ترک کردن اعتیاد اراده می‌خواهد

اجازه بده بپرسم چطور شد که معتاد شدی؟

یک روز به خودم آمدم دیدم معتاد شده‌ام. اتفاق خاصی نیفتاد و دلیل خاصی هم نداشت، فکر می‌کنم مصرف تفریحی، محل و رفقا باعث شروع مصرف من شدند و یک روز دیدم اگر نکشم به مشکل برمی‌خورم.

جایی بودم که دور و برم و چند نفر از دوستانم مواد مصرف می‌کردند. حتی یک‌بار سر این‌که مواد نکشند با آنها جر و بحث کردم و در نهایت با هم دعوا کردیم. آنها به من گفتند تو هم یک روزی اعتیاد پیدا می‌کنی و من جواب دادم هرگز. ولی وقتی هر روز مشروب مصرف کنی خواه‌ناخواه به سمت دود هم گرایش پیدا می‌کنی.

خیلی لذت بخش بود.

مواد چیز بدی نیست و می‌گویند اگر همین تریاک را که اعتیادآور است، دست چند پزشک دانا بدهید می‌توانند از آن چند نوع داروی خوب تولید کنند ولی استفاده نادرست از مواد باعث شده است اعتیادآور و چیز بدی باشد.

بله، اما خیلی کم تریاک مصرف می‌کردم. در آن موقع مصرف من بیشتر حشیش بود.

خانواده‌ام از مصرف‌کننده بودنم اطلاع پیدا نکردند. آنها اولین بار از فروشنده بودن من باخبر شدند. من سر کوچه تریاک می‌فروختم. پدرم مرا دید و از آنجا بود که فهمیدند، ولی نمی‌توانستند جلویم را بگیرند. من شر بودم. اگر هم زیاد گیر می‌دادند، چون خانه مجردی داشتم برای مدتی به آنجا می‌رفتم، مثلا دو ماه به خانه نمی‌رفتم.

پایه‌گذار اعتیاد من خانه مجردی نبود، چون آنقدر جاهای دیگری بود که با رفقایم بنشسینم و مواد مصرف کنم. نگرانی جا نداشتم ولی هر وقت می‌خواستم مواد را کنار بگذارم به خاطر این‌که خانه داشتم، ترک کردنم عقب می‌افتاد. از طرفی وقتی خانه مجردی داشتم خواه‌‌ناخواه همیشه یکی دو نفر از رفقایم آنجا بودند و اگر هم من نمی‌خواستم، چون آنها مصرف‌کننده بودند، من هم مثل آنها می‌شدم.

تازه اواخر مصرف من، کراک و شیشه داشت رایج می‌شد، شیشه خیلی گران بود. البته خیلی از رفقایم سراغ شیشه و کراک رفتند ولی من با همان تریاک بیشتر از همه حال کرده بودم و روی همان تریاک هم ماندم.

جو منطقه ‌ما و رفقای دور و برم همه با هم باعث آن شده بود. سه نفر از نزدیک‌ترین دوستانم کاسب مواد مخدر بودند، وقتی در جمع آنها بودم من هم به این راه کشیده شدم.

قبل از معتاد شدنم سر این موضوع دعوایی راه انداختم که چاقوکشی شد. بعد دوستم با چاقو روی دیوار خط کشید و گفت این خط و این هم نشان که تو هم عملی می‌شوی، من قبول نکردم و به سمتش رفتم. می‌خواست مرا باکارد بزند.

یادم می‌آید من هم چند وقت بعد برای یکی دیگر خط و نشان کشیدم. سر کوچه نوجوانی را دیدم که کم سن و سال‌تر از ما بود. از او پرسیدم مواد زده‌ای؟ گفت نه من مواد نمی‌زنم. وقتی من اصرار کردم گفت تفریحی مصرف کرده است تا ببیند چه اتفاقی می‌افتد. در نهایت همان حرفی را که چند سال پیش به خودم زده بودند و خط و نشانی را که برایم کشیده بودند برای او کشیدم و گفتم این خط و این نشان، اگر بخواهی با همین رویه جلو بروی، عملی می‌شوی.

چند سری ترک کرده بودم، اما موفق نبود. یک‌بار از طریق سقوط آزاد ترک کردم، دکتر رفتم، دارو خوردم و سم‌زدایی کردم اما هیچ کدام راه موثری نبود. حتی شش ماه در زندان گیر کردم و آنجا مصرف نکردم اما وقتی بیرون آمدم دوباره مواد زدم.

