.

در نخستین دوره بازی‌های المپیک و در سال ۱۸۹۶ که کشتی وارد مسابقه‌ها شد، زمان معینی برای این رشته ورزشی وجود نداشت و دو حریف آنقدر مبارزه می‌کردند تا یکی از آنها بر دیگری پیروز شود. به‌عنوان مثال، در بازی‌های المپیک 1912 استکهلم، یکی از مسابقات نزدیک به 12 ساعت طول کشید و چون نتیجه‌ای حاصل نشد، داوران مسابقه به هر دو حریف مدال نقره دادند!

این مسابقه 101 سال پیش بین مارتین کلاین از روسیه و آلفرد از فنلاند در رقابت‌های کشتی فرنگی المپیک ۱۹۱۲ انجام شد که ۱۱ ساعت و 40 دقیقه طول کشید. در این مسابقه بین هر ساعت مبارزه سه دقیقه استراحت لحاظ می‌شد اما از ساعت هشتم به بعد داوران حتی یک لحظه نیز به دو کشتی‌گیر استراحت ندادند اما باز هم هیچ کدام از دو کشتی‌گیر نتوانستند برتری خود را به حریف ثابت کنند.

آن سال‌ها مسابقه‌های زیاد دیگری هم بودند که هفت، هشت یا 9 ساعت به طول انجامید. مسابقاتی که بعضی هم مساوی تمام می‌شد و قرعه تکلیف فرد پیروز را مشخص می‌کرد.

با تکرار این وضع، گردانندگان مسابقه‌های کشتی، حداکثر 20 دقیقه زمان برای هر مسابقه در نظر گرفتند.

این زمان را هم بتدریج کم کردند و به ۱۵ و سپس ۱۲ دقیقه کاهش دادند. این روند تا سال 1941 (1319) ادامه داشت تا این‌که سرانجام سیستم امتیازی، روند مسابقات کشتی آزاد و فرنگی را تحت تاثیر قرار داد. طراح این شیوه آرت گریفت مربی تیم کشتی دانشگاه کلاهمای آمریکا بود.

در مدت کوتاهی طبق تصمیم کنگره‌های بین‌المللی فیلا، مدت کشتی به دو وقت پنج دقیقه‌ای، یعنی جمعا ده دقیقه کاهش پیدا کرد. از اوایل ژانویه سال ۱۹۶۷ (دی ماه ۱۳۴۵) نیز مسابقه‌های کشتی، در سه وقت سه دقیقه‌ای که بین هر سه دقیقه یک دقیقه استراحت داده می‌شد، تقلیل یافت.

در تصمیمات بعدی فدراسیون بین‌المللی کشتی، مدت مبارزه کشتی به دو وقت سه دقیقه‌ای با یک دقیقه استراحت بین دو مرحله کاهش یافت و سپس، زمان کشتی به پنج دقیقه قانونی و در صورت تساوی تا سه دقیقه وقت اضافی که جمعا هشت دقیقه می‌شد تغییر کرد.

در تاریخ پنجم نوامبر2003 (آذر 1382) هیات رئیسه فیلا جلسه‌ای را در مسکو پایتخت روسیه تشکیل داد تا برای جذاب شدن این رشته تصمیماتی اتخاذ شود. اما تصمیمات آن جلسه سرآغازی بود برای نابودی کشتی.

در آن نشست زمان کشتی از دو وقت قانونی سه دقیقه‌ای به سه وقت قانونی دو دقیقه‌ای با یک استراحت 30 ثانیه‌ای در بین هر دو دقیقه تغییر یافت. در سیستم امتیازی هم تغییراتی ایجاد شد. به این ترتیب که کسب امتیازهای بیشتر، به منزله پیروزی نبود. از آن تاریخ تا امروز، کشتی‌گیری برنده مسابقه است که در دو وقت دو دقیقه‌ای پیروز شده باشد.

با این تفاصیل اگر کشتی‌گیری دو بار پیاپی در پایان دو دقیقه‌های قانونی به‌عنوان پیروز معرفی شود کشتی تمام می‌شود و دو دقیقه سوم برگزار نخواهد شد. به این ترتیب زمانی دو کشتی‌گیر مجبور بودند 11 ساعت و 40 دقیقه با هم مبارزه کنند تا یکی برنده شود اما حالا با بردن یک مبارزه چهار دقیقه‌ای در فینال (آن هم در دو وقت دو دقیقه‌ای) می‌توان صاحب مدال طلا شد.

این همه سردرگمی در تبیین قوانین کشتی، یعنی وقت برگزاری آن نتیجه‌ای جز از دست رفتن جذابیت کشتی در حد و اندازه‌ای بسیار محسوس دربرنداشته است. اگر کشتی جذابیت نداشت، کمیته بین‌المللی المپیک، در همان دهه‌های 50 یا 60 میلادی در پی حذف آن از المپیک برمی‌آمد.

رضا پورعالی - گروه ورزش