فوق‌العاده بااستعداد، به غایت ناهماهنگ

همین‌طور است. نگرش من و پاسارلا به فوتبال و مسائل و نیازهای آن چندان متفاوت نیست و یک جور به مشکلات نگاه می‌کنیم، اما حقیقت آن است که فوتبال بین‌المللی در این مدت بسیار فرق کرده است و اینک‌ به شاخصه‌های متفاوتی نیاز داریم. جامعه، فرهنگ و جوانان آرژانتین هم عوض شده‌اند و باید فکری نو آورد و با این موارد هماهنگ شد.

فوتبال نه فقط در سطح ملی بلکه در تمامی سطوح بسیار پرمسوولیت‌تر و فشار روحی آن روی اعضا و اهالی این ورزش بسیار بیشتر شده است و این مساله و تفاوت‌های عظیم بین برد و باخت به لحاظ مالی سبب حساسیت‌های فعلی شده و در این فضا کارکردن براستی سخت است. بنابراین خواسته من همیشه از شاگردانم و اهالی رسانه‌ها و مردم عادی این بوده که آرام باشند و استرس اضافی ایجاد نکنند و اجازه بدهند زیبایی‌های ذاتی فوتبال در زمین جاری شود تا همگان از شرایط موجود لذت ببرند. درخواستی که مجبورم اعتراف کنم دیگران وقعی به آن ننهاده‌اند.

برابری قوای تیم‌ها را کاملا قبول دارم. همه دیدیم که در رقابت‌های جام ملت‌های آمریکای جنوبی 2011 با این‌که محل برگزاری رقابت‌ها خاک آرژانتین بود، چگونه اروگوئه و پاراگوئه به فینال رسیدند و ما و برزیل حذف شدیم. حتی ونزوئلا هم در 5، 6 سال اخیر به تیم دیگری تبدیل شده و شیلی با امثال الکسیس سانچز تیمی نیست که به آسانی تسلیم شود. شاید اکوادور قدری نزول کرده باشد، اما فوتبال این منطقه، کلا رو به رشد است و این فقط به معنای افزایش دردسرهای ماست. با این اوصاف بدیهی است که صعود ما به جام‌جهانی 2014 در برزیل هم سخت‌تر شده باشد.

باید به آنها حق داد. اگر برد یک بر صفر چندی پیش‌مان در برابر برزیل و پیروزی 3 بر یک اخیر بر ونزوئلا را نادیده بگیریم، ما در اکثر اوقات نتیجه‌ای درخور فوتبال آرژانتین نگرفته‌ایم و بازی‌هایمان اسباب مباهات مردم این کشور نشده است. راه‌حل این مشکل ارائه بازی‌هایی زیبا و کسب نتایجی بهتر است که با مشکلات سنتی و همیشگی فوتبال آرژانتین رسیدن به این امور به آسانی حاصل نمی‌آید.

متاسفانه همین‌طور است. همسرم پیوسته به من یادآوری می‌کند که الکس (آن طور که دوستان سابه‌یا او را صدا می‌زنند) تو الان در خانه‌ای، قدری به خودت بیا و من یکه‌ای می‌خورم و دقیقه‌ای کنار او هستم، اما دقیقه بعد باز در افکار فوتبالی‌ام غرق می‌شوم و بچه‌هایم را نیز فراموش می‌کنم. وقتی هم که همسرم به جایی می‌رود و یک روز در خانه نیست از صبح تا شب از تلویزیون فوتبال می‌بینم و حتی تکان هم نمی‌خورم ولی اگر او باشد کانال تلویزیون را عوض می‌کند.

اولی بسیار سخت،‌ اما دومی تقریبا غیرممکن است. با این حال کار و وظیفه ما مربیان، ممکن‌کردن کارهای بسیار شاق است و اگر امید به این کار نداشته باشید، از حضورتان چه حاصل؟ بچه‌‌هایم پذیرفته‌اند که من به جای فداکاری برای آنها برای تیم کشورم جانفشانی کنم، اما این‌که حاصل این فداکاری، پیروزی و قهرمانی باشد، خودم نیز شک دارم.