خانواده‌ام می‌خواهند اعدام شوم

چه مدتی است در زندان هستی و چه کسی را کشتی؟

از سال 85 در زندان هستم و یک سال بعدش هم محکوم به قصاص شدم. دخترجوانی را کشتم که فکر می‌کردم قصد دارد زندگی‌ام را نابود کند.

او فامیل ما بود و کارهایی کرده‌بود که باعث شد زندگی‌ام متلاشی شود و خانواده‌ام هم تحت تاثیر قرار بگیرند.

قصدی برای قتل نبود. می‌خواستم او را به خانه‌ام بکشم و از او فیلمبرداری کنم و با آن فیلم‌ تهدیدش کنم که دیگر وارد زندگی من نشود اما با هم درگیر شدیم و سرش به دیوار برخورد کرد.

مردی از آشنایان جاری‌ام را به خانه آورده ‌بودم و قرار بود او به سمت دختر جوان برود و من هم فیلمبرداری کنم و از این طریق او را تهدید کنم تا دیگر وارد زندگی من نشود.

وقتی دخترک را به خانه آوردم با هم دعوا کردیم و درگیر شدیم. من هلش دادم و سرش به دیوار برخورد کرد و از حال رفت. مردی که با جاری‌ام در خانه‌ام بود ترسیدند و خواستند فرار کنند من اجازه ندادم و گفتم باید تا آخرش باشند والا من می‌گویم چه شده‌ است آنها ترسیدند و مرد جوان دستش را دور گردن مقتول انداخت و خفه‌اش کرد.

جسد در خانه بود. شوهرم به مسافرت رفته‌ بود و من تنها بودم. قرار شد فردای روز حادثه مرد جوان بیاید و جسد را ببرد. شوهرم قبل از آمدن آن مرد آمد من به بهانه‌ای او را بیرون فرستادم و خودم خانه را آتش زدم می‌خواستم با این‌کار جسد را از بین ببرم بعد هم فرار کردم. با خودم گفتم جسد سوخته را پیدا می‌کنند و فکر می‌کنند جسد من است و اینطوری همه چیز درست می‌شود.

شناسایی شد چون کاملا نسوخته‌ بود. بعد از شناسایی جسد بود که ماموران بازداشتم کردند.

بله. فرار کردم و چندماهی هم فراری بودم شهرهای مختلفی رفتم. باردار بودم و وضعیت خوبی نداشتم و متاسفانه در این فرارها بود که مورد آزار قرار گرفتم. در نهایت وقتی به شهرم برگشتم بازداشت شدم.

در بازجویی‌ها همه چیز را گفتم حتی این‌که مردی در خانه من بود و او قتل را انجام داد، اما بعد گفته‌هایم را پس گرفتم.

چون خانواده پسر جوان به دیدنم آمدند و گفتند تو اعترافاتت را پس بگیر ما هم کمک می‌کنیم رضایت بگیری و آزاد شوی، من هم قبول کردم.

فکر می‌کردم واقعا کمکم می‌کنند. ضمن این‌که چون اسم یک مرد در پرونده بود آبروریزی بزرگی برای خانواده‌ام بود. با خودم گفتم حتما درست می‌شود اما نشد.

اعترافاتم را پس گرفته‌بودم وقتی دوباره مطرح کردم قبول نکردند و گفتند که تو دروغ می‌گویی. آن مرد تبرئه شد و من محکوم به قصاص شدم.

خانواده‌ام قبیله‌ای زندگی می‌کنند. من عروس خون‌بس بودم تا به درگیری قبیله خودم با قبیله شوهرم پایان دهم. وقتی این اتفاق افتاد درواقع سرافکندگی بزرگی برای خانواده‌ام بود برای این‌که این سرافکندگی را جبران کنند به من گفتند که تو مستحق مرگی.

پدرم برای پایان دادن به قتل مردان دو قبیله من را قربانی کرد. با کسی ازدواج کردم که دوستش نداشتم اما چاره‌ای هم نداشتم.16 سالم بود و نمی‌توانستم مخالفتی کنم حتی اگر این‌کار را می‌کردم کشته‌می‌شدم.مجبور به این ازدواج بودم.

