ضرورت حمایت از مادران کودکان معلول

نکته جالب‌تر این‌که دولت برای تصویب همین لایحه نیز نزدیک به هفت سال زمان صرف کرد و بالاخره پس از سال‌ها جدال بین مرکز امور زنان و خانواده با کمیسیون اجتماعی دولت،‌ بالاخره دولتی‌ها قانع شدند تا برای آن دسته از مادرانی که فرزند معلول دارند، تسهیلاتی ویژه قائل شوند.

اما خطری که امروز این لایحه را تهدید می‌کند، درگیر شدن اجرای آن با کاغذبازی‌های مرسوم اداری و قانونی است؛ یعنی خودمانی‌تر آن که وقتی کار کارشناسی برای تصویب این لایحه هفت سال زمان برده است، معلوم نیست که اجرای مفاد این لایحه، چند سال دیگر زمان می‌برد؟

از سوی دیگر، گرچه سازمان بهزیستی، آمار دقیقی از کودکان معلول و حتی جمعیت کل معلولان ایران در اختیار ندارد، ‌اما براحتی می‌توان پیش‌بینی کرد که خیل عظیمی از جمعیت چهار میلیونی معلولان ایران در زمره گروه کودکان و خردسالانی هستند که نیاز به مراقبت‌های ویژه و مادرانه دارند.

همچنین، بدیهی است برای حمایت از مادری که سختی‌های نگهداری از کودک معلول خود را بر عهده گرفته و این کار را نیز به دوش دولت یا سایر مراکز متعدد نگهداری از معلولان نینداخته است، باید حمایت‌های مالی مناسبی در نظر گرفته شود، زیرا در صورت حمایت نکردن مالی و عاطفی از این مادران، رفته‌رفته انگیزه برخی خانواده‌ها برای نگهداری از کودکان معلول خود در کانون خانواده، کاهش می‌یابد.

در چنین شرایطی دولت می‌تواند با ارائه مشوق‌های گوناگون به مادرانی که از فرزندان معلول خود نگهداری می‌کنند، هم به تحکیم بنیان خانواده کمک کند و هم آینده‌ای را رقم بزند که در آن یک کودک معلول با تربیتی مادرانه و به دور از خلأهای عاطفی در جمع اعضای خانواده خود پرورش یابد.

افزون بر این، نباید از یاد ببریم بسیاری از مادرانی که فرزند معلول دارند، صاحب شغل اداری نیستند و باید از آنها هم به نحو دیگری حمایت شود، البته حمایت‌هایی که خیلی سریع، گوشه‌ای از مشکلات این مادران فداکار را حل کند و نه جنس حمایت‌هایی که در مقام عمل، در دام کاغذبازی‌ها اسیر شود.