پایان جنگ استعماری بریتانیا با بوئرها

مهاجرین هلندی این ناحیه که بوئر خوانده می شدند (بوئر در زبان هلندی به معنی دهقان است) می خواستند سنت ها و مذهب کالوینیست خود را حفظ کنند.

آنها برای فرار از استعمار بریتانیا با کاروان های زیادی به سوی شمال کوچ کردند. این کوچ دسته جمعی بین سال های 1835 تا1837میلادی انجام شد .

بوئرها در مسیر کوچ خود با قبایل زولو برخورد کردند و جنگ های خونینی بین آنها در گرفت. بوئرها در سرزمین هایی که از چنگ قبایل زولو خارج کرده بودند ، جمهوری ناتال را تاسیس کردند.

اما بریتانیایی ها که به این منطقه ساحلی و استراتژیک چشم دوخته بودند ، آن ناحیه را نیز به تصرف درآوردند. بوئرها به ناچار به ناحیه مرکزی آفریقای جنوبی کوچ کرده و جمهوری ترانسوال و دولت آزاد اورانژ را تاسیس کردند.

این خرده کشورها هنگام تاسیس به ترتیب دارای 25 هزار و 10 هزار جمعیت سفید پوست بودند. اما با کشف طلا در سال 1886میلادی در ویتواترسراند در قلب اراضی بوئرها ، توجه بریتانیایی ها به این ناحیه جلب شد.

لندن برای خاتمه دادن به مساله بوئرها قوانین تبعیض آمیزی را به آنها تحمیل کرد تا بتواند از آنها بهانه ای به دست آورد.در عین حال جوزف چمبرلن ،نخست وزیر بریتانیا تهدیدات علیه پل کروگر ،رئیس جمهور سالخورده بوئرها را افزایش داد.

سرانجام در 9 اکتبر سال 1899میلادی ، چمبرلن به کروگر اعلان جنگ داد. بوئرها با شجاعت و دلاوری در مقابل ابرقدرت آن زمان مقاومت کردند و در چندین نبرد در برابر نیروهای بریتانیا پیروز شدند.

در روز پنجم ژوئن سال 1900میلادی جنرال انگلیسی هوراشیو کیچنر شهر ژوهانسبورگ را تصرف کرد.بوئرها علیه نیروهای اشغالگر دست به جنگ های چریکی نامنظم زدند.

بریتانیایی ها برای جلوگیری از حملات چریکی ، اردوگاه های محصوری را ایجاد کرده و بیش 200 هزار بوئر از مرد و زن و کودک را در شرایط رقت باری در این اردوگاه ها اسکان دادند .

بیش از 30 هزار نفر از بوئرها به دلیل شرایط بسیار نامساعد جان خود را در این اردوگاه ها از دست دادند.

در این نخستین جنگ بزرگ مستعمراتی که دو قوم اروپایی به جان هم افتادند از صد هزار مبارز بوئر 7000 هزار نفر کشته شدند (بدون احتساب قربانیان غیرنظامی اردوگاه ها) و از 500 هزار سرباز بریتانیایی که به جنگ اعزام شده بودند ، 22 هزار نفر به قتل رسیدند.

سرانجام بریتانیایی ها در پیروس توانستند بوئرها را به سختی شکست دهند و ترانسوال و اورانژ استقلال خود را از دست دادند .

بریتانیا برای جلوگیری از قیام دوباره بوئرها ، حقوق مدنی ، زبان بوئرها موسوم به آفریکانس را به رسمیت شناخته و لندن تعهد کرد غرامت جنگی برای جبران خسارت ها به بوئرها بپردازد.

به این ترتیب در روز 31مه سال 1902 میلادی جنگ خونین بوئرها و امپراتوری بریتانیا در منطقه ورینیگینگ با امضای یک پیمان صلح خاتمه یافت. این برای نخستین بار بود که امپریالیسم بریتانیا با یک مقاومت بی سابقه مردمی مواجه شده بود.

بهرام افتخاری