می‌‌خواستم مشهور‌ شوم، نه پولدار

بله. تا آنجا که به یاد می‌آورم، همیشه می‌خواستم در این رشته فعالیت کنم. ریشه این موضوع به دوران نوجوانی و پانزده سالگی‌ام برمی‌گردد. بعدها بود که به ارزش ورزش و زندگی سالم پی بردم.

شما برای انجام این همه کاری که روی دوشتان است وقت کمی دارید. در این حالت، ترجیح می‌دهم روی پروژه‌های تازه کار کنم. تا این که بخواهم نقشی را که یک بار بازی کرده‌ام دوباره تکرار کنم. البته من هم در دنباله چند فیلم موفق خودم بازی کردم. بین آنها، ترمیناتور جایگاه ویژه‌ای دارد. این فیلم و کاراکترم در آن را خیلی دوست دارم.

همه تلاش آدم‌ها برای این است که در زندگی‌شان به نقطه‌ای دست پیدا کنند که دوستش دارند و به دنبال آن هستند. وقتی این مساله محقق شد، تلاش‌های آدم هم کمتر می‌شود. در این حالت، تغییر معنی و مفهومی ندارد. به همین دلیل در زندگی من تغییر و تحول ویژه و خاصی وجود ندارد. نمی‌دانم، اما وقتی آدم به موفقیتی دست پیدا می‌کند که خواهان آن بوده، تغییر و تحول کاری احمقانه به نظر می‌رسد.

ابتدای کار نگاهی خودخواهانه به موضوع داشتم. تمام چیزی که فکر و ذهنم را مشغول کرده بود این‌ ‌که چگونه می‌توانم آرنولد را بنا کنم؟ یا این که چطور می‌توانم آقای المپیک شوم یا چگونه می‌شود تبدیل به یک بازیگر مطرح شوم؟ آن روزها فقط به خودم فکر می‌کردم، اما با بزرگ‌تر و بهتر است بگویم پیرتر شدن، عاقل‌تر شدم و فکر می‌کنم حالا منطقی‌تر فکر می‌کنم! این روزها احساسم این است که زندگی تو به واسطه چیزهایی که به دست آورده‌ای قضاوت نمی‌شود. تو براساس این نکته که چقدر می‌توانی به اطرافیان و محیط پیرامون خود چیزی بدهی، مورد قضاوت قرار می‌گیری.

مطمئنا اهالی سیاست و دوستانم در این عالم نبودند که چنین چیزی را می‌خواستند. در حقیقت، منتقدان سینمایی بیشترین کسانی بودند که از ورودم به عالم سیاست و رها کردن حرفه بازیگری استقبال کردند!

خیلی زیاد. بازی در نقش‌های اکشن این مشکل را هم دارد که به صورت مداوم ضربه می‌خورید و زخمی می‌شوید. مخصوصا زمانی که بدلکاری‌های فیلم را خودتان انجام می‌دهید ، درصد آسیب‌دیدگی بیشتر می‌شود. ولی این آسیب‌‌دیدن‌ها هم جذابیت خاص خودش را دارد و نمک کار است. خیلی‌ها فکر می‌کردند هنگام فیلمبرداری کونان بربر (1982)‌ آسیب زیادی دیدم . ولی باید بگویم سر صحنه فیلمبرداری غارتگر (پریدیتور)‌ در سال 1987 بود که زخم بیشتری برداشتم. شاید یک دلیل اصلی این بود که فکر می‌کردم به اندازه کافی تجربه کسب کرده‌ام و می‌توانم زمان ضبط صحنه‌های اکشن، مراقب خودم باشم.

بیشتر از پولدار شدن، شهرت مد نظرم بود. می‌خواستم در کارم بهترین باشم و لقب اولین را کسب کنم. نمی‌خواستم دومی باشم. همیشه می‌خواستم کسی باشم که دیگران او را می‌شناسند و اسمش را خیلی خوب می‌دانند. شاید حتی در رویاهایم این بود که دیکتاتور یک کشور کوچک هم بشوم! اما اسپارتاکوس بودن را بیشتر دوست دارم، زیرا از آدم در این حالت به عنوان یک ناجی اسم می‌برند.

خیلی بد شد که در دو دهه 80 و 90، هیچ کارگردان یا تهیه‌کننده‌ای به فکر تولید چنین فیلمی نیفتاد. خیلی دوست داشتم روی پرده سینما اسپارتاکوس باشم. فیلمی را که کرک داگلاس در این رابطه بازی کرد، خیلی دوست دارم و از فیلم‌های مورد علاقه‌ام است، اما حتی بازیگر مشهوری مثل من هم همیشه نمی‌تواند به تمام آن چیزهایی دست پیدا کند که دوست دارد. در ارتباط با پرسش قبلی‌تان هم باید بگویم به اعتقاد من پول، خوشی و شادی نمی‌آورد. برای راحت بودن به چیزهای دیگری نیاز داریم. من اکنون 50 میلیون دلار دارم و خودم را خوشحال‌تر از زمانی که آن را نداشتم احساس نمی‌کنم.

چیزی که از تماشای آن لذت ببرند و احساس ‌کنند وقتشان را بیهوده تلف نکرده‌اند.