رییس اداره بوق روی امواج ماهواره

15 سال است در وزارت ارشاد کار می‌کنم، ولی هنوز رسمی نشده‌ام. همیشه در اداره خودمان کارشناس بوده‌ام. برخلاف زندگی واقعی‌ام همیشه جلوی دوربین نقش مدیر را بازی می‌کنم. هر وقت نقش مدیر می‌خواهند می‌گویند مرتضی بیا بازی کن. این سری چند بار نقش مجری زن‌ را هم در بخش شبکه‌های ماهواره‌ای بازی کردم.

دو جور نگاه وجود دارد. یک وقتی بازیگر می‌گوید اگر نقش ثابت را بازی کنم در ذهن بیننده می‌مانم. بعضا بازی‌کردن در نقش‌های متفاوت باعث می‌شود بازیگر تجربه بیشتری کسب کند، اما ممکن است در ذهن تماشاگر نماند. الان همه می‌دانند باب راس را محمدرضا خسروی بازی می‌کند و بازیگر ثابت عمو قناد‌، ابراهیم شفیعی است. من در چند ماه گذشته بالغ بر صد نوع مدیر را در مجموعه خنده‌بازار بازی کرده‌ام. مدیر بانک و مدیر پرواز بوده‌ام و مدیر ادارات بوق مختلف! تنوع این نقش‌ها برای من لذتبخش بود.

خیلی زیاد. کمدی جزئیاتی دارد که باید کنار هم قرار بگیرد تا خنده ایجاد بشود. مثل بازی فوتبال که همه به‌هم پاس می‌دهند و یک نفر گل می‌زند. شخصیت‌پردازی و داستان و بازیگری باید دست به دست هم بدهند تا کمدی شکل بگیرد. در نمایش‌های تخت‌حوضی بازیگران و کارگردان‌ها به شکل سنتی به این نتیجه رسیده‌اند. هنرمند سیاه‌باز به مرور زمان فرهنگ مردم را دید و فهمید باید چه‌کار کند. رضا عطاران از نمایش‌های تخت‌حوضی شناخت خوبی دارد و در سریال هایش ابزار کمدی سیاه‌بازی را وارد می‌کند. به همین خاطر تماشاگر بسیار راحت ارتباط برقرار می‌کند.

من در سری اول خنده‌بازار که نوروز 90 پخش شد، حضور نداشتم. احساس می‌کنم نسبت به آن زمان خیلی به پختگی رسیده است. بیشتر بازیگران تحصیلات دانشگاهی دارند و تجربه‌های خوبی را همراه خودشان آورده‌اند. مثلا ابراهیم شفیعی 20 سال کار دوبله و تئاتر آزاد کرده است. این بچه‌ها کار را از فضای آیتم (بخش)‌ جدا کرده‌اند. خنده‌بازار در این چارچوب نمی‌گنجد. به نظر من یک تله‌تئاتر شده است. برای یک کار چهار دقیقه‌ای میزانسن و اتفاق و شخصیت تعریف شده است. کشمکش و گره افکنی و درام وجود دارد. آن فضای آیتمی که دو نفر به هم برسند و چیزی بگویند حذف شده است. خیلی جاها نمی‌توان اسم کمدی را روی کار ما گذاشت. شما می‌خندید ولی زهرخندش بیشتر است. ما به یک موضوع تلخ می‌خندیم؛ مثلا می‌بینیم یک‌نفر به قصابی می‌رود و می‌پرسد گوشت دارید. قصاب آلبوم باز می‌کند و عکس گوشت‌ها را نشان می‌دهد. شاید به این صحنه بخندیم ولی بشدت زهر دارد. قصابی مثل طلافروشی یک مکان تشریفاتی شده و دسترسی عامه مردم به این کالا سخت است.

مردم دوست دارند کمی سبک بشوند. ولی این طرف قضیه هم عوامل خنده‌بازار هستند. ما به عنوان بازیگر قصد نداریم فقط بخندانیم. بچه‌های اینجا اینقدر قوی هستند که می‌توانند کل خنده بازار را در ده روز ضبط کنند. ولی الان روی متن‌ها بحث می‌شود. بچه‌ها تمرین می‌کنند. ما به یکسری اتفاقات اجتماعی، تحلیل خودمان را نیز اضافه می‌کنیم. اما یک چیز را فراموش نکنید. هنر ذاتا باید مفرح باشد. بعضی‌ها می‌گویند نه، باید در هنر غوطه‌ور بشوی. خب همان غوطه‌ور شدن و فکر کردن هم یک جور تفریح است. در این تفریح ذهن گسترش پیدا می‌کند. ما این جنبه از کار را هم لحاظ می‌کنیم.

طبیعتا تمام چیزهایی که می‌گوییم تکراری است. پارسال هم درباره سوءمدیریت صحبت کردیم. امسال هم داریم همان را می‌گوییم. نحوه ارائه ما خیلی مهم است. تلاش کرده‌ایم تکراری نشویم. برای ما خیلی سخت است که بیست و چند بخش جدید را به برنامه‌مان اضافه کنیم. معنی‌اش این است که دکور و چهره‌پردازی و بازی‌ها همه باید جدید بشود.