نه دوستش نداشتم او هم من را دوست نداشت اما چاره‌ای نبود باید همدیگر را تحمل می‌کردیم چون اگر از هم جدا می‌شدیم دوباره دو قبیله به جان هم می‌افتادند. شوهرم می‌گفت باید این وضعیت را تحمل کنیم.

می‌گفتند آبروی ما را بردی علیه خانواده شوهرت اعتراف نکردی که ما بتوانیم انتقام بگیریم.حتی خودشان اقدام به قتل من کردند.

برادر کوچکم برای دیدن من به زندان آمد ودر اتاق ملاقات با تفنگی خودکار که همراه آورده بود به سمتم شلیک کرد. تیر به زیر قلبم برخورد کرد و تا آستانه مرگ رفتم اما بعد از چند عمل جراحی زنده ماندم. اما هنوز خونریزی دارم و نتوانستند گلوله را از تنم خارج کنند.

نه. برادرم بود من درک می‌کنم چرا این‌کار را کرد. پدرم او را تحریک کرده‌ و گفته‌ بود اگر خواهرت را بکشی آبروی ما حفظ می‌شود و با عزت سرمان را بالا می‌گیریم که خودمان کشتیمش. برادرم هم به زندان آمده ‌بود تا من را بکشد. آنها آنقدر از زنده ماندن من ناراحت هستند که حاضر نیستند با اولیای‌دم صحبت کنند و می‌گویند تو باید بمیری. اولیای‌دم می‌گویند اگر خانواده‌ات حتی یک تلفن به ما بزنند رضایت می‌دهیم.

چون می‌ترسند خانواده‌ام آنها را بکشند و در واقع یک تماس خانواده من برای آنها امان نامه‌ای است که بتوانند زندگی آرامی داشته ‌باشند و خطری آنها را تهدید نکند.

او در همان روزهای اول من را طلاق داد. با این‌که بچه‌مان را سقط کرده ‌بودم و حال خوبی نداشتم حاضر نشد حتی در آن روزهای سخت کنارم باشد و من را ترک کرد. اما بعد در زندان ازدواج کردم.

مردی که رقیب پدرم بود و با هم اختلاف داشتند. وقتی خانواده‌ام طردم کردند و گفتند تو باید بمیری آن مرد سراغم آمد و گفت که از اولیای‌دم رضایت می‌گیرد و من هم به این شرط که از اولیای‌دم رضایت بگیرد به عقدش درآمدم. آن مرد قبول کرده هرچند میلیون که اولیای‌دم بخواهند دیه بدهد اما آنها قبول نکردند و گفتند که باید خانواده‌ام درخواست کنند. اولیای‌دم هم می‌دانند که من قاتل نیستم.

وقتی ازدواج کردم 16 ساله ‌بودم و حالا 12 سال از آن زمان گذشته. در طول این سال‌ها که بهترین سال‌های عمرم بود می‌توانستم خوش باشم و جوان بودم ولی نتوانستم از زندگی لذت ببرم و اول قربانی رفتارهای قبیله‌ای خانواده‌ام شدم و بعد هم گرفتار قتلی که من مرتکب نشده‌ بودم. من در زندگی هیچ‌روز خوشی نداشتم و شاید مرگ پایان این بدبختی‌ها باشد. با این‌که دوست دارم زندگی کنم اما چاره‌ای ندارم و باید مرگ را بپذیرم البته نامه‌ای به رئیس قوه‌قضاییه نوشتم و درخواست کردم یکبار دیگر پرونده‌ام را مورد بررسی قرار دهند. چرا که من مستحق مرگ نیستیم و قاتل واقعی کس دیگری‌ است امیدوارم این درخواست قبول شود و یکبار دیگر برای زندگی و بیان واقعیت فرصت داشته‌ باشم.

مرجان لقایی