تصمیم به ترک نداشتم. ناخواسته با کنگره 60 آشنا شدم. یعنی اصلا با انگیزه ترک اینجا نیامدم، پدر یکی از دوستانم اینجا می‌آمد. یک روز آن رفیقم آمد برایم تریاک خرید و بعد داشتیم با موتور از اینجا رد می‌شدیم گفت من یک‌دقیقه اینجا کار دارم. من دم در ایستادم و رفیقم بعد از پنج دقیقه که آمد گفت: بابام اینجاست یک دقیقه بیا تو بعد با هم برمی‌گردیم. وقتی رفتم تو، دیدم چه جمعیت زیادی هستند. اولین چیزی که آن موقع به ذهنم آمد و همیشه هم گفته‌ام، این بود که اینجا چند مشتری خوب برای مواد گیر بیاورم و شماره‌ام را بدهم و بروم اما از مردی که آنجا مسئول بود پرسیدم آقا من روزی چهار پنج گرم تریاک می‌خورم اگر بخواهم از فردا مصرف نکنم باید چه کاری انجام دهم؟ قرص می‌دهید؟ دارو می‌دهید؟ چه کاری باید بکنم؟ مثلا کمپ دارید؟ آن شخص گفت هیچ کدام از اینها را نداریم، فعلا موادت را بزن و حالش را ببر اما بیا اینجا. همه اینها برایم جالب بود، اما چیزهای دیگری هم توجهم را جلب کرد، مثلا یکی از دفعاتی که به اینجا آمده بودم دیدم یک نفر با این کتری زردها چایی پخش می‌کرد، چایی گرفتم و پرسیدم قندش کو؟ گفت: چای شیرین است. خیلی برایم جالب شد با خودم گفتم اینجا هم به آدم می‌گویند مصرف کن و هم چای نبات می‌دهند برای همین باز هم تصمیم گرفتم مشتری گیر بیاورم. تا چند وقت همین‌جور بودم، ولی کم‌کم با صحبت‌هایی که در جلسات ‌شد همه چیز تغییر ‌کرد.

ناخواسته آمدم، اما بعد از یکی دوماه خودم دوست داشتم ادامه بدهم چون اینجا می‌دیدم خیلی‌ها وضعشان از من بدتر است ولی دارند از من بهتر می‌شوند. پیش خودم گفتم اگر اینها توانسته‌اند پس من هم می‌توانم خودم را درمان بکنم.

می‌گویند معتادها زمستان‌ مواد می‌زنند و تابستان‌ها به فکر ترک می‌افتند. هر چند وقت یکبار برای تفریح هم که شده به فکر می‌افتادیم که ترک کنیم. یا می‌خوابیدم و بلند می‌شدیم و می‌گفتیم حالا بهتر است ترک کنیم. ولی چون راه درست را بلد نبودیم، دائم شکست می‌خوردیم.

یک‌بار علیه من به‌خاطر 12 کیلو تریاک اعتراف کردند و ماموران به خانه‌مان ریختند. برای مادر و خواهرهایم خیلی رعب و وحشت ایجاد شد تا جایی که مادرم از هوش رفت. آن اتفاق در ذهنم ماند.

در طلافروشی کار می‌کنم. سرپرست تیم راگبی کنگره هم هستم.

مثلا دم دست‌ترین چیز این است که خانواده‌ات به هیچ عنوان قبولت نداشتند و حتی دوست نداشتند جواب سلام تو را بدهند، ولی الان قبولت دارند و اعتماد می‌کنند.

اصلا، همیشه فکرم در زندان بود و تصور می‌کردم من هم مثل آن دوستانم که سر اعتیاد از دنیا رفتند، به خاطر اعتیاد می‌میرم.

به صلاحدید مربیان و کادر فنی نرفتیم. چون هنوز بعضی بچه‌ها به آن مرحله نرسیده‌اند که بتوانند با تیم‌های خارجی بازی کنند.

این تجربه‌ها را می‌توانند در ایران کسب کنند. الان ما پنجم کشور هستیم و این در حالی است که چهار سال پیش در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردیم و هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم و حذف شدیم. ولی سال گذشته شرکت کردیم و در 18 تیم مقام پنجم کشور را آوردیم. این نشان‌دهنده رشد تیم ما است ولی هنوز زود است بخواهیم به خارج از کشور برویم. از طرفی هنوز راگبی در ایران جا نیفتاده به این دلیل برای سفر خارجی زود است.

(باخنده) نمی‌توانم بگویم آنهایی که مواد را دوست دارند بزنند و حالش را ببرند، اما آنهایی که دنبال درمان هستند بگردند و راه صحیح را پیدا کنند. توصیه‌ای ندارم. ولی آرزو دارم همه شرایط ترک را پیدا کنند و ترک کنند.

شاهد حلاج