یک درام شهری

روز روشن نشان می‌دهد شهابی به سینمای اجتماعی با رویکردی آسیب‌شناختی علاقه دارد؛ سینمایی که در رهگذر یک خط داستانی باریک بتواند مشکلات عمیق اجتماعی را به تصویر بکشد.

روز روشن، قصه زن جوانی است که برای نجات جان یک نفر از اعدام به دنبال شاهدی است که در دادگاه شهادت بدهد.

این قصه در شش ساعت از روز آن هم در خیابان‌های تهران و در یک ماشین کرایه‌ای رخ می‌دهد.

جستجوی پر التهاب و همراه با چالش زن (با نقش‌آفرینی پانته‌آ بهرام) برای پیدا‌کردن شاهد و اتفاقاتی که در این مسیر می‌افتد بشدت بر اساس الگوی فیلم «سگ‌کشی» بنا شده است، هرچند قصه در فضای متفاوتی روایت می‌شود.

فیلم‌هایی از این دست در سیر خطی یک داستان به جوانب مختلف یک معضل اجتماعی که قصد نقد آن را دارند می‌پردازند، اما در اینجا تمام تمرکز فیلم روی بی‌اعتمادی و همدلی نداشتن انسان‌ها و در واقع یک نوع بی‌مسوولیتی در قبال سرنوشت دیگران است که مرکز درام می‌شود و در یک فرآیند کشدار به تکرار و دور سر خود چرخیدن می‌رسد.

البته فیلم جذابیت‌های دراماتیک خوبی داشته و بخصوص بازی مهران احمدی در نقش راننده آژانس و پانته‌آ بهرام، فیلم را سرپا نگه می‌دارد.

مهران احمدی در این فیلم برخلاف کارهای اخیرش تلاش کرده بازی درونگرایانه و آرام‌تری از خود به نمایش بگذارد که بخوبی از پس این کار برمی آید.

جنس این بازی و شخصیت در کنار بازی بشدت بیرونی پانته‌آ بهرام یک دوگانگی دراماتیک جذابی را شکل داده که بیشترین سهم فیلم از حیث جذب مخاطب، فراتر از قصه‌ای که تعریف می‌کند به همین عامل برمی گردد.

روز روشن را می‌توان یک فیلم شهری نیز دانست که بحران بی‌اعتمادی و بی‌مسوولیتی در قبال همنوع را در کلانشهری مثل تهران به تصویر می‌کشد. با این حال به نظر می‌رسد فیلم از لحاظ قصه‌پردازی، دچار خلأ‌های زیادی بوده و بیشتر بر بازی بازیگرانش تکیه می‌کند.

به عبارتی دیگر فیلم اطلاعات مختلف درباره ماجرای قتل را از طریق مواجهه با شخصیت‌های مختلف قصه از زوایای مختلف بازگو می‌کند و موقعیت اصلی درام صرفا به جستجوی زن برای پیدا‌کردن شاهد در سطح شهر تقلیل می‌یابد.

همین روند از میانه‌های قصه موجب خستگی مخاطب شده که اگر در تدوین مجدد اصلاح و بازتولید شود فیلم شسته رفته‌تری خواهد شد. در ضمن روز روشن را می‌توان فیلم زنانه‌ای هم قلمداد کرد که در لایه‌های زیرین خود موقعیت شکننده زنان در نظام اجتماعی را مورد تاکید قرار می‌دهد. در نهایت این‌که فیلم نشان می‌دهد کارگردان در نخستین اثر بلند خود گام خوبی در سینمای اجتماعی برداشته است.

سید رضا صائمی - جام‌جم