«بارباپاپا»ی فرهنگی

این روزها وقتی برنامه‌های هفتمین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر را پیگیری می‌کنم ناخودآگاه یاد همین بارباپاپای دوست داشتنی می‌افتم چراکه این جشنواره دقیقا شبیه بارباپاپاست و هر سال به شیوه عجیب و غریبی تغییر شکل می‌دهد. در این که یک جشنواره و یک رویداد فرهنگی باید پویا باشد و هر سالش در مقایسه با سال قبل به سمت کمال و توسعه حرکت کند، تردیدی وجود ندارد، اما گاهی این تغییر شکل‌های پیاپی نمایانگر فقدان برنامه‌ریزی اصولی و نداشتن آیین نامه مدون است که در مورد جشنواره شعر فجر به نظر می‌رسد مورد دوم صادق است یعنی هر سال و بر مبنای این که چه کسی سکاندار اصلی هدایت این جشنواره است، شاهد تعدادی تغییرات بنیادین و ساختاری در جشنواره هستیم.

بگذارید در این رابطه مثال‌هایی برای شما بزنم، یکی از نکات جالب توجه، مراسم افتتاحیه جشنواره است که هر سال از یک گوشه کشور آغاز می‌شود و بر اساس این که دست اندرکاران و مسئولان جشنواره از کدام دیار باشند، هر سال یکی، دو هواپیما شاعران را از این سر کشور به آن سر کشور انتقال می‌دهد.

ماهیت برگزاری جشنواره هم در طول این سال‌ها کم دستخوش تغییرات نشده است مثلا در یک دوره جشنواره غیر رقابتی برگزار می‌شود و فراخوانی در کار نیست و در یک دوره فقط شاعران جوان و زیر 30 سال به رقابت می‌پردازند و در دوره‌ای دیگر بیش از صد شاعر را به عنوان شاعران انقلاب تجلیل می‌کنند و در دوره دیگری هم می‌گویند می‌خواهیم برترین شاعر را اقشار مختلف مردم انتخاب کنند و شورای سیاستگذاری منحل می‌شود.

موارد دیگری هم وجود دارد که در حوصله این یادداشت نمی‌گنجد اما آنچه به نظر می‌رسد برای این جشنواره در اولویت قرار دارد این است که متولیان برگزاری آن یک بار برای همیشه تکلیف این جشنواره را با خودش و شاعران مشخص کنند، درست شبیه دیگر نمونه‌های فجری یعنی فیلم و تئاتر فجر که دست‌کم یک آیین‌نامه کلی برگزاری دارند و هر سال حداکثر در برخی بخش‌ها شاهد انجام تغییراتی جزئی هستیم.

سینا علی‌محمدی‌ - دبیر گروه فرهنگ و هنر